Πρόδρομα φαινόμενα

Στο μέλλον υπάρχουν αχανή πλατώματα. Δρόμοι που απλώνονται για χιλιόμετρα και χιλιόμετρα, πλάτια, μαύρα, αφύσικα ευθυτενή σκουλήκια χωρίς αρχή και τέλος.

Αλλά όχι μέσα στην Πόλη.

Μέσα υπάρχει η χειρότερη κυκλοφοριακή κίνηση απο τον εικοστό πρώτο αιώνα, δρόμοι που διακόπτονται κάθε διακόσια μέτρα για να συναντήσουν άλλους δρόμους, παράδρομους, διασταύρωσεις, διαβάσεις, φανάρια, γέφυρες. Τα αυτοκίνητα κινούνται παρολαυτά σχετικά γρήγορα. Το μυστικό είναι ο σωστός προγραμματισμός, μια προσύνδεση των πάντων στο δρόμο σου. Προνόηση. Όλοι πηγαίνουν με πλήρη κατανόηση του που είναι, τι θα συναντήσουν, που θα καταλήξουν. Η λογική είναι απλή, αν δεν υπάρχουν εκπλήξεις, δεν υπάρχουν δυσάρεστες καταλήξεις. Φυσικά οι πεζοί απαγορεύονται στις λωρίδες κυκλοφορίας.

Υπάρχει, ευτυχώς, βοήθεια. Όλοι οι οδηγοί είναι καταγεγραμμένοι σε computer που ελεγχούν την κυκλοφορία και μεταδιδούν πλήρη ενημέρωση βάσει του προσχεδιασμού προσωπικού δρομολογίου του καθενός. Σε τέτοιο βαθμό επιθυμείται η έλλειψη εκπλήξεων που πολλοί ήταν εκείνοι που παραπονέθηκαν για τις διαφημίσεις στον δρόμο, το μόνο πράγμα που το computer δεν μπορούσε να προβλέψει αφού αλλάζουν μέρα με τη μέρα. Μόνο μετά το τρίτο ατύχημα εξαιτίας του τεράστιου billboard των εσωρούχων Ε Υ Α (υπόθεση Τζοουνς εναντίον Ε Υ Α corp), που κατέληξε σε συμβιβασμό, οι εταιρίες συμφώνησαν και συστήθηκε ειδική μονάδα ελέγχου. Συγκεντρώνει πληροφορίες για τις διαφημίσεις που θα βρεθούν κάθε μέρα στα δρομολόγια, ενσωματώνοντας τες στο προυπολογιστικό σύστημα ώστε να ειδοποιούνται οι αυτοκινητιστές.

Ακόμα και έτσι, το σύστημα δεν είναι τέλειο.

Ένα πρόβλημα είναι η αδυναμία προνόησης των καιρικών συνθηκών. Αλλά αυτό έχει αρχίσει να βελτιώνεται απο τότε που εφευρέθηκαν τα τεράστια ιπτάμενα ρομποτοειδή που καλύπτουν τους δρόμους της πόλης όταν βρέχει. Είναι χιλιάδες και αποκλείουν απο ψηλά, αιωρούμενα, ανοιγοκλείνοντας τα φύλλα τους σαν διπλή βεντάλια - μια ιδέα που ήρθε στους υπαλλήλους της ΤΙΚΙΑ corp παρακολουθώντας την αποτελεσματικότητα της φυσικής κάλυψης των φτερών της κατσαρίδας.




Το άλλο πρόβλημα είναι ο θάνατος.


Ημέρα πρώτη

Αν δεν είχε καλά αντανακλαστικά (και προφανώς έχει, παρότι δεν τα εξασκεί συχνά) μπορεί να ήταν και αυτός νεκρός.

Tρέxει με το μέγιστο επιτρεπτό όριο επι της central δύο όταν στην εικοστή τέταρτη διασταύρωση ένα μινιβάν περνάει το στοπ για να καταλήξει στη μέση του δρόμου, ακινητοποιημένο. Δεν έχει ξανακούσει τα φρένα του να στριγγλίζουν έτσι, κάνουν ένα διαπεραστικό σκριιιιτς καθώς η απόσταση με το σταματημένο αμάξι μικραίνει και μικραίνει, καθώς προλαβαίνει να στρίψει ελάχιστα προς τα δεξιά, για να συνεχίσει τελικά ευθεία. Ενώ απομακρύνεται βλέπει απο τον καθρέφτη την συνοδηγό να βγαίνει απο το αμάξι κλαίγοντας, κουνώντας χέρια και κεφάλι σαν μαριονέτα. Ο οδηγός είναι πεσμένος στο τιμόνι αντικρίζoντας τον με τα μάτια ανοιχτά, χαμογελώντας. Δεν κουνιέται.

/ποιός είναι ο πρωθυπουργός/
/σε πόση ώρα θα φτάσει το ασθενοφόρο/
/ξέρω κάποιον που να δουλεύει στα επείγοντα;/
/πόσο να πονάει μια καρδιακή προσβολή/ή ένα εγκεφαλικό/

Αλλά είναι πολύ αργά. Οι φιγούρες τους στον καθρέφτη όλο και μικραίνουν. Η σύνδεση αποτυγχάνει.


Φτάνει στη εταιρία χωρίς άλλα απρόοπτα και κατευθύνεται προς τον ανελκυστήρα. Στο κτίριο του, όπως και στα περισσότερα υπάρχει υπολογιστής που βοηθά να προσανατολιστείς στα άπειρα τμήματα και υποτμήματα, αλλά η πορεία είναι γενικά ευκολότερη απ’ότι έξω στο δρόμο.

Συνήθως πρέπει να δημιουργείς, να χτίζεις μια νοητική γέφυρα επικοινωνίας, κομμάτι το κομμάτι, κάθε φορά που μιλάς σε κάποιον. Εκτός αν είσαι επαγγελματίας μυθοπλάστης, θεωρείται πολύ αναρμόζων να πλησιάζεις κάποιον χωρίς να έχεις κάνει την απαραίτητη προετοιμασία. Στη δουλειά είναι εύκολο να βρείς τις απαραίτητες συνδέσεις. Η κάθε φράση που ανταλάσσεται ξεκινά με ένα “πώς πάει το σχέδιο”. Το σχέδιο είναι διαφορετικό κάθε φορά αλλά όλοι ξέρουν για τι μιλούν. Μπορεί οι γέφυρες επικοινωνίας να γίνονται όλο και πιο δύσκολες όσο η πόλη μεγαλώνει και εξελίσσεται, όσο οι πορείες του καθενός εξειδικεύονται και απομονώνονται, αλλά τουλαχιστόν οι κοινοί στόχοι των εργαζομένων κάνουν την επικοινωνία μεταξύ τους πολύ πιο εύκολη.

Θεωρητικά τουλάχιστον, γιατί αυτός έχει δυσκολία ακόμη και στο να χαιρετήσει την Ελίζα απο τη ρεσεψιόν. Τρέχει να στριμωχτεί στον ανελκυστήρα και έτσι γλιτώνει την παράλογη στομαχική δυσφορία που τον πιάνει κάθε φορά που βρίσκεται κοντά της.

Μόλις κάθισε και
“πώς πάει το σχέδιο”; είναι ο Πιτ απο το πλαινό cubicle.
“καλά”
“έτσι νομίζω και εγώ, θα είναι επιτυχία”
“φυσικά”
“ελπίζω να είναι για να μη γίνουν περικοπές”
“σωστά”

ο άλλος συνεχίζει
/σεισμός στην Πορτογαλία/ έκλειψη/ το νέο γκάτζετ/ η ομιλία του δημάρχου/
Γνέφει, ενώ τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων παραθέτονται ένα προς ένα - για πρώτη φορά έχει άλλα πράγματα στο κεφάλι του.

Μόλις μένει μόνος τσεκάρει την κάρτα κοινωνικής ασφάλισης και παίρνει το τηλέφωνο του αναγραφόμενου νοσοκομείου. Όλοι οι πολίτες έχουν στην κάρτα τους τα στοιχεία του πλησιέστερου κέντρου περίθαλψης, το οποίο αλλάζει βάσει του προσωπικού στίγματος τους. Κανείς αυτοκινητιστής δεν διακομίσθηκε στο Σαιντ ‘Αντριους σημέρα. Το ατύχημα δεν έγινε μακριά απο εδώ, που μπορεί να τον πήγαν; ‘Ισως η οικογένεια του διάλεξε άλλο νοσοκομείο, ή ίσως δεν είχε υπογράψει τη σύμβαση δωρεάς οργάνων όπως αυτός και κατέληξε κατευθείαν στο νεκρότομειο. Προφανώς το πτώμα του ακολούθησε άλλη πορεία απο αυτή που θα ακολουθούσε το δικό του στην ίδια θέση. Διαφορετικοί άνθρωποι, διαφορετικές πορείες. ‘Ετσι είναι η ζωή.

Αποφασίζει να μην ασχοληθεί άλλο. Μετά οχτώ ώρες χτυπά την κάρτα του και αναχωρεί.


Ημέρα δεύτερη

Το πρωί τσεκάρεται στον αναλυτή βιομετρικών ενδείξεων - το φωτάκι ανάβει πράσινο - ευτυχώς γιατι δεν θέλει να κάτσει μέσα σήμερα. Τις τελευταιές ώρες άλλοι τέσσερεις οδηγοί πέθαναν καθώς οδηγούσαν, όλοι χωρίς καμιά εμφανή σχέση μεταξυ τους. Προληπτικά οι άρχες απαγόρευσαν την έξοδο απο το σπίτι σε όσους δεν έχουν άρτιες ενδείξεις βιολογικών λειτουργιών. Πρέπει να αποκλειστεί η πιθανότητα μολυσματικής ασθένειας, αν και όπως όλα δείχνουν, όσοι πέθαναν ήταν υγιείς μέχρι να φύγουν, εκεί στη μέση του δρόμου, όλοι με το ίδιο γαλήνιο ύφος.

Όπως διαπιστώνει σύντομα, η κυκλοφορία στους δρόμους είναι αμείωτη.Τα αυτοκίνητα κινούνται σχηματίζοντας πολύχρωμες γραμμές, ενώ μαύρα σύννεφα αναχωρούν προς το κέντρο. Οι ρομποτοκατσαρίδες μεταναστεύουν γρήγορα πίσω τους - μάλλον θα βρέξει.

Στην δουλειά τον πλησιάζει όπως πάντα ο Πιτ, αλλά η πρώτη του κουβέντα για μια φορά δεν αφορά το σχέδιο. Οι συνομιλίες τους συνήθως είναι μια στεγνή παράθεση ειδήσεων, μια αναγνώριση του τί έχει συμβεί στον κόσμο τις τελευταίες εικόσι τέσσερεις ώρες, με την ανάλυση να σταματά εκεί. Δεν έχουν *συζητήσει* ποτέ τα νέα, αλλά τώρα προφανώς κάτι έχει αλλάξει αφού ο Πιτ ρωτάει τη γνώμη του για τους θανάτους. Και δεν είναι μόνος που συνδέεται διαφορετικά σήμερα, όλο το γραφείο θέλει να μιλήσει για το ίδιο πράγμα. Είναι σαν να δημιουργήθηκε αυθημερόν ένας νέος, κοινά αποδεκτός διαύλος επικοινωνίας που επιτρέπει στην κουτσομπολίστικη φυσική προδιάθεση τους να κυριαρχήσει.

Είχε καιρό να συμβεί κάτι τόσο συναρπαστικό στην Πόλη.

Κατεβαίνοντας μετά το τέλος της δουλειάς κοιτάει προς την ρεσεψιόν. Δεν είναι κανείς, ή μάλλον όχι, μια κόκκινη αλογοουρά πετάει πέρα δόθε πίσω απο τον πάγκο. Είναι η Ελίζα και φαίνεται απασχολημένη συζητώντας εμφατικά με την κοπέλλα δίπλα της. Κάτι σχετικό με τους θανάτους σίγουρα.

Είναι εύκολο να την αποφύγει άλλη μια φορά φεύγοντας.


Ημέρα τρίτη

Οι νεκροί αυξάνονται.

Παρά την πληθώρα νέων στην τηλεόραση και τη δουλειά, η αλήθεια είναι πως κανείς ακόμα δεν ξέρει τι είναι αυτό που συμβαίνει. Είναι υγιέστατοι, απλά πεθαίνουν και πεθαίνουν μόνο στο δρόμο.

Αν υπάρχει πανικός στην πόλη και έτσι λένε οι ειδήσεις, ο Τσιπ δεν τον έχει νιώσει. Πέρα απο το κουτσομπολιό στη δουλειά τα πάντα κυλούν όπως πάντα στη ζωή του. Ίσως πιο βαρετά απο ποτέ. Δεν νιώθει την ανάγκη να πιθανολογήσει όπως όλοι οι άλλοι, δεν συμμερίζεται το γαργαλιστικό συναίσθημα που φαίνεται να έχει συνεπάρει όλη την Πόλη καθώς προσπαθεί να εξιχνιάσει το μυστήριο. Οι θεωρίες είναι άπειρες, απο τη φυσική επιλογή, “ήταν αδύναμοι”, εως την πιθανότητα μετάβασης τους σε καλύτερο επιίπεδο ύπαρξης, “βρήκαν τον παράδεισο”. Κάποιοι μιλάνε για ψυχοσωματική αντίδραση, “θέλουν να πεθάνουν”, άλλοι για ιδεοληπτική απραξία, “την απώλεια της ικανότητας να οργανώνεις και να εκτελείς γνωστές πράξεις”.

Όλες τους τον αφήνουν αδιάφορο.

Τουλάχιστον δεν θέλει να βγει στους δρόμους και να προκαλέσει δυστυχήματα μιμούμενος καρδιακή προσβολή όπως τόσοι και τόσοι τελευταία. Το φαινόμενο της μίμησης των ανεξιχνίαστων θάνατων πήρε γρήγορα τέτοιες διαστάσεις που οι κρατικές δυνάμεις ξεκινήσαν να επιβαλλούν τσουχτερά πρόστιμα σε όσους προκαλούν ατυχήματα χωρίς να πεθαίνουν τελικά. Τα καθημερινά δρομολόγια διακόπτονται απο προειδοποιήσεις στους φωτεινούς σηματοδότες, θάνατος μπροστά, ή πιθανός θάνατος μπροστά, χωρίς ποτέ να ξέρεις αν κάποιος πέθανε πραγματικά ή αν κάποιος έριξε το αμάξι του στο διάζωμα για λίγη δημοσιότητα.

Πια, δεν έχεις να ανησυχείς μόνο για τις δικές σου βιομετρικές ενδείξεις, αλλά και για την τυχαία τρέλλα κάποιου που μπορεί να σε κάνει τον επόμενο στη λίστα των θυμάτων.


Ημέρα τετάρτη

Δεν καταλαβαίνει πώς συνέβη όταν συμβαίνει τελικά.

Είναι στο δρόμο για τη δουλειά όπως κάθε πρωί, όταν η πολύχρωμη διάθλαση στα μεταλλικά φτερά που ίπτανται, φτάνει στα μάτια του.
/στροφή στην πέμπτη πάροδο σε ένα χιλιόμετρο/

Είναι πανέμορφα, πως δεν το είχε προσέξει πότε πριν;
/φανάρι, η πάροδος σε οχτακόσια μέτρα/

Ο οδηγός στη διπλανή λωρίδα σηκώνει το χέρι πάνω-κάτω, ρυθμικά, σε απόλυτη αρμονία με τις ντελικάτες κινήσεις που κάνει το μυγάκι μπροστά στα μάτια του.
/γέφυρα σε διακόσια μέτρα, η πάροδος σε εξακόσια/

Ακούει τον ρυθμό των χτύπων της καρδιάς του μπαπ μπαπ μπαπ μπαπ. Οι δροσοσταλίδες στο τζάμι αστράφτουν σαν μικροί, απόκοσμοι καθρέφτες.
/στροφή στη τετάρτη, όχι, στην πέμπτη πάροδο/

Όλα είναι σαν τα βλέπει για πρώτη φορά. Οι χτύποι της καρδιάς του ηρεμούν μπαπ μπαπ μπαπ
/ποιά πάροδος είναι η επόμενη, δεν έχει σημασία/

Όλα είναι όπως πρέπει να είναι μπαπ μπαπ
/ή μήπως/

μπαπ
Ελίζα.

Η σκέψη τον ξυπνάει διαπερνώντας το σώμα του σαν ηλεκτρική εκκένωση. Κάνει αναστροφή στην επόμενη έξοδο καθώς μια απίστευτη έκρηξη αδρεναλίνης τον κατακλύζει. Η καρδιά του τρέχει, οι σκέψεις του πετάνε, ανερμάτιστες, συγκλίνωντας σε νέες ανεξερεύνητες κατευθύνσεις

Αυτοί που πεθαίνουν δεν φαίνεται να φοβούνται, πεθαίνουν γελώντας. Τί γίνεται όταν πεθαίνεις, τί συνδέσεις να κάνεις όταν πεθαίνεις; Τις χρειάζεσαι; Θάνατοι, ομιλίες, καταστροφές, όλα περνάνε, αγγίζουν μόνο επιδερμικά, που είναι η αντίδραση, η αμφιβολία, το απρόοπτο; Τα πάντα φαίνεται να οδηγούν σε αδιέξοδο.

Νομίζει πως καταλαβαίνει τώρα τη μονοτονία που οδηγεί την καρδιά να σταματήσει, τον κόσμο ολόκληρο να τελειώσει.

Ο Πιτ τον προσεγγίζει μόλις φτάνει στην είσοδο, κάτι του λέει και πάλι, θα ήθελε να απαντήσει, νιώθει πως έχει εκατομμύρια πράγματα να μοιράστει, αλλά αυτό που ξεστομίζει χωρίς να πάρει ανάσα είναι “ο πρωθυπουργός κατακρεμνίστηκε με εκατοντάδες νεκρούς καθώς προετοιμαζόμαστε για την μεγαλύτερη ηλιακή έκλειψη της χιλιετίας”. Ο άλλος τον κοιτάει αποσβολωμένος. Δεν έχει χρόνο τώρα, θα του εξηγήσει μετά, πρέπει να δει την Ελίζα, να της μιλήσει επιτέλους.

Μπαίνει στο κτίριο τρέχοντας και ναί, είναι στη θέση της
/ποιός είναι ο πρωθυπουργός/
/σεισμοί στην Χιλή/
/καταστροφές στην Ισπανία/

Πώς θα καταφέρει να πει αυτό που θέλει

Φοράει μια ροζ μπλούζα καθώς κοιτάει τα χαρτιά της
/ροζ/
/χρώμα/
/ουράνιο τόξο/

δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο

πλησιάζει και λέει απλά

γειά

του χαμογελάει και ο κόσμος όλος μοιάζει να σκάει σε μια έκρηξη ευτυχίας.


Τελευταίες ημέρες

‘Οταν μετά κάμποσο καιρό βγαίνει η πρώτη επίσημη ανακοίνωση, μιλάει για πιθανό ιό που επηρεάζει τους νευρομεταβιβαστές, προκαλώντας αρχικά αποκλεισμό της φυσιολογικής λειτουργίας τους και τελικά πλήρη καταστροφή. Οι ασκοί ανοίγουν απελευθερώνοντας τις εγκλωβισμένες δόσεις σεροτονίνης και αδρεναλίνης δίνοντας ένα τελευταίο rush, μια τελευταία στιγμή ξέφρενης ευδαιμονίας, πριν το θάνατο. “Πιθανά πρόδρομα σημεία”, συνεχίζει η ανακοίνωση, “η απομάκρυνση απο τον κοινωνικό περίγυρο, η έλλειψη επιθυμίας συμμετοχής σε συζητήσεις, η κατάθλιψη”. Σύντομα, αυτό που ονομάστηκε τελικά, παρά τον ένα θάνατο σε χώρο εργασίας, “φαινόμενο αιφνίδιου αυτοκινητιστικού θανάτου”, έχει ξεχαστεί.


Οι πληροφορίες απο τα γεωδυναμικά ινστιτούτα σε όλο τον κόσμο μιλάνε για επικείμενους απανωτούς σεισμούς που θα ακολουθήσουν την έκλειψη και μπορεί να πλήξουν την πόλη. Η νέα αναβάθμιση των ρομποτοκατσαρίδων περιλαμβάνει τη δυνατότητα μετακίνησης αμαξιών απο το δρόμο, για να διασώζονται πιθανοί αποκλεισμένοι μετά απο μαζική καταστροφή - μια ιδέα που ήρθε στους εργαζομένους της ΤΙΚΙΑ corp παρακολουθώντας πώς ο αμερικάνικος αετός σηκώνει χελώνες απο το έδαφος πριν τις ρίξει, ραγίζοντας το σκληρό, μη βρώσιμο τμήμα τους.