ο άνθρωπος με τους κόσμους

Λοιπόν, τώρα θα χτυπήσει το τηλέφωνο και θα είναι αυτή. Το ξέρει γιατί το θέλει. Την θέλει. Όχι αρκετά για να μείνει εδώ για πάντα, αλλά για τώρα, για αυτή τη νύχτα... ναί. Το τηλέφωνο δεν χτυπάει, αντί γι’αυτό ακούει το κουδούνι της εξώπορτας. Ακόμη καλύτερα. Κατεβαίνει την τεράστια σκάλα της βίλλας του (σε πόσες έχει ζήσει, έχει χάσει το λογαριασμό) και της ανοίγει την πόρτα. Απλώνει τα πόδια της στον καναπέ και το μυαλό του τρέχει.

Όσο και αν δεν θέλει να το ομολογήσει είναι άλλη μια συνηθισμένη, τέλεια νύχτα στη ζωή του.

Τα πράγματα γύρω του αρχίζουν να θολώνουν. Η διαδικασία ξεκίνησε. Δεν προλαβαίνει να πει γειά (αντίο; τα λέμε;) και ειναι ήδη αλλού. Που; Έχει βαρεθεί την πολυτελή ζωή άρα μάλλον είναι, όχι ακριβώς φτωχός -το δοκίμασε και δεν του πήγαινε- αλλά... μετρίων εισοδημάτων. Ανοίγει τα μάτια και ένα λιτό αλλά λειτουργικότατο δωμάτιο τον καλωσορίζει. Όπως το φαντάστηκε. Και απο δουλειά; Έχει καιρό να δουλέψει, θα ήθελε να ασχοληθεί και πάλι με κάτι. Ίσως δημοσιογραφία, ωραίο ακούγεται όπως φανταζόταν πάντα τη ζωή ενός πολυάσχολου ρεπόρτερ. Η ταυτότητα του επιβεβαιώνει όπως πάντα τις επιθυμίες του. Φευγαλέα θυμάται την κοπέλλα, μακάρι να ήταν μαζί του τώρα, αλλά ξέρει πως αυτό δεν μπορεί να γίνει. Είναι μοναδικός. Άλλωστε αν το ήθελε πραγματικά, θα ήταν εδώ ήδη, έτσι δεν είναι; Με ένα πλατύ χαμόγελο κατεβαίνει τις σκάλες, παίρνει την αλληλογραφία του απο εκει που θα ήθελε να είναι και βγαίνει απο το σπίτι.

Ο έρωτας ποτέ δεν λειτουργεί. Προσπάθησε να ερωτευτεί πολύ πολύ δυνατά, δυό τρείς φορές πλησίασε το συναίσθημα της απόλυτης ολοκλήρωσης, αυτό που νόμιζε πως θα τον έκανε να σταματήσει, αλλά κάτι δεν πήγε καλά. Οι κοπέλες ήταν όσο κοντά στο τέλειο θα μπορούσε να φανταστεί, αλλά η επιθυμία δεν τον κυρίευσε.

*

Η ζωή του δημοσιογράφου δεν είναι όπως τη φαντάστηκε άλλα αρχίζει να της μοιάζει όταν κλείνει την πρώτη αποκλειστικότητα με τον κατα συρροή δολοφόνο που βασάνιζε τόσο καιρό την πόλη. Δεν ήταν δύσκολο, δεν χρειάστηκε να προσπαθήσει πολύ για να το πετύχει, όλος ο κόσμος ήθελε να συναντήσει το δολοφόνο και αυτός δεν ήταν καμιά εξαίρεση. Αυτή η συνεντεύξη ξέρει, είναι το απόλυτο εισιτήριο του για δόξα και φήμη.

Ο δολοφόνος πάσχει απο σχιζοειδή διάσπαση προσωπικότητας. Η αστυνομία τον προειδοποιήσε να μην δώσει έμφαση στις ασυναρτησίες του, υπάρχουν αδιάσειστα στοιχεία ενοχής, την οποία άλλωστε δεν αρνείται. Πολλοί σχιζοφρενείς νιώθουν την ανάγκη να μοιραστούν την τρέλα τους έχοντας πλήρη επίγνωση του τί είναι καλό και τί κακό. Το ξέρει γιατί το διάβασε στον άτλαντα ψυχολογίας που αγόρασε. Η συνέντευξη αυτή πρέπει να είναι τέλεια.

Ανοίγει το ραδιοφωνάκι και ο άλλος είναι χείμαρρος.

Του λέει πως δεν είναι τρελός. Αναμενόμενο.

Του λέει πως δεν τον νοιάζει αν δεν τον πιστεύει. Όχι τόσο αναμενόμενο.

Τι; Ναί, φυσικά σκότωσε όλες εκείνες τις γυναίκες αλλά εδώ μιλάμε για κάτι άλλο. Είναι ιδιαίτερος, μοναδικός, μπορεί να κάνει ό,τι θέλει, να γίνει ό,τι θέλει, ακόμη και πουλί και να πετάξει απο εκεί μέσα. Αρκεί μόνο να το θελήσει πάρα πάρα πολύ.

Κλείνει αργά το ραδιοφωνάκι αλλά ο άλλος δεν το προσέχει.

“Πέτυχα κάτι ακόμα σημαντικότερο”, του λέει, “τελειοποίησα την τεχνική της μεταφοράς ανάλογα με την επιθυμία, δεν είναι απλά σπασμωδική μεταφορά του είναι μου ανάλογα με το κάθε ηλίθιο πόθο σώματος και ψυχής”(ξέρει ακριβώς τι εννοεί, μια φορά ήθελε τόσο πολύ να πάει στο μπάνιο που σχεδόν διακτινίστηκε απο τη μέση του δρόμου μέσα σε μια τεράστια αλαβάστρινη τουαλέτα), “τώρα είναι μόνο η βαθιά επιθυμία που με οδηγεί”. Είναι αλήθεια, θα μπορούσε, αλλά δεν θέλει να φύγει, θέλει να τον θυμούνται για το τέρας που είναι. Δεν θέλει τίποτα περισσότερο απο το να είναι αυτό που είναι.

Φεύγει απο την συνέντευξη τρέμοντας.

Μήπως και αυτός δεν είναι τέρας; Δεν θέλησε ποτέ τίποτα καλό για τον κόσμο. Ούτε αιώνια ειρήνη, ούτε να σταματήσουν οι σφαγές αμάχων, ούτε να μην πεινάνε παιδιά πια. Δεν είναι οτι δεν προσπάθησε μιά δύο φορές, απλά δεν μπορεί να το κάνει. Δεν το θέλει πραγματικά.

Πρέπει να αποφασίσει επιτέλους ποιός θέλει να είναι, ο χρόνος περνάει και η φαντασία του δυστυχώς δεν είναι ανεξάντλητη. Έχει ήδη ζήσει όλα τα ερωτικά σενάρια, με καστανές, ξανθές, μαυρομάλλες, τη φάση που μόνος του σώζει τον κόσμο απο πτώση μετεωρίτη, έχει γίνει κατάσκοπος, διάσημος ζωγράφος(απο τους ελάχιστους που πλούτισαν εν ζωή), ακόμη και τη ζωή σαν εξωγήινος, τότε που είχε μανία με τα ufo και ξαφνικά βρέθηκε με μπλέ φτερά και τεράστια μάτια σε κάτι βουνοπλαγιές που φωτίζονταν απο δυό ήλιους.

Όλα τα βαρέθηκε. Τί άλλο του μένει;

Πρέπει μάλλον να συμβιβαστεί με το γεγονός πως είναι ένας δειλός, ένας μικρός άνθρωπος με ένα μεγάλο χάρισμα που κατασπαταλάει κυνηγώντας απολαύσεις και χρήμα. Δεν υπάρχει τίποτα κακό σε αυτό, είναι αυτός που είναι. Τουλάχιστον δεν είναι δολοφόνος. Και θέλει να μείνει για πάντα πλούσιος και ευτυχισμένος.

*

Για άλλη μια φορά είναι πάμπλουτος, δεν επιλέγει γυναίκα δίπλα του ακόμη, είναι μόνο αυτός και τα εκατομμύρια του, σε μια τεράστια έπαυλη στο ιδιόκτητο νησί του. Εδώ θέλει να είναι, αυτό θέλει να είναι για πάντα. Η επιθυμία υπάρχει και τον κατακυριεύει, νιώθει την αλλαγή να έρχεται, πρέπει να συγκεντρώσει τη σκέψη του,τί είναι αυτό που θέλει ακριβώς, να σταματήσει ναί να σταματήσει να μην φεύγει πια, να μην μπορεί να φύγει πια. Να μην φύγει ξανά, να μην εξαφανιστεί για νέα μέρη όπου θα πρέπει να ξεκινήσει απο την αρχή, θέλει να μην μπορεί να φύγει ποτέ ξανά.

Και τα κατάφερε.

Βρίσκει το σώμα του στη μέση του πιο πολύβοου δρόμου που έχει δεί στη ζωή του, είναι ένας απο το πλήθος, κανείς δεν τον γνωρίζει, κανείς δεν ενδιαφέρεται, άνθρωποι τον σκουντάνε κοιτώντας τον βλοσυρά καθώς περνάνε δίπλα του, κοιτάει αλλά ξέρει ήδη πως δεν θα έχει φράγκο στην τσέπη του.

Πέτυχε να δημιουργήσει έναν κόσμο στον οποίο δεν έχει την ικανότητα να δημιουργεί κόσμους. Μόνο που ότι είχε φανταστεί σε εκείνον τον άλλο, τον ιδανικό κόσμο, χάθηκε για πάντα. Τουλάχιστον δεν έμεινε για πάντα σε κανένα ερημονήσι να πεθάνει απο την πείνα. Με τις μαλακίες που κάθεται και εύχεται, θα του άξιζε.

Μάλλον θα πρέπει να πιάσει μια δουλειά, να βρεί και ενα διαμέρισμα. Ευτυχώς, είναι ακόμη νέος και μπορεί να δουλέψει.

Θέλει σίγουρα και ένα μεγάλο καναπέ.