tag:blogger.com,1999:blog-19083276234021388502024-03-13T04:35:09.219-07:00dreamapertureιστορίεςkallirroehttp://www.blogger.com/profile/04874707948955210794noreply@blogger.comBlogger24125truetag:blogger.com,1999:blog-1908327623402138850.post-46754031080731346612015-11-19T05:30:00.000-08:002015-11-19T12:59:47.711-08:00Aliens!<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Εν μέσω nanowrimo, βρήκα την ευκαιρία να τελειώσω μια μικρή συλλογή ιστοριών, βασισμένη σε πιθανές απαντήσεις στο πολυσυζητημένο Fermi's paradox! <a href="http://www.amazon.com/dp/B0187FY1TK" target="_blank">Flights of fancy.</a> </George Tsoukalos></div>
kallirroehttp://www.blogger.com/profile/04874707948955210794noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1908327623402138850.post-21976511967271023572015-10-22T13:41:00.002-07:002015-10-22T13:41:56.569-07:00Flash! a a a<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<a href="http://www.amazon.com/19-one-vignettes-Kallirroe-Agelopoulou-ebook/dp/B016Z2SC8I/ref=sr_1_1?ie=UTF8&qid=1445546287&sr=8-1&keywords=19+and+one%3A+flashes+and+vignettes" target="_blank">19 and one</a>, twenty flash fiction stories and vignettes. Gone in a feel :)</div>
kallirroehttp://www.blogger.com/profile/04874707948955210794noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1908327623402138850.post-6652159410558226472015-09-25T15:48:00.002-07:002015-09-25T15:48:49.529-07:00More good news<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Η ιστορία Piling up, απο την ανθολογία horror <a href="https://www.google.gr/url?sa=t&rct=j&q=&esrc=s&source=web&cd=1&cad=rja&uact=8&ved=0CB8QFjAAahUKEwjb2JaLopPIAhUEvBoKHUpDCWk&url=http%3A%2F%2Fwww.amazon.com%2FDarkness-Ad-Infinitum-Villipede-Anthology%2Fdp%2F0692208992&usg=AFQjCNG4EOQ5c191laTOZBNlSIiz766qsg&sig2=byrfxNVFXDp6QKIZl65SZg" target="_blank">Darkness ad infinitum</a>, είναι στη (μακρά) λίστα με τα καλύτερα της χρονιάς απο την <a href="http://ellendatlow.com/full-rec-list-best-horror-of-the-year-volume-seven-a-l/" target="_blank">Ellen Datlow</a>! <i>Eeexcelent</i></div>
kallirroehttp://www.blogger.com/profile/04874707948955210794noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1908327623402138850.post-60489010692977848962015-09-23T11:58:00.001-07:002015-09-23T11:59:31.965-07:00Check it out<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<a href="http://www.bewilderingstories.com/issue627/tetrapolis1.html" target="_blank">Tetrapolis</a> is in Bewildering Stories' <a href="http://www.bewilderingstories.com/anthologies/625-636_antho.html" target="_blank">Third Quarterly Review of 2015</a>! </div>
kallirroehttp://www.blogger.com/profile/04874707948955210794noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1908327623402138850.post-6039122408459949472015-08-31T15:43:00.001-07:002015-08-31T15:44:14.343-07:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Ακόμη μια συλλογή ιστοριών: <a href="http://www.amazon.co.uk/gp/product/B014LUYZ1O?*Version*=1&*entries*=0" target="_blank">Standing alone</a> - με τρέλα και αρκετή σουρεάλ κορδέλα! :)<br />
<br /></div>
kallirroehttp://www.blogger.com/profile/04874707948955210794noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1908327623402138850.post-69438263902777843132015-07-15T14:14:00.001-07:002015-07-15T14:59:59.684-07:00Another one bites the dust<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<a href="http://www.bewilderingstories.com/" target="_blank">"Tetrapolis"</a>. Μια light sci-fi ιστορία με ακόμα πιο light φιλοσοφικές προεκτάσεις, στο site Bewildering stories!<br /><br /></div>
kallirroehttp://www.blogger.com/profile/04874707948955210794noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1908327623402138850.post-69749407941209971802014-12-30T03:57:00.003-08:002014-12-30T03:58:12.805-08:00:)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Η ιστορία <a href="http://www.bewilderingstories.com/issue570/cars_taller1.html" target="_blank">"When cars grew taller"</a> είναι στα <a href="http://www.bewilderingstories.com/anthologies/AR14.html" target="_blank">best of του 2014</a>, απο το site <a href="http://www.bewilderingstories.com/" target="_blank"><b>Bewildering Stories</b></a>! Check out και τις υπόλοιπες ιστορίες!</div>
kallirroehttp://www.blogger.com/profile/04874707948955210794noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1908327623402138850.post-70564849019713508852014-06-27T04:18:00.000-07:002014-06-27T04:18:27.652-07:00More!<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<a href="http://www.fictionvortex.com/2014/02/take-the-standards/" target="_blank">Take the standards</a> απο Fiction Vortex και <a href="http://www.bewilderingstories.com/issue570/cars_taller1.html" target="_blank">When cars grew taller </a>στο site Bewildering stories!</div>
kallirroehttp://www.blogger.com/profile/04874707948955210794noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1908327623402138850.post-77235036170482876752013-12-15T03:11:00.002-08:002013-12-15T03:11:40.769-08:00Future play<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Στο νέο τεύχος του <a href="http://journal.gonelawn.net/issue13/glj_current.php" target="_blank">Gone lawn</a> μαζί με πολλές άλλες ενδιαφέρουσες ιστορίες!</div>
kallirroehttp://www.blogger.com/profile/04874707948955210794noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1908327623402138850.post-11815187459881885942013-11-27T07:39:00.000-08:002013-11-27T07:39:14.260-08:00Beyond the sea<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Η flash ιστορία <a href="http://www.bewilderingstories.com/issue551/blurb.html" target="_blank">'Beyond the sea'</a>, μόλις ανέβηκε στο site Bewildering stories. :)</div>
kallirroehttp://www.blogger.com/profile/04874707948955210794noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1908327623402138850.post-62606031327963186452013-10-09T06:29:00.001-07:002013-10-09T06:29:15.357-07:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Τρείς flash ιστορίες διαθέσιμες!<br />
<br />
<br /><a href="http://www.microhorror.com/microhorror/author/kallirroe-agelopoulou/unsummon/" target="_blank">Unsummon απο Microhorror</a><br />
<br />
<a href="http://thickjam.com/no-320" target="_blank">Connected απο Thick Jam</a><br />
<br />
<a href="http://thickjam.com/no-327" target="_blank">Guy talk απο Thick Jam</a></div>
kallirroehttp://www.blogger.com/profile/04874707948955210794noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1908327623402138850.post-80521487939278684762013-09-03T02:43:00.001-07:002013-09-03T02:43:42.328-07:00Dark Bits<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Η ανθολογία μικρών ιστοριών τρόμου, <a href="http://apokrupha.com/dark-bits/" target="_blank">Dark Bits, QuickLII</a>, τώρα διαθέσιμη απο Smashwords. 52+1 horror μπουκιές που αξίζουν, check it out!</div>
kallirroehttp://www.blogger.com/profile/04874707948955210794noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1908327623402138850.post-39343423165888972912013-08-26T14:57:00.001-07:002013-08-26T14:57:07.312-07:00Εκδόσεις (2)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Το 'Zero Sum', μια ιστορία για δαίμονες και πόκερ, <a href="http://darkedifice.webs.com/magazine" target="_blank">στο τεύχος 6 του Dark Edifice</a> ανάμεσα σε 70 σελίδες γεμάτες εξαιρετικές ιστορίες!<br />
<br />
Η mystery slash horror ιστορία 'the cave at Black Hill', διατίθεται<a href="http://sanitariummagazine.com/" target="_blank"> στο τεύχος 12 του Sanitarium magazine</a>, μαζί με περισσότερο αυθεντικό horror και άρθρα! <br />
<a href="http://www.amazon.co.uk/Sanitarium-012-Ryan-Link/dp/1492204676/ref=sr_1_cc_1?s=aps&ie=UTF8&qid=1377553800&sr=1-1-catcorr&keywords=sanitarium+12" target="_blank">Να κι ένα amazon link.</a><br />
<br />
<br /></div>
kallirroehttp://www.blogger.com/profile/04874707948955210794noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1908327623402138850.post-20961191783899321752013-08-10T13:45:00.000-07:002013-08-10T13:45:07.227-07:00Εκδόσεις<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
Το βιβλίο <a href="http://www.biblionet.gr/book/189026/%CE%A3%CF%85%CE%BB%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%AD%CF%81%CE%B3%CE%BF/15_%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%B5%CF%82_%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%B6%CE%B7%CF%84%CE%BF%CF%8D%CE%BD_%CE%B8%CF%8D%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1" target="_blank">15 σφαίρες αναζητούν θύματα</a>, κυκλοφορεί ήδη απο τις εκδόσεις Άπαρσις! Πραγματικά μια πολύ καλή δουλειά που αξίζει να την ψάξει όποιος ενδιαφέρεται για crime/mystery. Δεκαπέντε μικρές, αλλά περιεκτικότατες, ιστορίες.<br />
<br />
Σύντομα, δύο ακόμα ιστορίες μου θα δημοσιευτούν στις ανθολογίες τρόμου <a href="http://villipede.com/news/2013/7/16/villipede-to-release-first-horror-anthology" target="_blank">Darkness Ad Infinitum απο Villipede Publications</a> και <a href="http://apokrupha.com/2013/08/02/dark-bits-table-of-contents/" target="_blank">Dark Bits, QuickLII</a>. Αγγλιστί.</div>
kallirroehttp://www.blogger.com/profile/04874707948955210794noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1908327623402138850.post-53227790633194126502013-05-22T13:24:00.001-07:002013-05-22T13:24:06.526-07:001ος Διαγωνισμός Αστυνομικού Διηγήματος<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div style="margin-bottom: 0cm;">
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="line-height: 16px;"><b>ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ</b></span></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="line-height: 16px;"><b><br /></b></span></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="line-height: 16px;"><b>Ανακοίνωση των νικητών του 1ου Διαγωνισμού Αστυνομικού Διηγήματος</b></span></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="line-height: 16px;"><b><br /></b></span></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="line-height: 16px;"><b>Έπειτα από προσεχτική μελέτη και αξιολόγηση των διηγημάτων που έλαβαν μέρος στον 1ο Διαγωνισμό Αστυνομικού Διηγήματος της Ελληνικής Λέσχης Συγγραφέων Αστυνομικής Λογοτεχνίας και των εκδόσεων Άπαρσις, η επιτροπή αξιολόγησης, που αποτελείται από τους: </b></span></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="line-height: 16px;"><b>Τιτίνα Δανέλλη, συγγραφέας </b></span></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="line-height: 16px;"><b>Δημήτρης Μαμαλούκας, συγγραφέας </b></span></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="line-height: 16px;"><b>Σέργιος Γκάκας, συγγραφέας</b></span></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="line-height: 16px;"><b>αποφάσισε να ξεχωρίσει 15 διηγήματα, τα οποία πρόκειται να κυκλοφορήσουν σε βιβλίο από τις εκδόσεις Άπαρσις στις αρχές Ιουνίου. </b></span></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="line-height: 16px;"><b><br /></b></span></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="line-height: 16px;"><b>Οι νικητές είναι (με τη σειρά που απέστειλαν τα διηγήματα): </b></span></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="line-height: 16px;"><b>1. Το μυστήριο του τύπου Α x Τ2/Τ1, Κωνσταντίνος Απέργης</b></span></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="line-height: 16px;"><b>2. Suite dreams, Στέλλα Κάσδαγλη </b></span></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="line-height: 16px;"><b>3. Η πιο μεγάλη νύχτα, Τάσος Αναστασίου </b></span></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="line-height: 16px;"><b>4. Santa Claus is not coming to town, Λάμπρος Δερμεντζόγλου</b></span></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="line-height: 16px;"><b>5. Γύψος, Γιάννης Νικολούδης</b></span></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="line-height: 16px;"><b>6. Tragesty, Φωτεινή Αμάντου</b></span></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="line-height: 16px;"><b>7. Μπέρμπον κερασμένα από τη Λορελάη, Έλσα Ανδρέου-Steiner</b></span></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="line-height: 16px;"><b>8. Τρεις πρέζες αλάτι, Γεώργιος Κέλλης </b></span></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="line-height: 16px;"><b>9. Ματωμένος Ματίς, Ιωάννης Βαβίτσας</b></span></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="line-height: 16px;"><b>10. Η Γυναίκα από τη Ζυρίχη, Παναγιώτης Γ. Ιωαννίδης </b></span></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="line-height: 16px;"><b>11. Ένα πτώμα και μια εξαφάνιση, Χρήστος Σουρουλής</b></span></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="line-height: 16px;"><b>12. Ο μπάτλερ το έκανε, Καλλιρρόη Αγγελοπούλου</b></span></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="line-height: 16px;"><b>13. Μαύρος μολοσσός, Μαρία Κώτσια </b></span></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="line-height: 16px;"><b>14. Δυτικά του νιπτήρος, Μπίστη Αργυρώ</b></span></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="line-height: 16px;"><b>15. Το ανθρωπάκι, Αντώνης Πάσχος</b></span></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="line-height: 16px;"><b>Η παρουσίαση του βιβλίου και η ανακοίνωση των ονομάτων των τριών πρώτων βραβευθέντων που θα παραλάβουν έπαινο, θα πραγματοποιηθεί στο Θέατρο Χυτήριο (Ιερά Οδός 44, Γκάζι) την Τετάρτη 5/6/2013 στις 19:30. </b></span></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="line-height: 16px;"><b>Μετά το πέρας της εκδήλωσης, θα το γιορτάσουμε με μουσική και ποτό στην όμορφη αυλή του θεάτρου, συζητώντας για εγκλήματα και ιστορίες μυστηρίου. </b></span></span></div>
<br />
</div>
kallirroehttp://www.blogger.com/profile/04874707948955210794noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1908327623402138850.post-28341388808319893142013-01-30T08:56:00.000-08:002013-01-30T08:56:49.988-08:00Χαμένη πόλη<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div align="CENTER" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
Πρέπει να φτάσει
στα τελευταία σκαλοπάτια για να καταλάβει
πόσο θα του λείψουν όλα γύρω του.</div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<br />
</div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
Η πολύβουη όψη
του όλου κατασκευάσματος, σειρές πάνω
σε άλλες σειρές, ατελείωτες δεσμίδες
τούβλων, να δημιουργούν αδύνατα σχήματα,
να υπονοούν ήχους και μυστήρια. Η ίδια
η τεράστια σκάλα στη βάση της οποίας
στέκεται δίβουλος ακόμα, με το χέρι του
γραπωμένο στα σκονισμένα της κάγκελα.</div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<br />
</div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
Αφήνει τα δάχτυλά
του να χαλαρώσουν γύρω απο το κρύο
μέταλλο, μαζί με μια βαθιά, παρατημένη
ανάσα. Αυτά ήταν τότε. Το κτίριο είναι
όσο πανέμορφο ήταν πάντα, <i>όλα σε αυτήν
την πόλη είναι,</i> μα τίποτα δεν είναι
όπως παλιά. Όλες οι ομορφιές του κόσμου
δεν θα μπορούσαν να κρύψουν πια, όσα
κρύβονται έξω απο περίτεχνους τοίχους.
Η πόλη έχει αλλάξει. Ο κόσμος μέσα της,
άγριος, θυμωμένος. Δεν χρειάζεται να
βγεί παραέξω απο τη γειτονιά του για να
το δεί. Μυρίζει την αλήθεια στις φοβισμένες
ματιές τους. Ακόμα κι αν δεν το κάνουν
πραγματικά, παντού σκέφτονται τις
δολοφονίες. Τόσοι χαμοί, θα έλεγε κανείς
πως άνοιξαν πάγκους και πουλάνε ανθρώπινο
κρέας στους δρόμους. Η πόλη, ένας δαίδαλος
σφαγείων, πνιγμένη στο αίμα.</div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<br />
</div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
Σαν να ανταπαντούν
περιπαιχτικά στις μαύρες σκέψεις του,
ξαφνικά χαχανητά απο το μαγαζί του
ισογείου τρυπώνουν στη μοναξιά του.
Φιγούρες που μοιάζουν να διασκεδάζουν
περνούν μπροστά απο σκιασμένα παράθυρα,
φέρνοντας αναμνήσεις απο πολύ μακριά.
Καμία πραγματικά δική του, αλλά όλες
βαθιά ριζωμένες μέσα του, δεκάδες
γενέθλια, βαφτίσεις, γαμήλιες δεξιώσεις...
Όλα όσα είναι ωραία σ'αυτό τον κόσμο,
μαζεμένα σε μια συγκεχυμένη, ευτυχισμένη
μπάλα στο πίσω μέρος του μυαλού του.
Χωρίς να καταλάβει πώς, χτυπάει ήδη την
χαμηλή πόρτα.</div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<br />
</div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
Το πρόσωπο πίσω
απο την πόρτα είναι άγνωστο. Και νέο,
πολύ νέο. Για μια στιγμή, όλα του φαίνονται
λάθος. Είναι ένας γέρος άνθρωπος, τί
δουλειά έχει μαζί τους; Διστάζει μόνο
για λίγο, γιατί μετά οδηγεί τα βήματα
του μόνο η ελπίδα. Μιας τελευταίας
ομορφιάς, αντάξιας όσων θυμάται.</div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<br />
</div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
Παραμερίζει τον
άγνωστο και περνά μέσα, παραγγέλνοντας
στα γρήγορα, μη δούν την ευαισθησία του.
“Πού είναι μια καρέκλα; Εκεί στη άκρη
τη θέλω.”</div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<br />
</div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
Περίεργα μάτια
τον κεντρίζουν. “Είσαι σίγουρος πως
είσαι στο σωστό μέρος;”</div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<br />
</div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
“Φυσικά. Ερχόμουν
εδώ πριν ακόμα γεννηθείς.”</div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<br />
</div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
Το πρόσωπο
απέναντι του τον ζυγιάζει προσεκτικά.
“Έχει περάσει πολύ καιρός απο τότε.”</div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<br />
</div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
Έχει δίκιο. Αλλά
οι κανόνες ακόμα ισχύουν. “Δε θα διάβασες
καλά τους όρους όταν αγόρασες το μαγαζί.
Όποιος και να το έχει, κρατάω το δικαίωμα
να έρχομαι εδώ σε κάθε γιορτή. Μια καρέκλα
κι ένα τραπέζι στην άκρη. Ένα πιάτο, ένα
ποτήρι. Για μια ζωή.”</div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<br />
</div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
Ένα αυθόρμητο
χαμόγελο αλαφρώνει την ατμόσφαιρα. “Εσύ
είσαι που έβαλες τον όρο στο συμβόλαιο;
Πώς και δε σ' έχω δεί ποτέ;”</div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<br />
</div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
“Είχα να κανονίσω
κάποια πράγματα. Είναι η τελευταία μου
νύχτα εδώ.” Εύχεται να μην καταλαβαίνει
κανείς το τρέμουλο στη φωνή του. “Λοιπόν,
πού είναι η καρέκλα μου;”</div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<br />
</div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
Ο νεαρός φαίνεται
να το διασκεδάζει. “Αν θές να καθίσεις,
μπορείς. Αλλά, δεν θα είναι όπως τα
θυμάσαι ακριβώς...” Γυρνάει με δυνατή
φωνή στο υπόλοιπο δωμάτιο. “Ε, παιδιά,
ο κύριος εδώ, θα διασκεδάσει μαζί μας
σήμερα.” Τονίζει με νόημα τα λόγια του.
“Είναι η τελευταία του νύχτα εδώ.”</div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<br />
</div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
Όλοι κοιτάνε το
γέρο ανάμεσα τους με υπερβολικά χαμόγελα
και γουρλωτά κατακόκκινα μάτια. Είναι
μακρινές οι εποχές
που μπορούσες να διασκεδάσεις χωρίς να
χαπακώνεσαι.<i> </i>Ακόμα κι έτσι,
αξίζει να τους δώσει μια ευκαιρία.
Φροντίζει να βάλει την καρέκλα που του
έδωσαν κοντά στην έξοδο, στην περίπτωση
που αποφασίσουν να ξεκινήσουν κανά
όργιο.</div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<br />
</div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
Δεν φαίνεται να
έχουν τέτοιες προθέσεις. Πίνουν και
γελάνε, σιγοψιθυρίζουν, πίνει και αυτός
ό,τι του έδωσαν. Δεν είναι η ζεστή
οικογενειακή συγκέντρωση που φαντάστηκε,
αλλά είναι καλύτερα απο το να περιφέρεται
στους δρόμους, μονάχος του. Τα φώτα έχουν
χαμηλώσει εδώ και καιρό, μόνο κεριά
αναλαμπίζουν στο χώρο. Παρά το συνεχή
γδούπο της μουσικής, το γέρικο σώμα του είναι έτοιμο να αποκοιμηθεί ανάμεσα σε
σφριγηλά κορμιά που χορεύουν. Η
επιβλητικότητα μιας φωνής, σχεδόν τον
ξυπνάει.</div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<br />
</div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
“Είναι ώρα.”</div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<br />
</div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
Οι χοροί σταματούν,
τα κορμιά μετακινούνται, χάνονται. Τα
βλέπει με την άκρη του μισοκοιμισμένου
ματιού του να ξαναμαζεύονται στο κέντρο
του δωματίου. Παλεύει να ανοίξει τα
βλέφαρα και καταφέρνει να γύρει το
κεφάλι του στα δρώμενα. Είναι όλοι σε
κύκλο, κρατιούνται χέρι χέρι.
Μήπως είναι γενέθλια που <span lang="en-US">γιορτάζουν;</span><span lang="es-ES">
</span><span lang="en-US">Δεν</span> θυμάται να είδε
καμιά τούρτα. Κανείς δεν τραγουδάει
χρόνια πολλά. Μια παιδική στριγγιά
γεμίζει την ησυχία.</div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<br />
</div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
“Σσσσσ. Μη
φοβάσαι.”</div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<br />
</div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
Μιλάει μια
κοπέλα. Μακριά μαύρα μαλλιά και πάλευκα
χέρια με μυτερά νύχια εμφανίζονται στο
κεντρο του ανθρώπινου κύκλου, χαιδεύοντας
απαλή σάρκα. Το κλάμα σταματά. Τους
βλέπει να μαζεύονται γύρω απο το πρόσφορο,
να ξεθηκώνουν κοφτερά μαχαίρια. Τα μάτια
τους μάυρες πύλες σε κόσμο πολύ μακριά
απο αυτόν που θυμάται. Κι όμως, ξέρει
ακριβώς τί θα γίνει.</div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<br />
</div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
“Σταματήστε.”</div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<br />
</div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
'Οσο ξεψυχισμένη,
η φωνή του ήταν αρκετή. Γυρνάνε και τον
κοιτάνε περίεργα, ξαφνιασμένοι που ζεί
ακόμη. Το ίδιο φρέσκο πρόσωπο που του
άνοιξε την πόρτα, απευθύνεται στο πλήθος.</div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<br />
</div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
“Δεν περιμέναμε
δύο, αλλά δύο έχουμε. Όσο περισσότερα,
τόσο το καλύτερο. Τόσο πιο κοντά Του
ερχόμαστε.”</div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<br />
</div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
Παλεύει να
φτιάξει γερή τη φωνή του. “Δεν
καταλαβαίνετε; Δεν θα ερχόταν ποτέ σε
σας, όσους κι αν σφάξετε. Έχετε ακόμα
μια ελπίδα. Μπορείτε να σωθείτε.”</div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<br />
</div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
Ξαφνιάζονται
για μια στιγμή και αυτή είναι αρκετή
για να προσπαθήσει. Αν μπορεί να κάνει
αυτά τα χαμένα κορμιά να δούν την αλήθεια,
τότε ίσως υπάρχει ακόμη ελπίδα για αυτό
τον τόπο. Ανασηκώνεται απο την θέση του
και τους κοιτάει. Έναν έναν, όσο πιο
βαθιά μέσα στη ψυχή τους μπορεί.</div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<br />
</div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
“Νομίζετε ότι
τα καταλάβατε όλα. Όλος αυτός ο θάνατος,
για τη δική σας ζωή. Μα μόνο η ζωή είναι
ζωή. Τί αξία έχει χυμένο αίμα, τί αξία
έχει κι εκείνο που δεν ρέει με ψυχή, που
δεν γεννά ανθρωπιά; Τί να το κάνουν οι
Θεοί;” Τα μάτια του γεμίζουν δάκρυα.
“Καταλαβαίνετε;”</div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<br />
</div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
Η αντίδραση τους
είναι απογοητευτικά προβλέψιμη.</div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<br />
</div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
“<i>Είναι μια
δοκιμασία!”</i></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<br />
</div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
“<i>Θα σου δείξουμε
πόσο πιστεύουμε.”</i></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<br />
</div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
“<i>Στο όνομα
του Θεού του αίματος!”</i></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<br />
</div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
“<i>Στο όνομα
του Θεού της σφαγής!”</i></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<br />
</div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
“<i>Στο όνομα
του!”</i></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<br />
</div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
Έρχονται να τον
πετσοκόψουν. Σηκώνεται σε όλο του το
μεγαλείο. Και ξαφνικά, βλέπουν την
αλήθεια, τη βλέπουν κατάματα.</div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<br />
</div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
“Είναι ένας απο
εκείνους!” Οι κόρες τους, μικραίνουν,
χάνονται στην έκπληξη της τρομάρας
τους.
</div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<br />
</div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
Καλά κανουν και
φοβούνται. Είναι ο τελευταίος σε αυτή
την πόλη, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν
μπορεί να περιλάβει ολόκληρο αυτό το
συνοθύλευμα ηλιθιότητας.</div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<br />
</div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
Προχωράει
τσακίζοντας κόκκαλα, διαλύοντας κρανία.
Ένας ένας παραπέουν, παρακαλούν για τη
ζωή τους πεθαίνοντας. Θυμούνται μάνα
και πατέρα, αγάπη και πόνο, αναμνήσεις
χαμένης ανθρωπιάς. Όλη την ιστορία πίσω
απο το αίμα που τρέχει στις φλέβες τους.
Βλέπουν την αξία μιας πάλλουσας καρδιάς
τώρα. Τώρα, που χάνουν τη δική τους.</div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<br />
</div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
Κρίμα.</div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<br />
</div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
Νιώθει το κόκκινο
ρυάκι να τρέχει ακόμη κάτω απο τα πόδια
του και έξω απο την πόρτα. Το βλέπει να
κυλάει ήσυχα προς το δρόμο, το φαντάζεται
που ενώνεται με τον κόσμο που αντέχει
και συνεχίζει. Άλλη μια θυσία αίματος,
η δικιά του. Θυσία για την ειρήνη, για
την αγάπη. Για τη ζωή. Δεν είναι αρκετό
για να σωθεί ολόκληρο το δημιούργημα,
αυτό το ξέρει.
</div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<br />
</div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
Δεν υπάρχει
ελπίδα πια, αλλά κάπως τα 'φερε η τύχη
και κουβαλάει ένα μικρό κομμάτι ελπίδας
μαζί του, καθώς απομακρύνεται. Ένα ψήγμα
της, που μόλις ρεύτηκε απαλά, κοιμισμένο
στην αγκαλιά του. Ονειρεύεται. Ίσως
μπορέσει να του μάθει κι αυτού πώς.</div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<br />
</div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
Ανοίγει φτερά
και πετάει πάνω απο αχνοκόκκινους
δρόμους και πλατείες, πάνω απο όλο το
αίμα, το χαμένο και αυτό που κυλάει
ακόμα, ανύποπτα. Ζωντανό, ποιός ξέρει
για πόσο λίγο ακόμα, ανάμεσα στο θανατικό.
Ο τελευταίος άγγελος του αίματος, ο
τελευταίος άγγελος της ζωής, φεύγει. Η
πόλη σιγά σιγά ξεφτίζει. Ήδη χαμένη,
χάνεται πίσω του, λίγο πριν το τέλος
της.</div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<br />
</div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<br />
</div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<br />
</div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<br />
</div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<br />
</div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<br />
</div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<br />
</div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<br />
</div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<br />
</div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<br />
</div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<br />
</div>
</div>
kallirroehttp://www.blogger.com/profile/04874707948955210794noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1908327623402138850.post-36488492398436731652012-04-22T05:34:00.000-07:002012-04-22T05:34:46.073-07:00He lives!<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><i>Ο τρόμος πλησιάζει
δειλά το υπερφυσικό, αλλά χωρίς να το
ακουμπά, σαν διστακτικός αρραβωνιάρης
βικτωριανής εποχής, απέναντι στο
σφιχτοδεμένο στήθος της αγαπημένης
του. Και αυτό είναι μόνο η αρχή της
κατηφόρας.
</i></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><i><br />
</i></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><i>Ολόκληρη η ταινία θα
ήθελε να στέκεται λίγο πιο πάνω απο τη
συνείδηση μας, να φανταζόμαστε όλα αυτά
που δεν δείχνει, αλλά όσα δείχνει, είναι
μάλλον λίγα για να πετύχει το σκοπό της.
Ένα συνηθισμένο κόλπο, αλλά προφανώς,
πολύ πιο δύσκολο απ'ότι φανταζόταν ο
δημιουργός κατά τη διεκπεραίωση. Ϊσως,
πάλι, να υποκύπτω ξανά στην ανάγκη μου
να εξυψώνω τους ανθρώπους και όλες οι
ενδείξεις, τα χύμα στο κύμα υπονοούμενα,
να είναι στην πραγματικότητα, πολύ πιο
ταπεινής προέλευσης απ'ότι θα ήθελα να
φαντάζομαι και γι'αυτό ανάξια του χρόνου
και των πίξελς που χάλασα γι'αυτή την
κριτική.
</i></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><i><br />
</i></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<i><span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;">Κλείνοντας αυτη τη
μικρη μου συμβολή στην ρύπανση του
κυβερνοχώρου, σας θυμίζω πως, αν θέλετε
να βρίσετε τον υπαίτιο, μπορείτε να
επικοινωνήσετε μαζί μου στο <span lang="es-ES">mail</span>...</span></i></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;">Αφήνει το πληκτρολόγιο
και ξεψαχνίζει το κείμενο. Οι υπερβολικά
μεγάλες προτάσεις χωρίς ρήματα, οι
εναλλαγές σε χρόνους, η θα-ήθελε-να-είναι
αφαιρετική σκέψη, όλα είναι πάλι μπροστά
του, έστω σε ηλεκτρονική μορφή. Το γνώριμο
ύφος του, σχεδόν αναλλοιωτο απ'όταν το
τελειοποιησε στα δεκαπέντε λεπτά της
δόξας του, την τηλεοπτική εκπομπή
“C<span lang="en-US">ine</span>ργάτες”. Το μέσο με
το οποίο εισέβαλλε σε κάθε σπίτι για
δύο χρόνια, μέχρι το θάνατο του έτερου
<span lang="en-US">cine</span>ργάτη, ίσως απο το πολύ
ποτό, ίσως απο το κακό του που παραγκωνίστηκε
τόσο απόλυτα.
</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;">Δεν ήταν δύσκολο να
σχεδιάσει τον πιο δυσνόητο τρόπο ομιλίας,
πάντοτε δοσμένο με χαμόγελο και μια
δόση χιπστερικής ειρωνίας, προσφέροντας
στο ανυποψίαστο κοινό αυτό που ήξερε
πως ήθελαν: Ατάκες για να χρησιμοποιήσουν
την επόμενη φορά που θα ήθελαν να δείξουν
πόσο μέσα στα πράγματα ήταν στις κοπέλλες
του γραφείου. Ανούσια, βιτριολικά
αποφθέυγματα με ημερομηνία λήξης, αλλά
και υπογραφή. Τη δική του.</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;">Τζέημς Ρ. Μέησον.</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;">Όνομα τώρα πλέον σχεδόν
άγνωστο, πέρα απο μερικά <span lang="en-US">geeks
</span><span lang="el-GR">του </span>κυβερνοχώρου και
τον μικρό καλλιτεχνικό κύκλο της περιοχής
του. Τους πέντε, έξι ανθρώπους με τους
οποίους μοιράζεται ακόμα τις προσπάθειες
του να επανακάμψει. Το είδος των ανθρώπων
που λατρεύουν να έχουν επαφές με όποιον
απο το συνάφι τους βγήκε κάποτε στην
τηλεόραση, για να λένε μετά πως τον
γνώρισαν, όσο τον θάβουν πίσω απο την
πλάτη του.
</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;">Το είδος των ανθρώπων
με τους οποίους έχει ραντεβού για δείπνο
σε μια ώρα. Αφού τελειώσει επιτέλους
την κριτική <span lang="el-GR">σ' αυτό</span> το
έπος σκηνοθετικού αυνανισμού, απο τον
άλλον-έναν-μετά-τον-επόμενο Μ. Νάιτ
Σαιλάμαν.</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;">1.</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;">“Τραγικό δεν είναι”;</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;">“Ποιό απ'όλα”; Μόλις
τελείωσε <span lang="el-GR">να διαβάζει δυνατά
το κείμενο</span> και ο Ντέιβ απεναντί του
τον κοιτάει συνοφρυωμένος.</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;">“Κάθισες και ξεκωλώθηκες
στο γράψιμο για μια ηλίθια ταινία. Εγώ
στο λέω, αυτός ο μαλάκας δεν είχε τίποτα
στο μυαλό του. Μόνο το πως να κάνει όλα
τα παιδάκια να τρέξουν να τη δούν το
πρώτο σαββατοκύριακο”. Σηκώνει τα χέρια
του, εκλιπαρώντας θεατρικά. “<span lang="en-US">Salva
nos stella maris</span><span style="color: black;">
</span>και φρόντισε το <span lang="en-US">word
of mouth </span><span lang="el-GR">να την κλείσει
γρήγορα”. </span>
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;">“Ακόμα και έτσι,
σίγουρα περισσότεροι θα την δούν την
γαμημένη απ'ό,τι την κριτική μου”.</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;">Η Μιράντα σηκώνει
το ποτό της σε ένδειξη συμπαράστασης.
“Και κανένας να μην τα έβλεπε, όσα
έγραψες είναι αριστούργημα”.</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;">Το ίδιο κάνουν
και οι υπόλοιποι γύρω απο το τραπέζι.
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;">“Βέβαια”.</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;">“Συμφωνώ”.</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;">Δέχεται τα
κομπλιμέντα με συγκρατημένη διάθεση,
σηκώνοντας και αυτός το ποτήρι του.
Βγάζει τα γυαλιά του αργά για να δώσει
ένα τόνο επισημότητας, όπως αρμόζει
στην περίσταση. Όσο και να τον γλύφουν,
ξέρει πως θα έδιναν το δεξί τους χέρι,
πόδι, ή βυζαρχίδι, για να είναι πρώτη
θέση στη πρεμιέρα αυτής της πατάτας.
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;">Και αυτός θα
έκανε το ίδιο, φυσικά.
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><span lang="el-GR">Δυστυχώς η
πρόσκληση δεν είναι και τόσο πιθανή.
Δεν είναι πρώτη φίρμα πλέον στο χώρο
του, ούτε καν τριακοστη πρώτη. Φαίνεται
πως τα κωλόπαιδα σήμερα,</span> ενδιαφέρονται
να διαβάσουν κριτικές μόνο αν περιέχουν
τουλάχιστον μια αναφορά στο <span lang="en-US">Twilight.
</span><span lang="el-GR">Και δεν θέλει να πέσει
τόσο χαμηλά. Ακόμη.</span></span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;">Αφήνει τη μικρή
συγκέντρωση όσο πιο γρήγορα μπορεί.
Πρέπει πάντα να κρατάει μια πόζα απεναντί
τους, όπως αυτοί κρατάνε τη δική τους.
Στο σπίτι μπορεί να ξαλαφρώσει απο όλη
την προσπάθεια. Μπορεί επιτέλους να
χαλαρώσει, να αφήσει την κοιλιά του να
κρέμεται αντί να ρουφιέται συνέχεια,
να ανάψει ένα τσιγάρο, να κλάσει. Και τα
κάνει όλα μαζί, καθώς ανοίγει τον
υπολογιστή για να ελέγξει τα mail του.</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: 'Courier New', Courier, monospace;">Έχετε
ένα μήνυμα.</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><span lang="el-GR">Μια ειδοποίηση
απο την ιστοσελίδα του. Κάποιος του
άφησε ήδη σχόλιο στην νέα κριτική. Και
φυσικά είναι ο Κόμπικο18. Το κοντινότερο
που έφτασε ποτέ σε φανατικό θαυμαστή
είναι αυτό το κωλόπαιδο. Εκτός αν είναι
κανένας σαραντάρης που προσπαθεί να
ρίξει κορίτσια </span><span lang="en-US">κ</span><span lang="el-GR">αι
απλά παίζει τέλεια το ρόλο του
χαζοχαρούμενου Ιάπωνα, οπότε, κάποιος
θα πρέπει να του δώσει το όσκαρ. Άμεσα</span><span lang="en-US">.</span></span></div>
<div lang="en-US" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div lang="en-US" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: 'Courier New', Courier, monospace;">Ενδιαφέρον
φαινόταν, αλλά μ'έχεις πείσει. Δεν θα το
δώ. Αλλά, αν κερδίσει κανά βραβείο θα το
κατεβάσω, ό,τι και να λές.</span><span style="font-family: 'Courier New', monospace;">
</span>
</div>
<div align="RIGHT" lang="en-US" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: 'Courier New', monospace;"><u><i>Stanley
lives!</i></u></span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><span lang="el-GR">Ο S</span><span lang="en-US">tanley
</span><span lang="el-GR">ζεί. </span>
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;">Η υπογραφή του
ήταν που ξεκίνησε την επαφή μεταξύ τους.
Μόνο σε ένα πεθαμένο, υπερταλαντούχο
κάθαρμα μπορούσε να αναφερεται. Έφερνε
αναμνήσεις απο άλλες εποχές, όταν το
γρασίδι ήταν πρασινότερο, ο ήλιος
λαμπρότερος και οι ταινίες όχι
τσιχλόφουσκες, αλλά πραγματικές εμπειρίες
απο κάποιο παράλληλο σύμπαν, όπου οι
σκηνοθέτες είχαν ταλέντο, οι ηθοποιοί
χάρισμα και οι ιδέες έρεεαν στον αέρα.
Άλλες εποχές και η θύμηση τους θα του
έφερνε δάκρυα στα μάτια, αν είχε ακόμη
συναισθήματα.
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><span lang="el-GR">Αναπάντεχα,
δεν αναγκάστηκε να παραμείνει στη
θύμηση. Ο Κόμπικο αποδείχθηκε πραγματικός
γνώστης της σινεματικής ιστορίας και
οι συζητήσεις μεταξύ τους εξελίχθηκαν
σε ένα παιχνίδι εγρήγορσης με τον ιάπωνα
να ρωτάει με τις πιο καλά μελετημένες
ερωτήσεις και τον εαυτό του να αναμοχλεύει
αναμνήσεις και γνώσεις για να απαντήσει
με τον πιο εγκυκλοπαιδικά επιδεικτικό
τρόπο. </span>Ο ίδιος ο S<span lang="en-US">tanley </span><span lang="el-GR">ήταν
πολύ συχνά το θέμα των ολονύχτιων
συνδιαλέξεων τους, με τις ατάκες να
πηγαινοέρχονται σε ρυθμό μυδραλιοβόλου
όποτε αναφερόταν το όνομα του.</span></span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><span lang="el-GR">Έγιναν
συνήθεια. Οι αντιπαραθέσεις τους στο
</span><span lang="en-US">Kubrickdome, </span><span lang="el-GR">σε
εκείνο τον άγνωστο γκλαντιαντορικό
χώρο, όπου μόνο ο φανατικότερος θαυμαστής
μπορεί να μείνει όρθιος, ανάμεσα στις
χιλιάδες ιαχές θριάμβου ενός ανύπαρκτου
πλήθους.</span></span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span lang="el-GR"><span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;">Αλλά όχι
σήμερα, είναι ήδη αργά και νυστάζει,
γι'αυτό απαντά μ' ένα ψευδοειρωνικό</span><span style="font-family: 'Courier New', Courier, monospace;">
</span></span><span style="font-family: 'Courier New', Courier, monospace;"><span lang="el-GR">ευχαριστώ
για την ψήφο εμπιστοσύνης. </span></span><span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif; font-size: small;"><span lang="el-GR">Και
πάει για ύπνο.</span></span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;">Η
απάντηση τον περίμενει στο προσωπικό
του μέιλ με το που σηκώνεται το πρωί.</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: 'Courier New', Courier, monospace;">Πάντα.
Μονο που θα μου πληρωσεις το εισιτηριο
αν σε δώ κουστουμαρισμένο σε καμιά
πρεμιέρα αυτής της μαλακίας. </span>
</div>
<div align="RIGHT" lang="en-US" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: 'Courier New', monospace;"><i><u>Stanley
lives!</u></i></span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: 'Courier New', Courier, monospace;">Μετρητά
ή επιταγή, γιατί περιμένω την πρόσκληση
απο στιγμή σε στιγμή.</span></div>
<div align="RIGHT" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: 'Courier New', Courier, monospace;">Τζέημς
Ρ. Μέησον.</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: 'Courier New', monospace;">Μετρητά.
Χέρι με χέρι. Θα είμαι στα μέρη σας
σύντομα γι'αυτο ετοίμασε τα φράγκα. Η
ανεντιμη κριτική πρέπει να τιμωρείται.
Πέρα απο την πλάκα, θα είμαι Νέα Υόρκη
σε καμιά εβδομάδα. Αν θες τα λέμε απο
κοντά. </span>
</div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: 'Courier New', monospace;"><span lang="el-GR">Μπορεί
να φέρω και την μαγική</span><span lang="es-ES">
</span><span lang="el-GR">κασσέτα αν την έχω βρεί
μέχρι τότε.</span></span></div>
<div align="RIGHT" lang="en-US" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: 'Courier New', Courier, monospace;"><i><u>Stanley
lives!</u></i></span></div>
<div align="RIGHT" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="LEFT" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;">Δεν
ήταν προετοιμασμένος γι' αυτό. Μάλλον
θα πρέπει να ξυριστεί.
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;">2.</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;">“Όλοι
με λένε Κόμπε στο σπίτι. Σαν το βοδινό.
Και όχι, δυστυχώς δεν έχω τη μαγική
κασσέτα μαζί μου”.
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><span style="font-size: small;"><span lang="el-GR">Η
αναφορά στην κασσέτα, τη χαμένη ταινία
του </span></span><span style="font-size: small;"><span lang="en-US">Stanley</span></span><span style="font-size: small;"><span lang="el-GR">,
ξεκίνησε την κουβέντα απο εκεί που την
είχαν αφήσει </span></span><span style="font-size: small;"><span lang="en-US">online</span></span><span style="font-size: small;"><span lang="el-GR">.
</span></span>
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><span style="font-size: small;"><span lang="el-GR">Όποια
ανησυχία είχε για το αν θα μπορούσαν να
έχουν τις ίδιες συζητήσεις πρόσωπο με
πρόσωπο, εξανεμίστηκε με το που κάθησαν
για καφέ. Δεν είναι μπροστά στην οθόνη
του, αλλά δεν χρειάζεται να προσποιείται
πως είναι κάτι άλλο απο ένα βαριεστημένο,
απόλυτο </span></span><span style="font-size: small;"><span lang="en-US">geek.
</span></span><span style="font-size: small;"><span lang="el-GR">Στο
μέσο της συζήτησης των τελευταίων
αποτελεσμάτων του </span></span><span style="font-size: small;"><span lang="en-US">box
office </span></span><span style="font-size: small;"><span lang="el-GR">του
ξέφυγε και μια κλανιά που ο άλλος αγνόησε,
οπότε όλα καλά. Ο Κόμπε αποδεικνύεται
να είναι ακριβώς σαν την ηλεκτρονική
περσόνα του. Η προσωποποίηση του μη
επιτηδευμένου.</span></span></span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;">Που
κάνει την προοπτική της επόμενης στάσης,
ακόμα πιο περίεργη: Βρίσκονται έξω απο
το μπάρ. Η πολύ επιτηδευμένη παρεά του
είναι ήδη μέσα , αλλά ο τύπος στην πόρτα
τους σταματά.</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;">“Δεν
μπορείς να κάνεις μια εξαίρεση; Θέλω
απλά να γνωρίσει τα παιδιά. Είναι απο
την Ιαπωνία, φεύγει αύριο”.</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;">“Δεν
ξέρω πως είναι τα πράγματα στην Ιαπωνία,
αλλά εδώ πρέπει να είσαι εικοσι ένα για
να μπείς”.</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;">Ο
Κόμπε δείχνει την ταυτότητα του. “Δεν
υπαρχει πρόβλημα, τα έκλεισα ένα μήνα
πριν”.
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;">Του
ρίχνει μια ματιά καθώς περνούν την
είσοδο. “Δεν το ήξερα. Χρόνια πολλά.
Μάλλον το Κόμπικο18 είναι λίγο ξεπερασμένο”.</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;">“<span style="font-size: small;"><span lang="el-GR">Ναί,
αλλά το Κόμπικο21 είναι πιασμένο απο ένα
καριόλη που προσπαθεί να μου το πουλήσει.
Θα του την κάνω αλά </span></span><span style="font-size: small;"><span lang="en-US">20</span></span><sup><span style="font-size: small;"><span lang="en-US">th</span></span></sup><span style="font-size: small;"><span lang="en-US">
century fox, έ</span></span><span style="font-size: small;"><span lang="el-GR">χω
ήδη καπαρώσει το σκέτο Κόμπικο για
μελλοντική χρήση. Δεν αλλάζω ακόμη. Ίσως
αργότερα, όταν συνηθίσω πως γερνάω.
Άλλωστε, έτσι με ξέρουν όλοι, ή μήπως
νόμιζες πως είσαι η μόνη ιντερνετική
φίρμα”;</span></span></span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;">Να
ακούς κάποιον που μόλις μετα βίας μοιάζει
δεκαπέντε, να μιλάει για γερατιά, είναι
τουλάχιστον γελοίο. Θα μπορούσε να του
κάνει ολόκληρη διάλεξη για το τί σημαίνει
πραγματικά να μεγαλώνεις, να νιώθεις
το σώμα σου και την ψυχή σου να υποκύπτουν
στο χρόνο, αλλά συγκρατείται. Δεν υπάρχει
λόγος να φανερώσει απο τώρα τη μιζέρια
του.
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;">“<span style="font-size: small;"><span lang="el-GR">Α,
ο Τζέημς, επιτέλους”! Και εσυ είσαι ο
Κόμπικο έτσι; Μα εσύ είσαι παιδάκι, πως
σε αφησαν να μπεις μέσα”; Η Μιράντα
αναλαμβάνει να καλωσορίσει το καινούργιο
μέλος στην παρέα. “Λοιπόν, τί σε φέρνει
απο τα μέρη μας”</span></span><span style="font-size: small;"><span lang="es-ES">;</span></span></span></div>
<div lang="es-ES" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;">“<span style="font-size: small;"><span lang="es-ES">Ο
</span></span><span style="font-size: small;"><span lang="el-GR">πατέρας
μου μόλις ξαναπαντρεύτηκε. Ήταν ο γάμος
του προχθές”.</span></span></span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;">Ο
Τζέημς συνειδητοποιεί πως δεν σκέφτηκε
ποτέ να τον ρωτήσει το ίδιο πράγμα. Ήταν
τόσο ικανοποιημένος με το γεγονός πως
μπόρεσαν να συνεχίσουν την κουβέντα
απο εκεί που την άφησαν διαδικτυακά,
που δεν του πέρασε καν απο το μυαλό. Αν
ήθελε να συναντήσει κάποιον με πραγματικά
προβλήματα, ένα πραγματικό πρόσωπο και
όχι μια φανταστική, ιντερνετική περσόνα,
δεν θα έκανε τη δουλειά που κάνει. Είναι
σίγουρος πως ο Κόμπε καταλαβαίνει.</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;">Και
οι υπόλοιποι στην παρέα φαίνεται πως
είχαν αρκετή δόση πραγματικότητας για
σήμερα, και έτσι η κουβέντα γυρίζει
γρήγορα σε πιο εύπεπτα θέματα. Συζητήσεις
όπως, με ποιόν βγαίνει ο τάδε, πότε θα
ολοκληρωθεί η έκδοση του άλλου, πόσα
λεφτά έβγαλε απο την τελευταία κριτική
κάποιος.</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;">Παρακολουθεί
γνέφοντας, όποτε τον κοιτούν. Κατάφαση,
σούφρωμα χειλιών, κατάφαση, σκούπισμα
γυαλιών. Τεχνικές για να δείξει πως
είναι μέσα στην κουβέντα, όταν δεν έχει
πραγματικά όρεξη να είναι μέσα στην
κουβέντα.
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;">Αναγκαστικά
αυτό αλλάζει όταν ο Ντέιβ του απευθύνει
το λόγο.</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;">“<span style="font-size: small;"><span lang="el-GR">Τζέημς,
τί έχεις ακούσει για τον Lubοvitcher</span></span><span style="font-size: small;"><span lang="en-US">;
Υποτίθεται</span></span><span style="font-size: small;"><span lang="el-GR">
πως είναι ο νέος </span></span><span style="font-size: small;"><span lang="en-US">Kubrick.
</span></span><span style="font-size: small;"><span lang="el-GR">Όχι
ότι χρειαζόμασταν και άλλον”.</span></span></span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><span style="font-size: small;"><span lang="el-GR">Lubοvitcher.
</span></span>
</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><span style="font-size: small;"><span lang="el-GR">Μισοκλείνει
τα μάτια προσπαθώντας να θυμηθεί. Είναι
σαν να περπατάει σε ναρκοπέδιο. Θα ήθελε
να βρίσει τον καριόλη που με μια </span></span><span style="font-size: small;"><span lang="en-US">super
8 </span></span><span style="font-size: small;"><span lang="el-GR">έκανε
ψευδοντοκιμενταρίστικη αναπαράσταση
της ψύχωσης του Χίτσκοκ με την Τίπι
Χέντρεν και είχε το θράσος να αντιγράψει
την αρχική σκηνή απο 'Τα Πουλιά', αλλά η
αλήθεια είναι πως αποκοιμήθηκε στην
αίθουσα απο το πολύ κούνημα της κάμερας.
Δύσκολο να το ομολογήσει σ'αυτή την
παρέα ψεύτοκουλτουριάρηδων. Ο Κόμπε,
που ξύπνησε επίσης απο το λήθαργο, τον
σώζει, πριν προλάβει να ανοίξει το στόμα
του.</span></span></span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;">“<span style="font-size: small;"><span lang="el-GR">Χα!
Δεν θα αποκτήσει ποτέ την ικανότητα του
Kubrick</span></span><span style="font-size: small;"><span lang="en-US">
</span></span><span style="font-size: small;"><span lang="el-GR">να
αποδίδει νοήμα μέσα απο μια και μόνο
εικόνα. Και ούτε καν κουνημένη”.</span></span></span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif; font-size: small;"><span lang="el-GR">Ο
Ντέιβ βρίσκει ευκαιρία για να κάνει
πλάκα. “Ντινγκ, ντινγκ, έχουμε ένα
θαυμαστή αναμεσά μας”! Σταυρώνει τα
χέρια και απευθύνεται στον Κόμπε
σουφρώνοντας τα φρύδια. “Το πρώτο πράγμα
που πρέπει να ξέρεις για την παρέα μας,
είναι, δεν είμαστε ακόλουθοι κανενός.
Μόνο του εαυτού μας”.</span></span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;">Η
Μιράντα συμφωνεί ψευδοεμφατικά. “Έχει
δίκιο. Είμαστε ειδήμονες. Που σημαίνει
πως περνάμε την ώρα μας δίνοντας
συγχαρητήρια ο ένας στον άλλο, βρίζοντας
παράλληλα, όλους τους άλλους”.
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><span style="font-size: small;"><span lang="el-GR">Ο
Ντέιβ έχει πάρει το αθώο του ύφος. “Μη
σε φοβίζει αυτή. Θα ήθελα να μάθω τί
είναι αυτό που σου αρέσει στον </span></span><span style="font-size: small;"><span lang="en-US">Κubrick</span></span><span style="font-size: small;"><span lang="el-GR">”.
Ο Τζέημς το ξέρει αυτό το ύφος. Δόλωμα,
μέχρι ο συνομιλητής να αφεθεί, να
ανοιχτεί, για να δεχθεί τελικά, την
αναπόφευκτη πανωλεθρία</span></span><span style="font-size: small;"><span lang="en-US">
</span></span><span style="font-size: small;"><span lang="el-GR">απο
τον ενοχλητικό ξερόλα. </span></span>
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;">Μάλλον
ο Κόμπε δεν χρειάζεται βοήθεια σε αυτό
το συγκεκριμένο θέμα.</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;">“Τί
μου αρέσει; Αυτά που λέει χωρίς να τα
λέει. Η χρήση της εικόνας στο ρόλο ντεκόρ,
ηθοποιού και σεναρίου ταυτόχρονα. Ένα
και μόνο, τεράστιο, πλάνο ως ο απόλυτος
προωθητητής της ιστορίας”. Συνεχίζει,
καθώς παίζει με το ποτήρι του. “Όλες οι
λεπτομέρειες που δεν θα μπορούσες ποτέ
να προσέξεις με την πρώτη ματιά, αλλά
κάνουν την κάθε θέαση μια καινούργια
εμπειρία. Ήξερες πως η λέξη <span lang="en-US">shone
</span>επαναλαμβάνεται τουλάχιστον δεκαέξι
φορές φορές κατά τη διάρκεια της 'Λάμψης',
απο τον ίδιο τον <span lang="en-US">Κubrick”;</span>
Σηκώνει το βλέμμα και κοιτάει έξω απο
το παράθυρο αφηρημένα. “<span lang="en-US">H </span>όλη
του περσόνα. Το μυστήριο που τον
περιβάλλει. Τεχνητό σίγουρα, σε κάποιο
βαθμό, αλλά και αναπόφευκτο για
οποιονδήποτε μπλέκεται στον κόσμο του.
Σα σκιά που σε ακολουθεί σε κάθε σου
βήμα”. Γυρίζει προς το μέρος τους
χαμογελώντας. “<span lang="en-US">Kubrick. </span>Κύβος
του Rubik<span lang="en-US">. Δ</span>υό μυστήρια και
ποτέ δεν καταφερα να λύσω κανένα τους”.</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;">Όλοι
τον κοιτάνε σιωπηλά. Για μια στιγμή
γυρνάνε πίσω σε αθωώτερες εποχές, όταν
και το δικό τους συναίσθημα έρεε τόσο
αυθόρμητα, χωρίς το φόβο της γελοιοποίησης.
Ή κάτι τέτοιο τελοσπάντων.</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;">Ο
Ντέιβ ανασυντάσσεται γρήγορα. Έχασε τη
μάχη, αλλά δεν είναι έτοιμος να χάσει
και τον πόλεμο. “Πές μας τι άλλο σου
αρέσει να βλέπεις στη μεγάλη οθόνη.
Σπάνια ερχόμαστε σε επαφή με το απλό
κοινό, είμαι σίγουρος πως όσα θα μας
πείς θα είναι πολύ ενδιαφέροντα”.</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;">“Δεν
ξέρω, οτιδήποτε μου φαίνεται καινούργιο,
ιδιαίτερο”.</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;">“Πως
κρίνεις τί είναι καινούργιο”;</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;">“Όπως
κι εσύ”.</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;">“Εγώ
έχω εμπειρία”.</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;">“Και
εγώ έχω ίντερνετ”.</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;">“Χα!
Έλα Ντέιβ, ομολόγησε το, και εσύ
γκουγκλάρεις πριν απο κάθε κριτική”.
Η Μιράντα γυρνάει γελώντας, προς το
μέρος του Κόμπε. “Εγώ πάντως σε
διαβεβαιώνω, το διαδίκτυο είναι το δεξι
μου χέρι. Και το αριστερό”.</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;">Ο
Ντέιβ επιτέλους, παραδίδεται. Ξαπλώνει
πίσω στην καρέκλα του, ξεφυσώντας. “Είναι
ένας καινούργιος κόσμος εκεί έξω.
Συγχαρητήρια Κόμπε, είσαι το μέλλον.
Και όλοι εμείς, το παρελθόν”.</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;">Ανάμεσα
στα χαχανίσματα των υπολοίπων, ο Τζέημς
συνειδητοποιεί πως το στόμα του έχει
παρει μια, πολύ σπάνια γι'αυτόν, μορφή.
Χαμογελά. Έχει ακόμα μια φήμη να
προστατεύσει, γι'αυτό σηκώνεται και
γνέφει στον Κόμπε, “δεν πηγαίνουμε σιγά
σιγά, έχεις και το ταξίδι αύριο”.</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;">Μόνο
όταν φτάνουν έξω απο το ξενοδοχείο του
ξαναμιλάει.</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;">“Πώς
σου φάνηκαν”;</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;">“Ας
πούμε πως ήταν μια ενδιαφέρουσα ημέρα”.</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;">“Καλό
ταξίδι και... ελπίζω όλα να πάνε καλά με
τον πατέρα σου”.</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;">“Ε,
ναί. Μην ανησυχείς γι'αυτό”. Ψαχουλεύει
για μια στιγμή στο σάκο του, μέχρι που
βρίσκει αυτό που ψάχνει. Είναι ένα <span lang="en-US">dvd.</span>
“Έχω κάτι για σένα”</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;">“Δε
πιστέυω να είναι το απόκρυφο αριστούργημα”;</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;">“Που
τέτοια τύχη. Η αλήθεια είναι πως έχω
βαρεθεί να ψάχνω να δώ κάτι που να μου
ταιριάζει. Γι'αυτο αποφάσισα να κάνω
εγώ κάτι που μου αρέσει.”</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;">Ο
Τζέιμς του ρίχνει μια ματιά όλο νόημα.
“Ωστέ δεν είσαι πλέον μέλος της απλής
μάζας. Έγινες δημιουργός”.</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;">“Είναι
απλά η ταινία μου. Μυθιστορηματική
πραγματικότητα αλά Κασσαβέτη. Σαράντα
λεπτά και ούτε ένα κουνημένο, στο
υπόσχομαι. Όποτε μπορείς, ρίξτου μια
ματιά, εντάξει”;</span></div>
<div lang="en-US" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;">Το
κωλόπαιδο θυμήθηκε την απέχθεια του
στις <span style="font-size: small;"><span lang="en-US">super
8</span></span>.
Συγκινητικό, αλλά έτσι και αλλιώς, ξέρει
πού θα καταλήξει το <span style="font-size: small;"><span lang="en-US">dvd
</span></span>που
έχει στα χέρια του. Να βλέπει ψευδό
<span style="font-size: small;"><span lang="en-US">home-made</span></span>
ταινίες επειδή τον πληρώνουν, εντάξει,
αλλά αυτό είναι κάτι τελείως διαφορετικό.
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;">Είναι
πραγματικό.</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;">3.</span></div>
<div lang="en-US" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;">Και
η αλήθεια είναι πως δεν ξέρει τίποτα
για την πραγματικότητα πλέον. Γι'αυτό
και ετοιμάζει μια ετοιματζίδικη κριτική,
απο αυτές που γράφει όταν δεν έχει καν
δεί την ταινία. Γενικόλογη, που να
ταιριάζει σε όλα. Σαν τις τυπικότητες
που γράφουν στα ωροσκόπια.</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;">Και
τη στέλνει.</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: 'Courier New', Courier, monospace;">Ευχαριστώ.
Δεν περίμενα να σου αρέσει η ταινία.
Ίσως και να μη σου άρεσε αληθινά. Απ'ότι
είδα την υπερασπίζεσαι με τον ίδιο ζήλο
που θα υπερασπιζόταν μια υποψήφια μις
κόσμος την παγκόσμια ειρήνη. Όχι
χλιαρότητες παρακαλώ, απλά πες μου τι
πιστεύεις. Θα το αντέξω.</span></div>
<div align="RIGHT" lang="en-US" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: 'Courier New', Courier, monospace;"><u><i>Stanley
lives!</i></u></span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div lang="en-US" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: 'Courier New', Courier, monospace;">Αν
ψάχνεις για απόλυτη ειλικρίνεια απο
μένα, μάλλον δε με ξέρεις καλά. Χωρίς
πλάκα, ό,τι έγραψα ισχύει. Αν θές παραπάνω,
θα σου κοστίσει.</span></div>
<div align="RIGHT" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: 'Courier New', Courier, monospace;">Τζέημς
Ρ. Μέησον.</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: 'Courier New', Courier, monospace;"><br />
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: 'Courier New', Courier, monospace;"><br />
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: 'Courier New', Courier, monospace;">Μάλιστα.
Δεν υπάρχει πρόβλημα, θα αρκεστώ σε αυτά
που έγραψες ήδη. Τουλάχιστον την είδες,
έτσι; Αυτό είναι αρκετό.</span></div>
<div align="RIGHT" lang="en-US" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: 'Courier New', Courier, monospace;"><u><i>Stanley
lives!</i></u></span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;">Υπήρχε
μια υποψία ειρωνείας σε αυτό το τελευταίο
μήνυμα, ή του φάνηκε; Ο Τζέημς δεν θα
απασχολήσει πολύ το κεφάλι του με τέτοιες
σκέψεις. Οι συζητήσεις τους αραιώνουν,
αλλά, ένα μήνα μετά - μια αιωνιότητα σε
ιντερνετικό χρόνο - λαμβάνει ένα ακόμη
μήνυμα. Λίγο διαφορετικό απο τ'άλλα.</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: 'Courier New', Courier, monospace;">Το
λαχείο κληρώθηκε και είμαι ο μεγάλος
κερδισμένος. Έχω αυτό που άλλοι θα
σκότωναν για να έχουν. Η πηγή μου με
διαβεβαιώνει πως είναι αυθεντικό, αλλά
θα κάνω και τον δικό μου έλεγχο. Θα σου
ετοιμάσω αντίτυπο. Δεν χρειάζεται να
με ευχαριστήσεις, απλά απόλαυσε το.
</span></div>
<div align="RIGHT" lang="en-US" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: 'Courier New', Courier, monospace;"><u><i>Stanley
lives!</i></u></span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: 'Courier New', Courier, monospace;"><br />
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: 'Courier New', Courier, monospace;"><br />
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: 'Courier New', Courier, monospace;">Το
χαμένο δισκοπότηρο είναι στα χέρια σου;
<span lang="en-US">K</span>ανόνισε μόνο να μη το
κρίνεις <span lang="en-US">online</span>, αυτή είναι
δική μου δουλειά. Περιμένω ανάλυση,
σκηνή<span lang="en-US">-</span>σκηνή και στο λέω
απο τώρα, στ'αρχίδια μου αν μου χαλάσεις
το τέλος. Πεστα όλα, δεν μπορώ να περιμένω.</span></div>
<div align="RIGHT" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: 'Courier New', Courier, monospace;">Τζέημς
Ρ. Μέησον.</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><span style="font-size: small;">Παρά
τις εκδηλώσεις ενθουσιασμού, ο Τζέημς
δεν πιστεύει πως ο Κόμπε έχει το πραγματικό
αντίτυπο της ταινίας<span lang="en-US">. </span>Το πιο πιθανό είναι
να του πάσαραν κάποιο ξεχασμένο <span lang="en-US">home-video</span>
μαστουρωμένων χίπιδων.<span lang="en-US"> </span>Μπορεί
και να είναι καλύτερο απο την πραγματική
ταινία. Ποιός ξέρει πόσα να πλήρωσε το
μαλακισμένο γι'αυτή την φάρσα.<span lang="en-US">
</span></span>
</span></div>
<div lang="en-US" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;">Απο
την άλλη, μια μικροσκοπική, αισιόδοξη
πλευρά του, δεν μπορεί παρά να σκεφτεί
πως, αν είναι πραγματικό, ίσως αυτή να
είναι η ευκαιρία που περίμενε τόσο καιρό
για να επανακάμψει. Μια κριτική του
χαμένου κειμηλίου απο την δεκαετία του πενήντα, θα τον οδηγούσε ξανά στην κορυφή.</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;">Μπορεί
να εύχεται ακόμη και αν δεν πιστεύει.</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;">Τα
τελευταία ίχνη αμφισβήτησης εξαφανίζονται
όταν ο Κόμπε επικοινωνεί ξανα.</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: 'Courier New', Courier, monospace;">Δεν
υπάρχει αμφιβολία πως είναι αυθεντικό.
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: 'Courier New', Courier, monospace;"><br />
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: 'Courier New', Courier, monospace;">Όλο
το συνεργείο ήταν εν ενεργεία τη χρονική
περίοδο 1957-1959 , όταν ο S<span lang="en-US">tanley
</span>ήταν μεταξύ ταινιών. Τα στοιχεία
απογραφής τους απο την ένωση τεχνικών
το επιβεβαιώνουν.
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: 'Courier New', Courier, monospace;"><br />
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: 'Courier New', Courier, monospace;">Δεν
έχω βρεί ακόμα στοιχεία για τους
ηθοποιούς, κατά πάσα πιθανότητα ήταν
ερασιτέχνες. Κάτι τέτοιο θα ταιριάζε,
άλλωστε και στο όλο πειραματικό κλίμα
της ταινίας.</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: 'Courier New', Courier, monospace;"><br />
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: 'Courier New', Courier, monospace;"><span style="font-size: small;">Είμαι
έτοιμος για την απόλυτη εμπειρία. Εσυ
θα την συνόδευες με τσιγάρα και ποτό,
εγώ με πίτσα και κόκα κόλα. Μόλις έρθει
η παραγγελία μου, ξεκινάω. Μην περιμένεις
ανάλυση, θα κλείσω ακόμα
και το <span lang="en-US">lan
</span>για
να είμαι απόλυτα αφοσιωμένος. </span>
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: 'Courier New', Courier, monospace;"><br />
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: 'Courier New', Courier, monospace;">Και
ναί, θα τη δώ πάνω απο μία φορές.
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: 'Courier New', Courier, monospace;"><br />
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: 'Courier New', Courier, monospace;">Περαιτέρω
ανάλυση, αύριο.</span></div>
<div align="RIGHT" lang="en-US" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: 'Courier New', Courier, monospace;"><u><i>Stanley
lives!</i></u></span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;">Αν
όσα γράφει ο Κόμπε είναι αλήθεια, τότε
υπάρχει μια μεγάλη πιθανότητα αυτή να
είναι η ταινία.</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;">Υποτίθεται
πως ήταν μια ανεξάρτητη παραγωγή, χαμηλού
προυπολογισμού, που γυρίστηκε λίγο πριν
το μεγάλο χολυγουντιανό ντεμπούτο του
σκηνοθέτη. Ποτέ δεν βγήκε στις αίθουσες
και κατόπιν εξαφανίστηκε, υπο άγνωστες
συνθήκες. Είτε απο τα στούντιο, για να
μην επηρεαστεί το άνοιγμα του 'Σπάρτακου',
είτε επειδή ο ίδιος ο<span lang="en-US"> Stanley,
</span>για κάποιο περίεργο λόγο,<span lang="en-US">
</span>ήθελε να αποποιηθεί το έργο του. Μια
σύντομη περιήγηση στο διαδίκτυο δεν
φανερώνει κάτι καινούργιο.
Φαίνεται πως με το θάνατο του,
η υπερμαλάκυνση γύρω απο το ονομά του
έχει κωπάσει.
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;">Ο
Τζέημς αναγνωρίζει με ενόχληση, πως αν
κάποιος ξέρει κάτι περισσότερο, αυτός
είναι σίγουρα ο Ντέιβ. Παρά τις παπαρολογίες
του, η αλήθεια είναι πως γνωρίζει τις
πιο απίθανες λεπτομέρειες για την
ιστορία του κινηματογράφου. Όλο και
κάποια νέα πληροφορία θα βρίσκεται
θαμμένη ανάμεσα στά άπειρα αρχεία που
έχει ατάκτως εριμμένα στο κεφάλι του.
Αποφασίζει να τον ρωτήσει, σύντομα. Και
πάνω απ'όλα προσεκτικά. Δεν πρέπει να
μάθει γιατί το θέμα τον ενδιαφέρει τόσο.</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;">Μετά
απο αναμονή 72 ωρών, ο Κόμπε δεν έχει
απαντήσει ακόμα. Ο Τζέημς αποφασίζει
να κάνει το πρώτο βήμα.</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: 'Courier New', Courier, monospace;">Βγήκες
επιτέλους απο το δωμάτιο; Μην ξεχνάς,
περιμένω νέα σου, σύντομα.</span></div>
<div align="RIGHT" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: 'Courier New', Courier, monospace;">Τζέημς
Ρ. Μέησον.</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: 'Courier New', Courier, monospace;"><br />
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;">Η
απάντηση είναι άμεση.</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: 'Courier New', Courier, monospace;">Δεν
υπάρχει εύκολος τρόπος να το πώ αυτό,
κύριε Μέησον. Ο Κόμπε πέθανε, σήμερα το
μεσημέρι. Απ'ότι βλέπω, είχατε στενή
επαφή για πολύ καιρό. Είστε καλεσμένος
στην κηδεία του που θα γίνει την Τετάρτη,
στις πέντε το απόγευμα, ώρα Τόκυο.
Καταλαβαίνω πως μπορεί να σας είναι
δύσκολο να παραστείτε, αλλά θα ήθελα
πολύ να σας γνωρίσω. Η διεύθυνση είναι...</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: 'Courier New', Courier, monospace;"><br />
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: 'Courier New', Courier, monospace;">Κιγιόμι
Μάικο</span></div>
<div align="RIGHT" lang="en-US" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: 'Courier New', Courier, monospace;"><u><i>Stanley
lives!</i></u></span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: 'Courier New', Courier, monospace;"><br />
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;">Ειρωνεία.
Η υπογραφη στον λογαριασμό του έμεινε
η ίδια.</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;">Ο
Stanley ζεί, ο Κόμπε πέθανε.</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;">4.</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;">Η
χώρα του γλυκίσματος. Δεν υπάρχει
καλύτερος τρόπος για να περιγράψει
κάποιος την Ιαπωνία. Το γλύκισμα,
πραγματικό και μεταφορικό. Τεράστια
κουκλιά και αόρατα κινητά τηλέφωνα,
υπερσύγχρονα <span lang="en-US">laptop </span>και
βιντατζ ρούχα, όλα διαθέσιμα, για την
κατάλληλη τιμή. Αν ήταν να θα ξεθαφτεί
κάπου, για την ικανοποίηση του πιο
μανιώδους συλλέκτη, ο,τιδήποτε χαμένο...
Μόνο εδώ θα μπορούσε να γίνει αυτό το
θαύμα.</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;">Ο
Τζέημς, όμως, δεν είναι εδώ για την
ταινία.
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;">Είναι
εδώ γιατί θέλει να είναι σίγουρος. Είναι
εδώ, ευχόμενος να είναι όλα ένα μακάβριο
αστείο. Μια καλοστημένη, ηλίθια πλάκα.
Ϊσως εμπνευσμένη απο το “<span lang="en-US">The
Ring”. </span>Και γιατί όχι; Είναι ακρίβως
το ίδιο πράγμα. Ιάπωνας βλέπει απόκρυφη
ταινία, ιάπωνας πεθαίνει.</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;">Δεν
του φαίνεται σιχαμερό που έχει την
δύναμη να κάνει τέτοιες σκέψεις στο
δρόμο για την κηδεία, γιατί ξέρει πως
και ο Κόμπε θα έκανε το ίδιο. Θα φανταζόταν
οτιδήποτε για να αποφύγει την
πραγματικότητα. Θα δημιουργούσε τις
πιο απίθανες ιστορίες για να την
αντιπαλέψει.</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;">Αλλά
η πραγματικότητα είναι δύσκολος αντιπαλος
σήμερα. Ο Τζέημς είδε το φέρετρο και το
πτώμα. Είδε τον κόσμο, τον πατέρα του
Κόμπε με τη νέα του σύζυγο να φυσάνε τη
μύτη τους σε κατάλευκα μαντήλια. Είδε
και την μητέρα του να τον πλησιάζει,
μόνη, με δάκρυα στα μάτια στο τέλος της
αποτέφρωσης.
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;">Η
πραγματικότητα τον νίκησε.</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;">Της
σφίγγει το χέρι δυνατά και εννοεί το
απαραίτητο, “λυπάμαι πολύ για την
απώλεια σας”.</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;">Η
Κιγιόμι είναι ευγενική μαζί του.
Ανταλλάσσουν για αρκετό χρόνο τις ιστορίες
τους με τον Κόμπε. Συμπληρώνουν το πάζλ.
Αυτός της λέει για την επίσκεψη του στην
Αμερική, για ολονύχτιες ελιτίστικες
συζητήσεις και αυτή του λέει για
προετοιμασίες για εισαγωγή στη σχολή
καλών τεχνών, για την απώλεια πατρικής
φιγούρας, για συχνές περιόδους καταθλιψης
που νόμιζε πως είχαν ξεπεραστεί πια.“Αλλά
έκανα λάθος”. Τον οδηγεί με τρεμάμενα
χέρια σ'ένα δωμάτιο. “Απο εδώ κρεμάστηκε,
απο εδώ το έκανε, σας ορκίζομαι δεν είχα
ιδέα, εσείς που του μιλάγατε, καταλάβατε
τίποτα; Γιατί θα τρελαθώ, ήταν όλα τόσο
φυσιολογικά, ήταν τόσο χαρούμενος”.</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;">Δεν
είναι έτοιμος να κλάψει, αλλά η φωνή του
βγαίνει με δυσκολία. “Δεν μπορώ να
φανταστώ τί τον στεναχώρησε τόσο. Μην
κατηγορείτε τον εαυτό σας, ούτε εγώ
κατάλαβα τίποτα”. Δεν της λέει ψέματα.
Τη στιγμή που την μεταφέρουν υποβασταζόμενη
οι συγγενείς της, αγγίζει το <span lang="en-US">eject</span>
κουμπί του <span lang="en-US">dvd player. </span>Είναι
και αυτό κάτι που θα έκανε ο Κόμπε. Δεν
υπάρχει τίποτα μέσα. Ούτε πουθενά αλλού
στο δωμάτιο.
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;">Μόνο
που βρίσκει στο δεύτερο συρτάρι του
γραφείου, κάτι περίεργο. Ένα <span lang="en-US">dvd,
</span>σπασμένο σε άπειρα κομμάτια, κάτω
απο ένα πολύχρωμο κύβο. Ένας κύβος του
R<span lang="en-US">ubik, </span>με τα χρωματα του
απόλυτα εναρμονισμένα.
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;">Λυμένος.</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;">Ταξιδεύει
πίσω σπίτι και οι απορίες του τον πνίγουν.
Απορίες για τον Κόμπε, την ζωή του και
κυρίως για την γαμημένη την ταινία, που
είναι σίγουρος πως κάτι έχει να κάνει
με την όλη κατάσταση. Με το που πατά το
πόδι του στην πατρίδα, η πραγματικότητα
έχει ήδη αρχίσει να ξεθωριάζει, με το
μυστήριο της ταινίας και την ιστορία
πίσω της, να καταλαμβάνουν πλήρως τις
σκέψεις του.
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><span style="font-size: small;">Μόλις
γύρισε απο υπέρατλαντικό ταξίδι, αλλά
δεν μπορεί να περιμένει<span lang="en-US">. </span></span>
</span></div>
<div lang="en-US" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;">Ώρα
να βρεί τον Ντέιβ.</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;">5.</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;">Βρίσκονται
στο συνηθισμένο τους καφέ. Μια απλή
ερώτηση, ειπωμένη, φαινομενικά τυχαία,
στη ροή της συζήτησης και ο Ντέιβ είναι
χείμαρρος.</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;">“Ο
ίδιος ο K<span lang="en-US">ubrick π</span>οτέ δεν
αναφέρθηκε σε αυτήν. Κατά πάσα πιθανότητα
ποτέ δεν την θεώρησε κομμάτι της
κληρονομιάς του, διαφορετικά θα την
είχε κυκλοφορήσει ο ίδιος αργότερα,
όταν είχε όλη τη δύναμη του κόσμου.
Μπορεί να μην του άρεσε το αποτέλεσμα
ή να μην ενδιαφερόταν πλέον γι'αυτήν,
πάντα προσηλωμένος στο επόμενο έπος”.
Κατεβάζει δυο γουλιές απο το ποτό του,
σκεπτικός. “Ποιός ξέρει τί σκεφτόταν
κάτω απο την πλατιά καράφλα του”.
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;">“Αυτό
είναι όλο”;</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;">“Αστειεύεσαι;
Να ευχαριστείς τα φαιά μου κύτταρα για
την ικανότητα τους να διατηρούν
πληροφορίες. Έχω μια τέλεια ιστορία για
σένα”. Ο Ντέιβ πίνει ακόμη λίγο και
ξεκινάει. “Μετά την επιτυχία του '2001',
ανώτατο κινηματογραφικό στέλεχος έκανε
άνω κάτω τα αρχεία κάθε στούντιο για να
βρεί την ταινία, υπολογίζοντας τα λεφτά
που θα μπορούσε να βγάλει με μια
κυκλοφορία. Κάπως, κάπου, κάποτε, την
βρήκε. Η ταινία, σύμφωνα με πληροφορίες,
ήταν ένας μυστικιστικός αχταρμάς αλά
Κένεθ Άνγκερ, μια πειραματική φάση για
τον σκηνοθέτη μετά τους <span lang="en-US">to
</span>'<span lang="es-ES">The </span><span lang="en-US">K</span><span lang="es-ES">illing</span>'.
Ο <span lang="en-US">executive</span> αναφώνησε την
κλασσική ατάκα,</span> <i><span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;">'Ο<span lang="en-US">h my
god, it's full of crap</span></span><span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;">'</span></i><span style="font-family: 'Times New Roman', serif; font-style: italic;">,</span><span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><span style="font-style: italic;"> </span>η ταινία
αξιολογήθηκε ως αντιεμπορική και
ξαναχωνιάστηκε. Απο τότε κανείς άλλος
δεν ενδιαφέρθηκε να την ψάξει”.</span></div>
<div lang="en-US" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;">“Ποιός
ήταν αυτός που την είδε τελευταίος”;</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;">“Δεν
θυμάμαι το όνομα του, αλλά αυτοκτόνησε,
λίγο μετά. Μάλλον απο τη στεναχώρια του
για την πατάτα που είδε”.</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif; font-size: small;">Παραμένει
ατάραχος. “Η ταινία, υπάρχει ακόμα”<span lang="en-US">;</span></span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;">“Κάποιο
αντίτυπο της σίγουρα υπάρχει. Απλά είναι
χωμένο κάπου κάτω απο το βουνό αρχείων
που άφησε ο <span lang="en-US">Kubrick </span>στο σπίτι
του. Όταν πέθανε, το γραφείο του και
τρείς αποθήκες ήταν φίσκα χαρτούρα και
ενσταντανέ φίλμ. Η ίδια η συζυγός του
ομολόγησε πόσο ανυπόφορη ήταν η μανία
του να κρατάει τα πάντα, αλλά και πως τη
συνήθισε ως αναπόσπαστο κομμάτι του.
Προφανώς, το ιδεοψυχαναγκαστικό κομμάτι
του”. Ο Ντέιβ παίρνει μια βαθιά ανάσα,
με την ανακούφιση κάποιου που μόλις
τελείωσε να απαγγέλει το <span lang="en-US">magnum
opus </span>του. “Ξέρω πως θα έδινες το
αριστερό σου νεφρό για μια ευκαιρία να
σκαλίσεις τα αρχεία, αλλά δύσκολο να το
κάνει κάποιος, τουλάχιστον για τα επόμενα
είκοσι χρόνια. Μάλλον γλίτωσες την
απογοήτευση”.</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;">Και
το θάνατο, σκέφτεται ο Τζέημς.</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;">Λίγο
πριν αποχωριστούν και στη μέση άσχετης
κουβέντας, ο Ντέιβ θυμήθηκε κάτι.</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;">“Κάποια
στιγμή πρέπει να μου δώσεις το μειλ του
Κόμπε, το έχεις έτσι”;</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;">Η
αναφορά στο όνομα του Κόμπε, για κάποιο
περίεργο λόγο, δεν τον ξαφνιάζει. “Τί
το θές”;</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;">“<span style="font-size: small;"><span lang="en-US">N</span>έο
πρότζεκτ<span lang="es-ES">.</span> Είπα να μπώ και
εγώ στον εικοστό πρώτο αιώνα. Μίνι
επεισόδια σινεματικού ξεσαλώματος στο
<span lang="en-US">youtube, δ</span>ύο χαρακτήρες να
σχολιάζουν, εγώ και άλλος ένας. Δεν
χρειάζεται καν να μετακομίσει, κάθε
ένας θα φιλμάρει το κομματι του και μετά
θα τα μοντάρουμε. Θα είναι μπάτμαν και
ρόμπιν κατάσταση. Αρκεί ο Κόμπε να
καταλαβαίνει πως εγώ είμαι ο σουπερήρωας
και εκείνος το σάιντκικ και είναι
καλεσμένος να περάσει δοκιμαστικό<span lang="en-US">”.</span></span></span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;">Ο
Τζέημς αποφασίζει πως δεν έχει χρόνο
για παπαρολογίες. “Ο Κόμπε είναι νεκρός”.</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;">“Ε;
<span lang="en-US">A</span> χαχα, τί μαλάκας που
είσαι. Απλά, δώσε του το <span lang="es-ES">mail</span>
μου, ο<span lang="es-ES">k</span>”<span lang="es-ES">; Ο</span>
Ντέιβ του πετάει ένα κωλοδάχτυλο και
απομακρύνεται.</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;">Γυρνάει
σπίτι. Είναι τόσο κουρασμένος που δεν
έχει τη δύναμη να σκεφτεί οτιδήποτε,
θέλει απλά να πέσει για ύπνο, να κοιμηθεί
για εκατό χρόνια. Η ευγενική γριούλα
απο τον πρώτο του χαλάει το σχέδιο. Με
τον που μπαίνει στο διαμέρισμα, του
χτυπά την πόρτα. “Έχετε μια ειδοποίηση
απο το ταχυδρομείο, συστημένο. Την πήρα
γιατί ξέρω πως χάνεται η αλληλογραφία
εδώ”. Του αφήνει το χαρτί στο χέρι,
χαμογελώντας γλυκά.</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;">Η
ειδοποίηση δεν γράφει αποστολέα, αλλα
ξέρει ήδη τί είναι αυτό που θα παραλάβει.</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;">6.</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;">Μέσα
στο φάκελο, είναι ένα μαύρο <span lang="en-US">dvd.
Μ</span>ια ετικέτα γράφει, για
χάρην του παλιού καιρού. Ο Κόμπε
πρέπει να την έστειλε πρίν ακόμα καθίσει
να τη δεί.
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;">Και
ο Τζέημς βρίσκεται ένα βήμα πριν βάλει
την ταινία να παίξει, αλλά, αντίθετα με
τον Κόμπε, έχει ένα πλεονέκτημα.
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;">Γνωρίζει
πως υπάρχει κόλπο. Απλά δεν γνωρίζει τί
ακριβώς είναι.</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;">Μπορεί
να προετοιμαστεί για όλα τα συναισθηματικά
τρίκ που μέσα απο μια σειρά κινούμενων
εικόνων θα μπορούσαν να οδηγήσουν τελικά
κάποιον στην αυτοκτονία, ακόμα και μέρες
μετά την θέαση τους. Έχει την εμπειρία
χιλιάδων εκβιαστικά μελοδραματικών
σκηνών, χιλιάδων αποχωρισμών, καταδικασμένων
ειδυλλίων, χιλιάδων θανάτων, ανθρώπων
και ζώων. Ιστορίες που μένουν στο κεφάλι
σου μέχρι η δυναμή τους να σε καταλάβει
πλήρως , μέχρι οι σκέψεις σου να υποκύψουν
στη δύναμη τους. Ξέρει πως τέτοια κόλπα
δεν πιάνουν σε αυτόν. Έχει δει το “O<span lang="en-US">ld
Yeller” </span>και δεν έχυσε δάκρυ. Πάντα
πίστευε πως ο Τιτανικός ήταν μια πατάτα.
Μπορεί να προετοιμαστεί για όλα αυτά
τα κόλπα, εκτός... αν δεν είναι τέτοια
κόλπα.</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;">Δεν
πιστεύει στη μαύρη μαγεία, αλλά ο Ντέιβ
είπε πως η ταινία είναι στο στυλ Άνγκερ
και αυτός ο τρελάρας ήταν βαθιά χωμένος
στο μυστικισμό.
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;">Δεν
έχει ιδέα πώς να προστατευτεί απο μια
τέτοια επίθεση. Να σχεδιάσει μια πεντάλφα
στο πάτωμα, ή μήπως να πιεί λίγο αγιασμό;
Όλα ακούγονται... περίεργα. Τα μόνα του
όπλα ήταν πάντα η ευστροφία, το χιούμορ
και η ειρωνεία. Αμυντικοί μηχανισμοί
που τον έσωσαν απο χιλιάδες κακές
ταινίες, απο εκατομμύρια στεναχώριες,
απογοητεύσεις. Απο την ίδια την ζωή.</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;">Αυτό
είναι το Πρόγραμμα:</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;">α.
Ανάλυσε</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;">β.
Εκλογίκευσε</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;">γ.
Γελοιοποίησε</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;">και</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;">δ.
Άσε τη βαρβαρική σου κραυγή να ακουστεί
απο τις οροφές του κόσμου</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;">Αυτό
τον έφτασε ως εδώ, αυτό θα πρέπει να τον
σώσει και τώρα.</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;">Θα
δεί την ταινία σαν να είναι οποιαδήποτε
άλλη. Θα κριτικάρει την κάθε σκηνή της,
με την μεγαλύτερη δυνατή εγρήγορση. Θα
είναι αμείλικτος. Δεν θα αφήσει να πέσει
κάτω, ούτε μία παπαρολέξη. Λέξεις. Αυτές
θα είναι σίγουρα η μαγική δύναμη της
ταινίας, αν έχει όντως μαγεία μέσα της,
αλλά αυτές είναι και η δική του δύναμη.
Με τις λέξεις είχε κατεβάσει σε τρείς
μέρες την παραγωγή του “Περιμένοντας
τον Γκοντό” το 1987. Με τις λέξεις είχε
κάνει και τον σεναριογράφο του “D<span lang="en-US">etroit
– Chewing the Rock Scenery”</span>να ξεσπάσει σε
κλάματα στην εκπομπή του το 1992. Θα το
κάνει και τώρα.</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;">Δεν
χρειάζεται πεντάλφες, σταυρούς και
μανουάλια. Αλλά χρειάζεται τσιγάρα.
Γι'αυτό πετάγεται στο διπλανό σούπερ
μάρκετ και αγοράζει τρία πακέτα. Μαζι
με ένα μπουκάλι απο το καλύτερο ουισκι
τους.
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;">Γυρνά
σπίτι και βάζει τις πιτζάμες του. Πιάνει
χαρτί και μολύβι. Όχι<span lang="es-ES"> </span>λάπτοπ
και λοιπές μοντέρνες αηδίες. Θα είναι
μια κλασσική μάχη. Ψήνει και πόπκόρν.
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;">Τώρα,
είναι έτοιμος.</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;">Βάζει
το <span lang="en-US">dvd </span>στη θήκη της τηλεόρασης
του. Η οθόνη τρεμοπαίζει.</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;">“Επιτέλους
αντιμέτωποι, <span lang="en-US">Stanley, </span>ανθρωποφάγο
κάθαρμα. Για να δούμε τί έχεις να μου
πείς</span><span style="font-family: 'Times New Roman', serif;">”.</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><span style="font-size: small;"><i>Μια
συγκέντρωση ανθρώπων ψέλνει ακατανόητες
λιτανείες σε απροσδιόριστο δωμάτιο.
Φοράνε λευκές κάπες, με τις κουκούλες
τραβηγμένες πάνω απο το κεφάλι τους. Οι
ψαλμωδίες ησυχάζουν και ένας ένας,
γυρίζουν προς την κάμερα. Τα πρόσωπα,
τα κουρέματα τους, μοιάζουν... πολύ
σύγχρονα. Απλά κοιτάνε προς την κάμερα.
Κοιτάνε εμένα, σιωπηλά. </i></span>
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif; font-size: small;"><i>Μου
μιλάνε, χωρίς να μου μιλάνε.</i></span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;">“<span style="font-size: small;"><i>Είσαι
μαζί μας” “Επιτέλους” </i></span>
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;">“<span style="font-size: small;"><i>Παλεύουμε
για την ψυχή σου” “Για να τη φάμε” </i></span>
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;">“<span style="font-size: small;"><i>Η
ταινία σου αρχίζει” “Για να δούμε τί
έχεις εσύ να μας πείς”</i></span></span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif; font-size: small;"><i>Οι
κουκουλοφόροι εξαφανίζονται. Μια σειρά
σύντομων, σιωπηλών σκηνών εμφανίζονται,
για να αντικατασταθούν σε δευτερόλεπτα
απο άλλες. Άγνωστοι άνθρωποι, όλων των
εθνικοτήτων, γέροι και νέοι, τρώνε,
πίνουν, γελάνε, ή δακρύζουν. Η καθημερινότητα
τους ανακατεύεται με πασίγνωστα ιστορικά
γεγονότα, την πτώση του χίντερμπουργκ,
τον Χίτλερ να αναγγέλει, τον πόλεμο του
Βιετνάμ. Σιγά σιγά τα γεγονότα γίνονται
πιο σύγχρονα, το γκρέμισμα του Τείχους,
η πτώση των δίδυμων πύργων. Οι σκηνές
έρχονται με αυξανόμενη ταχύτητα, πιο...
εντοπισμένες, πιο κοντινές σε μένα,
πρόσωπα που ξέρω, η γιορτή του καλοκαιριού
στην πόλη που γεννήθηκα, μια θεατρική
παράσταση στο κολέγιο που φοίτησα, μια
σκηνή απο την τηλεοπτική εκπομπή μου,
μέχρι να καταλήξουν, άνθρωποι και
γεγονότα, ένα συνοθύλευμα, θαμμένα όλα
σε ολόλευκο πλάνο.</i></span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif; font-size: small;"><i>Απο
το λευκό, στην οθόνη αναδύεται μια γριά
με ξέπλεκα μαλλιά. Η πλάτη της παραμένει
γυρισμένη στον θεατή. Βήχει και ψιθυρίζει
κάτι. Βρίσκεται σε κάποιο άγνωστο
σανατόριο, ένα γκρίζο, απρόσωπο μέρος,
σα φυλακή. Η κάμερα την πλησιάζει και η
λέξη που επαναλαμβάνει ίσα που ακούγεται.
Είναι το ονομά μου..; Το πρόσωπο της
γυρίζει προς την κάμερα, εκλιπαρώντας.
Είναι μια σχεδόν τέλεια σωσίας της
μητέρας μου. Κλαίει με αναφυλλητά
επαναλαμβάνοντας το όνομα μου, μέχρι
που πέφτει με μια έκφραση αγωνίας στο
πάτωμα κρατώντας την καρδιά της.</i></span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif; font-size: small;"><i>Α,
ωραία, ξεκινάμε εύκολα. Κλασσική
προσπάθεια ταύτισης και παρείσφρυσης
αμφιβολιών στη σκέψη μου. Η μάνα μου
είναι όντως στο κέντρο ηλικιωμένων,
αλλά απ' όσο μου λέει, περνάει τέλεια
παίζοντας μπιρίμπα με τους φίλους της.
Και την επισκέπτομαι συχνά. Άσε που το
όλο θέαμα έχει ξαναγίνει, στον 'Εξορκιστή'.
Εντάξει, τεχνικά, αυτή η ταινία προηγείται
του 'Εξορκιστή', αλλα και πάλι, περιμένω
απο λεπτό σε λεπτό, να πεταχτεί η φάτσα
της Λίντα Μπλέρ απο το <span lang="en-US">internet
meme </span>για να ολοκληρωθεί η απέλπιδα
προσπάθεια τρομοκράτησης<span lang="es-ES">.
</span>Μαλλον όχι η αντίδραση που περίμενε
ο δημιουργός.</i></span></div>
<div lang="es-ES" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><span style="font-size: small;"><i>Η
γριά συνεχίζει να ψυχομαχεί για ο,τι
μοιάζει με αιωνιοτητα. Η κάμερα γυρίζει
γύρω γύρω απο το σώμα της, εστιάζωντας
τελικά στα μάτια της, με μια κίνηση που
απο εδώ και πέρα θα αποκαλείται<span lang="es-ES">:</span>
'Ο ορισμός της κατάχρησης του μονόπλανου'.
Αφού, επιτέλους, αφήνει την τελευταία
της πνοή, η σκηνή αλλαζει ξανά. </i></span>
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif; font-size: small;"><i>Ένας
μοναχικός πελάτης σε καφετέρια, μόλις
τελείωσε τον καφέ του. Μοιάζει με τον
Ντέιβ, φοράει ακριβώς τα ίδια ρούχα που
φόραγε χθές, όταν τον είδα. Ψάχνει να
βρεί την σερβιτόρα για να πληρώσει, αλλά
αυτή δεν είναι πουθενά. Το ταμείο είναι
άδειο. Σηκώνεται και κατευθύνεται προς
την πόρτα της κουζίνας. Την ανοίγει
διστακτικά και η κάμερα ακολουθεί το
βλέμμα του για να καταλήξει σε αυτό που
βλέπει. Η σερβιτόρα είναι όρθια στο
κέντρο της κουζίνας και τον κοιτάει,
χλωμή και με τον ιδρώτα να τρέχει στάλες
στάλες απο το μέτωπο της. Είναι ακίνητη.
Η ξαφνική στριγγλιά της μου κόβει τα
ήπατα. Ξεφωνίζει σαν τρελή με τα μάτια
της κολλημένα στον παρείσακτο. “Σε
ξέρουμε”. Αρχίζει να μετακινείται προς
το μέρος του. Ο 'Ντέιβ' στριγγλίζει και
τρέχει προς την έξοδο, κλείνοντας την
πόρτα της κουζίνας πίσω του. Το μαγαζί
είναι και πάλι γεμάτο κόσμο, προσπαθεί
να περάσει ανάμεσα τους για να βρεί την
εξώπορτα, αλλά δεν τον αφήνουν, τρώνε
και γελάνε και πέφτουν επάνω του επίτηδες.
Τον περικυκλώνουν στο κέντρο της αίθουσας
κολλημένοι επάνω του, μέχρι που πέφτει
κάτω. Μόνο τότε τον αφήνουν ήσυχο.
Σηκώνεται τρεμάμενα για να βρεθεί
πρόσωπο με πρόσωπο με την σερβιτόρα,
που κρατά στα χέρια της ένα μαχαίρι.
“Ξέρουμε και τον φίλο σου”. Άλλος ένας
θάνατος, αλλά τουλάχιστον, αυτός είναι
πολύ πιο γρήγορος.</i></span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif; font-size: small;"><i>Σίγουρα
πιο ολοκληρωμένη απο την προηγούμενη
προσπάθεια με τη γριά, με αρκετά
ανατριχιαστική ατμόσφαιρα, αλλά η
αληθοφάνεια παραμένει αμφισβητήσιμη.
Θα πώ απλά, πως αν αυτό ήταν όντως το
τέλος του Ντέιβ, αν συνέβει, ή θα συμβεί
κάτι παρόμοιο... τότε, μάλλον του αξίζει.
Το καθίκι ποτέ δεν έδινε αρκετό φιλοδώρημα
στις σερβιτόρες.</i></span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif; font-size: small;"><i>Μετά
τα δύο αυτά <span lang="en-US">shorts, </span>η ταινία
μου αφήνει μια αίσθηση... αποστασιοποίησης.
Μια αδυναμία ταυτισης. Σαν να αντιμετωπίζω
ένα δημιουργό/μέντιουμ, που προσπαθεί
να μπεί στη σκέψη μου ξέροντας ελάχιστα
πράγματα για μένα. Και για τους δυό μας,
μέχρι στιγμης, η εμπειρία είναι
απογοητευτική. Κάτι συνταρακτικό πρέπει
να συμβει στα επόμενα λεπτά, πριν
αποκοιμηθώ τελείως.</i></span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><span style="font-size: small;"><i>Η
επόμενη εικόνα είναι θολή, σαν να βλέπω
μέσα στις αναμνήσεις κάποιου. Βλέπω ένα
δωμάτιο που ξέρω, είναι το δωμάτιο του
Κόμπε. Κάποιος που του μοιάζει μπαίνει
ξαφνικά στο ακίνητο πλάνο. Κατευθύνεται
προς το κέντρο του δωματίου με ένα σχοινί
στο χέρι του. Η καρδιά μου χάνει ένα
χτύπο. Έπρεπε να περιμένω τέτοιο
αντικανονικό χτύπημα. </i></span>
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><span style="font-size: small;"><i>Συνεχίζω
να βλέπω, θα το αντέξω. </i></span>
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif; font-size: small;"><i>Είναι
όλα στο μυαλό μου, κανείς δεν ξέρει πώς
πέθανε ο Κόμπε και ακόμα και αν ό,τι
βλέπω είναι πραγματικό, αυτή δεν είναι
η πρώτη φορά που βλέπω πραγματικό θάνατο
στην οθόνη. Ήταν ένα ντοκιμαντέρ για
θανατοποινίτες και του είχα βάλει μηδέν
στα μηδέν αστέρια. Ο cineργάτης μου, αυτός
ο κωλόγερος, με είχε αποκαλέσει άκαρδο,
μπροστά σε δύο εκατομμύρια τηλεθεατές.
Επιβίωσα τότε, θα επιβιώσω και τώρα.</i></span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><span style="font-size: small;"><i>Ένας
μονότονος ήχος αρχίζει να ακούγεται,
αλλά δεν έρχεται απο την τηλεόραση,
κάπου μέσα στο σπίτι, σαν ένα κλιματιστικό
που αρχίζει να εργάζεται. Τη στιγμή που
ο 'Κόμπε' στην οθόνη ολοκληρώνει τον
κόμπο στο σχοινί, αισθάνομαι κάτι. Το
βλέπω με την άκρη του ματιού μου. Σα σκιά
δίπλα μου, υπάρχει μια γνώριμη ψηλόλιγνη
φιγούρα, με κοντά μαύρα μαλλιά. Ο Κόμπε
πλάι μου μένει ακίνητος, ενώ στην οθόνη
ανεβαίνει στην καρέκλα του, τη σπρώχνει
και παραμένει αιωρούμενος, παλεύοντας
για ανάσα. Πρέπει να συγκεντρωθώ, δεν
μπορώ να γυρίσω το κεφάλι μου και να τον
αντιμετωπίσω, θα είναι σαν να δέχομαι
πως η ταινία με νίκησε, δεν γυρίζω,
συνεχίζω να βλέπω και να γράφω: το πτώμα
στην οθόνη κρέμεται άτσαλα, σαν μαριονέτα,
μια πρέπει να ομολογήσω, αρκετά αληθοφανής
αναπαράσταση. Αν και δεν έχω δεί ποτέ
άνθρωπο να κρεμιέται. </i></span>
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><span style="font-size: small;"><i>Μια
πόρτα κλείνει με δύναμη κάπου στο
διαμέρισμα. Το ράδιο απο το διπλανό
δωμάτιο ανοίγει και παίζει λυπητερά
τραγούδια στη διαπασών. Βγήκαν τα Μεγάλα
Όπλα. Είναι σαν να αντιμετωπίζω έναν
απελπισμένο μάγο που παλεύει με την
τελευταία του πνοή να με παρασύρει στη
μεγαλύτερη δυνατή παραίσθηση. Η φιγούρα
δίπλα μου αρχίζει να κινείται προς το
μέρος μου, σπασμωδικά, σαν πτώμα που
σέρνεται απο κάποια αόρατη δύναμη. Αυτό
θα πεί διαδραστική εμπειρία. </i></span>
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;">“<span style="font-size: small;"><i>Κοίτα
με”. </i></span>
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><span style="font-size: small;"><i>Στην
οθόνη, πρέπει να εστιάσω στην οθόνη, </i></span>
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;">“<span style="font-size: small;"><i>Κοίτα
με”. </i></span>
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><span style="font-size: small;"><i>το
πτώμα κρέμεται </i></span>
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;">“<span style="font-size: small;"><i>κοίτα
με” -δέχομαι το πρώτο χαστούκι</i></span></span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><span style="font-size: small;"><i>και
κρέμεται </i></span>
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;">“<span style="font-size: small;"><i>κοίτα
με” -κι άλλο ένα</i></span></span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><span style="font-size: small;"><i>και
με νανουρίζει </i></span>
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;">“<span style="font-size: small;"><i>κοίτα
με, κοίτα με, κοίτα μεεε” Τα χαστούκια
πολλαπλασιαζονται αλλά κάθε φορά, σαν
να έχει ελατήρια, το κεφάλι μου γυρίζει
και συνεχίζω να βλέπω την ταινία και να
γράφω, να βλέπω και να γράφω, να βλέπω
και να γράφω. </i></span>
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><span style="font-size: small;"><i>Ένα
ακόμη χτύπημα σχεδόν μετατοπίζει το
σαγόνι μου. Απομακρύνω το βλέμμα μου
απο την οθόνη, με μια στιγμιαία, ακούσια
κίνηση, που όμως είναι αρκετή για να
ξυπνήσω. Ήμουν για άλλη μια φορά, τόσο
χαμένος στην ψευδαίσθηση, ωστέ αγνόησα
την πραγματικότητα. Που αυτή τη φορά
αποδείχθηκε πιο παράξενη απο ο,τιδήποτε
φτιαχτό. </i></span>
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><span style="font-size: small;"><i>Γυρνάω
και κοιτάω το φίλο μου για μια τελευταία
φορά. Μου χαμογελάει και έτσι απλά, είμαι
ξανά μόνος στο δωματιο. Ξέρω πως δεν θα
τον ξαναδώ. </i></span>
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><span style="font-size: small;"><i>Οι
πεθαμένοι ζούν στη γή, αλλά όχι ο Κόμπε.
Όχι ακόμα. Πεθαμένοι δημιουργοί-αιματορουφήχτρες,
ανανεώνονται μέσα απο τη ματιά μας.
Ζούμε στους κόσμους τους και ξεχνάμε
τον δικό μας. Και καλά αν το αξίζουν.
Αλλά ο 'φανταστικός' κόσμος που μόλις
είδα... ήταν μόνο μια κακότεχνη απομίμηση
του δικού μου. </i></span>
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;">Κλείνει
την τηλεόραση καθώς πέφτουν οι τίτλοι
τέλους.</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: 'Times New Roman', serif;"><br /></span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
</div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif; font-size: small;"><i>Ά<span lang="es-ES">ει</span>
γαμήσου Kubrick.</i></span></div>
<div lang="en-US" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;">Το
ιδανικό τέλος για μια τέλεια κριτική.
Που όμως, δεν θα δεί ποτέ το φώς της
δημοσιότητας.
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;">7.</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;">Δεν
είναι επειδή ο Τζέημς θα πεθάνει.
Τουλάχιστον... υποθέτει πως δεν θα
πεθάνει. Δεν αισθάνεται καμιά ύποπτη
μελαγχολία. Είχε ακόμη και την όρεξη να
φτιάξει να φάει κι άλλο ποπκορν με το
που τελείωσε η ταινία.
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;">Απλά
δεν ενδιαφέρεται να δημοσιοποιήσει την
εύρεση αυτής της <span lang="en-US">magical mystery
π</span>ατάτας. Έχει ήδη ξεχάσει πως την
είδε.</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;">Αν
ζήσει, λοιπόν, και όλα δείχνουν πως έτσι
θα γίνει, ο Τζέημς έχει κάτι άλλο να
κάνει. Θα δεί επιτέλους την ταινία του
Κόμπε. Θα την κριτικάρει πραγματικά και
θα την αναρτήσει στην ιστοσελίδα του.
Ελάχιστος φόρος τιμής σε έναν πραγματικό
φίλο.
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><br />
</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;">Και
αυτή είναι η πραγματικότητα.</span></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div lang="en-US" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
</div>kallirroehttp://www.blogger.com/profile/04874707948955210794noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1908327623402138850.post-70949010369149569892011-12-18T08:40:00.000-08:002011-12-18T08:43:58.340-08:00Μελλοντικό έργο<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><br />
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: medium;"><b><br />
</b></span></div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><i>Σκοτάδι στη σκηνή.</i></div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><b>Αφηγητής</b>: Πρώτα είναι η άνοιξη. </div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">Μετά το καλοκαίρι, η ζεστασιά. Φθινόπωρο, χειμώνας. Πρώτα είναι η άνοιξη, το ανανεωμένο, το καινούργιο πρόσωπο του κόσμου. Μετά η ωρίμανση, μέση ηλικία. Γεράματα. </div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">Έτσι ήταν, μέχρι εκείνο το πρωινό στις δέκα του Δεκέμβρη, που ο Τζίμ Τάνερ σωριάστηκε στο παγωμένο έδαφος έξω απο το ταχυδρομείο με το κεφάλι του ανοιγμένο στη μέση. Το μόνο που είδαν οι λιγοστοί διαβάτες που βρέθηκαν κοντά του στις έξι και εικοσιπέντε το πρωί, ήταν τα γονατά του που λύγισαν. Και μετά, το κεφάλι του. </div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">Δυό κομμάτια ακόμα ενωμένα στη βάση τους, σαν λουλούδι που μόλις άνοιξε.</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><u><b>Πράξη πρώτη</b></u></div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><i>Φώς στη σκηνή. Ένα γραφείο αστυνομικού τμήματος. Δυό άνδρες με στολές, ο ένας, κοντόχοντρος, κάθεται, ο άλλος ψηλόλιγνος, περιτριγυρίζει στο χώρο. Έντονα, με δυνατά βήματα, καταμετρώντας:</i></div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><b>Πρώτος αστυνομικός</b><span lang="es-ES">: “Τριάντα ένα.</span> Δύο, τρία και έφτασα. Σύνολο, τριάντα τρία βήματα απο την είσοδο του σπιτιού μου”.</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><b>Δεύτερος αστυνομικός</b><span lang="es-ES">: </span>“Του σπιτιού του. Ας μην ταυτιζόμαστε”.</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><b>Πρώτος αστυνομικός</b><span lang="es-ES">: </span>“Έστω. Τριάντα τρία βήματα, σπίτι - ταχυδρομείο. Διαδρομή που έκανε κάθε μέρα την ίδια ώρα”.</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><b>Δεύτερος αστυνομικός</b><span lang="es-ES">: </span>“Πολύ νωρίς για δουλειά”.</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><b>Πρώτος αστυνομικός</b><span lang="es-ES">: </span>“Αλλά έτσι του άρεσε. Να είναι εκεί τουλάχιστον μισή ωρα πριν απο τους άλλους. Να τακτοποιεί, να οργανώνει χαρτιά και φακέλους. Σύμφωνα με τον συνεργάτη του, έναν κύριο Μπράιτ, ήταν ήσυχος άνθρωπος. Δεν μίλαγε πολύ. Φανατικά ακριβής”.</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><b>Δεύτερος αστυνομικός</b><span lang="es-ES">: </span>“Βαρετός”.</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><b>Πρώτος αστυνομικός</b><span lang="es-ES">: </span>“Ίσως. Δεν παντρεύτηκε ποτέ”.</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><b>Δεύτερος αστυνομικός</b><span lang="es-ES">: </span>“Ξέρω πολλούς βαρετούς παντρεμένους”.</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><i>Ο άλλος σταματά να στέκεται και κάθεται παραιτημένος, με ένα ξεφύσημα, στον καναπέ απέναντι απο το γραφείο.</i></div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><b>Πρώτος αστυνομικός</b><span lang="es-ES">: </span>“Τί του συνέβη”;</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><b>Δεύτερος αστυνομικός</b><span lang="es-ES">: </span>“Δεν υπήρχε κανείς κοντά του την ώρα που του συνέβη. Ένα καθαρό κόψιμο στη μέση του κεφαλιού και... αυτό ήταν”.</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><b>Πρώτος αστυνομικός</b><span lang="es-ES">: </span>“Σαν να τον χτύπησε αόρατος πέλεκυς”.</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><b>Δεύτερος αστυνομικός</b><span lang="es-ES">: </span>“Η ρομφαία του αρχάγγελου Μιχαήλ”.</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><b>Πρώτος αστυνομικός</b><span lang="es-ES">: </span>“Θα ήταν ταιριαστό, με τα Χριστούγεννα τόσο κοντά”.</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><i>Γελάνε σιγανά και μετά μένουν αμίλητοι να κοιτιούνται. </i> </div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><i>Ο άνδρας που κάθεται στο γραφείο, ψελλίζει:</i></div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><b>Δεύτερος αστυνομικός</b><span lang="es-ES">: </span>“Ίσως χρειαζόμαστε βοήθεια”.</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><i>Σκοτάδι στη σκηνή. Φώς στο λευκό πανί που κρέμεται πίσω της. Επάνω του, ανθρώπινες σκιές παίζουν τους ρόλους τους παράλληλα με την αφήγηση.</i></div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><b>Αφηγητής</b>: Στις δεκατρείς Δεκεμβρίου, ώρα δύο και δέκα, η κυρία Όλσον καθόταν στη στάση του λεωφορείου νούμερο πέντε, για Μπρούμινγκτον. </div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">Η κυρία Πέρεζ με όλα της τα εκατόν δέκα κιλά, ήρθε και κάθισε δίπλα της. Μίλησαν για τον καιρό, τις εκπτώσεις που θα ξεκινούσαν σύντομα στο εμπορικό κέντρο, την τελευταία θεατρική παράσταση στο δημοτικό θέατρο και πως θα ήθελαν να την είχαν παρακολουθήσει, ίσως μαζί. Έμειναν αμίλητες για λίγο.<span lang="es-ES"> </span>Η κυρία Όλσον έσκυψε το κεφάλι για να πάρει μια καραμέλα απο την τσάντα της. Γύρισε να προσφέρει μία στην κυρία Πέρεζ που καθόταν ακόμα, αμίλητη, δίπλα της - τί καλύτερος τρόπος να σπάσει την σιωπη - όταν την είδε. Πιο ψηλόλιγνη απο ποτέ. Το κεφάλι της να ξεπροβάλλει λίγο πιο πάνω απο τα σπασμένα τζάμια της οροφής της στάσης, πιο στενό απ'οτι θα μπορούσε ποτέ να είναι ένα ανθρώπινο κεφάλι. Το σώμα της, μια στέκα φυτεμένη στο χώμα, σαν τα σχοινιά των φακίρηδων που ταλαντεύονται όρθια, στο ρυθμό ενός φλάουτου. Μαγεία.</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">Δευτερόλεπτα μετά, το συνθλιμμένο κουφάρι να σωριάζεται στο χώμα, σε ένα υγρό χαλί απο τα αναμεμιγμένα σωθικά του.</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><i>Οι σκιές στον τοίχο πολλαπλασιάζονται, παριστάνοντας ανθρώπους που πέφτουν σε τυχαία σειρά, σαν κεραυνοβολημένοι στο πάτωμα. Ένα ανθρώπινο κουβάρι.</i></div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><b>Αφηγητής</b>: Συνέβησαν και άλλα.</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><u><b>Πράξη δεύτερη</b></u></div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><i>Φώς στη σκηνή. Ίδιο</i><span style="text-decoration: none;"> </span><i><span style="text-decoration: none;">γραφείο. Οι δύο αστυνομικοί στέκονται όρθιοι. Καθισμένος στην καρέκλα του γραφείου, ένας κουστουμαρισμένος, κομψός τύπος τους κοιτάει αυστηρά.</span></i></div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm; text-decoration: none;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><span style="text-decoration: none;"><b>Επιθεωρητής</b></span><span style="text-decoration: none;">: “Έπρεπε να ζητήσετε τη βοήθεια μας γρηγορότερα”.</span></div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm; text-decoration: none;"><i>Οι αστυνομικοί στέκονται αμίλητοι, με ένοχα βλέμματα. Τους αγνοεί και αρχίζει να διαβάζει απο τα χαρτιά του.</i></div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><span style="text-decoration: none;"><b>Επιθεωρητής</b></span><span style="text-decoration: none;">: “Ένας αποκεφαλισμός”.</span></div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><span style="text-decoration: none;"><b>Δεύτερος αστυνομικός</b></span><span lang="es-ES"><span style="text-decoration: none;">: </span></span><span style="text-decoration: none;">“Ε, συγγνώμη που σας διακόπτω, αλλά... όχι ακριβώς”.</span></div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><span style="text-decoration: none;"><b>Επιθεωρητής</b></span><span style="text-decoration: none;">: “Μια διχοτόμηση κεφαλιου τότε, στις δέκα Δεκεμβρίου. Μια... επιμήκυνση στις δεκατρείς. Δύο διαχωρισμοί σωμάτων, ο πρώτος παράλληλα με το επίπεδο των λαγόνιων ακανθών, ο άλλος διαγώνια, απο το έκτο πλευρό ως την αριστερή κλείδα. Και οι δύο στις δεκατεσσερεις του μήνα. Κανένα στοιχείο”.</span></div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><span style="text-decoration: none;"><b>Δεύτερος αστυνομικός</b></span><span lang="es-ES"><span style="text-decoration: none;">: </span></span><span style="text-decoration: none;">“Κανένα”.</span></div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><span style="text-decoration: none;"><b>Πρώτος αστυνομικός</b></span><span lang="es-ES"><span style="text-decoration: none;">: </span></span><span style="text-decoration: none;">“Είχαμε μια ήσυχη πόλη. Όλα αυτά είναι καινούργια εδώ”.</span></div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><span style="text-decoration: none;"><b>Επιθεωρητής</b></span><span style="text-decoration: none;">: “Είναι καινούργια παντού, πιστεψέ με”. </span> </div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm; text-decoration: none;"><i>Σκύβει προς τα εμπρός σαν να θέλει να ξεκουραστεί, με μάτια μισοκλειστά.</i></div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><span style="text-decoration: none;"><b>Επιθεωρητής</b></span><span style="text-decoration: none;">: Είδα... είδα ένα βράχο στην είσοδο της πόλης σας. Ήταν πάντα εκεί, το ξέρω, είχα ξανάρθει εδώ κάποτε, αλλά δεν τον θυμάμαι έτσι. Σαν να μίκρυνε, σαν να είναι φαγωμένος απο... κάτι”.</span></div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><span style="text-decoration: none;"><b>Δεύτερος αστυνομικός</b></span><span lang="es-ES"><span style="text-decoration: none;">: </span></span><span style="text-decoration: none;">“Είναι πέτρα, και αυτές γερνάνε, υποθέτω”.</span></div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><span style="text-decoration: none;"><b>Επιθεωρητής</b></span><span style="text-decoration: none;">: “Δεν είναι τόσο απλό. Ή μήπως είναι; Ήταν στη γωνία της μεγάλης ταμπέλας και φαινόταν τεράστιος. Τώρα, θα μπορούσες να ξεχάσεις οτι τον είδες”.</span></div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><span style="text-decoration: none;"><b>Πρώτος αστυνομικός</b></span><span lang="es-ES"><span style="text-decoration: none;">: </span></span><span style="text-decoration: none;">“'Δεν το είχα συνειδητοποιήσει πρίν, αλλά έχει δίκιο! Πρέπει να έγινε πρόσφατα”.</span></div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><span style="text-decoration: none;"><b>Δεύτερος αστυνομικός</b></span><span lang="es-ES"><span style="text-decoration: none;">: </span></span><span style="text-decoration: none;">“Και τί σχέση έχει με τις υποθέσεις μας”;</span></div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><span style="text-decoration: none;"><b>Επιθεωρητής</b></span><span style="text-decoration: none;">: “Ίσως πρέπει να δούμε το πρόβλημα της πόλης σας διαφορετικά”.</span></div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><span style="text-decoration: none;"><b>Πρώτος αστυνομικός</b></span><span lang="es-ES"><span style="text-decoration: none;">: </span></span><span style="text-decoration: none;">“Αυτοκτονίες..”;</span></div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm; text-decoration: none;"><i>Ο επιθεωρητης σταυρώνει τα χέρια του και απαντά με ψέυτικο στόμφο.</i></div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm; text-decoration: none;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><span style="text-decoration: none;"><b>Επιθεωρητής</b></span><span style="text-decoration: none;">: “Αυτός... Είναι ο χειμώνας της δυσαρέσκειάς σας”.</span></div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm; text-decoration: none;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm; text-decoration: none;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm; text-decoration: none;"><i>Σκοτάδι στη σκηνή. Φώς στο λευκό πανί πίσω της. Σκίες αναπαριστούν.</i></div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm; text-decoration: none;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm; text-decoration: none;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><span style="text-decoration: none;"><b>Αφηγητής</b></span><span style="text-decoration: none;">: Μέσα Δεκεμβρίου. Έξι και είκοσι το πρωί. </span> </div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm; text-decoration: none;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm; text-decoration: none;">Στον δρόμο έξω απο το ταχυδρομείο, ο κύριος Μπάρκερ περπατούσε βιαστικά για να παραλάβει το πακέτο με τα σεξουαλικά βοηθήματα που είχε παραγγείλει απο το διαδίκτυο. Στις έξι και εικόσι πέντε γύριζει, χαμογελώντας, να χαιρετήσει την κυρία Άννικα που στεκόταν στο απέναντι πεζοδρόμιο. Καθώς σηκώνει το χέρι του, το ένα τέταρτο του κεφαλιού του πέφτει στο έδαφος, με το αριστερό του μάτι να χύνεται πρώτο στο δρόμο. </div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm; text-decoration: none;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm; text-decoration: none;">Ακολουθούν τα υπόλοιπα περιεχόμενα του κρανίου του.</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm; text-decoration: none;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm; text-decoration: none;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><u><b>Πράξη τρίτη</b></u></div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm; text-decoration: none;"><i>Φώς στη σκηνή. Μια αίθουσα συνεδριάσεων. Βλέπουμε τον επιθεωρητή στο κέντρο, μπροστά απο ένα πίνακα, με ένα μαρκαδόρο στο χέρι. Καθισμένοι γύρω του, οι δυό αστυνομικοί, τρία ακόμη αξιοσέβαστα πρόσωπα μπροστά μπροστά, καθώς και αρκετοί ανώνυμοι θεατές. </i> </div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm; text-decoration: none;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><i>Ο επιθεωρητής σχηματίζει μια φιγούρα στο κέντρο του πίνακα. Στη συνέχεια ζωγραφίζει με διακοπτόμενες γραμμές, ένα ημικύκλιο να περνά κάθετα μέσα απο το κεφάλι της.</i></div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><span style="text-decoration: none;"><b>Επιθεωρητής</b></span><span style="text-decoration: none;">: “Έτσι υποθέτουμε πως άρχισαν τα πράγματα. Η λεπίδα εμφανίζεται για κλάσματα δευτερολέπτου στην οθόνη”.</span></div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><span style="text-decoration: none;"><b>Δεύτερος αστυνομικός</b></span><span lang="es-ES"><span style="text-decoration: none;">: “</span></span><span style="text-decoration: none;">Μα, απο που ήρθε”;</span></div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><span style="text-decoration: none;"><b>Επιθεωρητής</b></span><span style="text-decoration: none;">: “Δεν ξέρουμε. Αλλά είναι εκεί”.</span></div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm; text-decoration: none;"><i>Αφήνει τον μαρκαδόρο και στέκεται τα χέρια πίσω απο την πλάτη, κοιτώντας το κοινό έντονα.</i></div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><span style="text-decoration: none;"><b>Επιθεωρητής</b></span><span style="text-decoration: none;">: “Οι περισσότεροι γνωρίζετε το σχέδιο που εφαρμόσαμε σε συνεργασία με τις τοπικές αρχές. Μετα το δεύτερο επεισόδιο εξω απο το ταχυδρομείο, αποκλείστηκαν πρώτα, όλες οι περιοχές των πρόσφατων... εγκλημάτων. Μετά, τοποθετήθηκαν κάμερες εικοσιτετράωρης παρακολούθησης, καθώς και ένστολο προσωπικό. Σκοπός, η αποκάλυψη τυχόν επαναλαμβανόμενου εξωγενούς παράγοντα, υπεύθυνου για τους θανάτους”.</span></div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><span style="text-decoration: none;"><b>Καθηγητής Μόργκ</b></span><span style="text-decoration: none;">: “Και το αποτέλεσμα”...</span></div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><span style="text-decoration: none;"><b>Επιθεωρητής</b></span><span style="text-decoration: none;">: “Είναι αυτό που μόλις σας είπα. Καταγεγραμμένα αποτελέσματα απο τις δεκαοχτώ Δεκεμβρίου, ώρα δύο και είκοσι το μεσημέρι. Δεκαεννέα Δεκεμβρίου και ώρα πέντε ακριβώς το απόγευμα. Και σήμερα το πρωί, είκοσι Δεκεμβρίου, στις έξι και εικοσιπέντε ακριβώς το πρωί, η τελευταία ενδιαφέρουσα βιντεοσκόπηση, απο τις κάμερες έξω απο το ταχυδρομείο”.</span></div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><span style="text-decoration: none;"><b>Καθηγητής Ρέελιτς</b></span><span style="text-decoration: none;">: “Οι παρόντες ένστολοι”;</span></div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><span style="text-decoration: none;"><b>Επιθεωρητής</b></span><span style="text-decoration: none;">: “Ισχυριζονται πως δεν είδαν τίποτα, όλα τα συμβάντα κράτησαν κλάσματα του δευτερολέπτου. Και είναι όντως επαναλαμβανόμενα, το κάθε ένα, ακριβώς εκατόν είκοσι ώρες μετά το αρχικό περιστατικό”. </span> </div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm; text-decoration: none;"><i>Δείχνει τον κοντόχοντρο αστυνομικό.</i></div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><span style="text-decoration: none;"><b>Επιθεωρητής</b></span><span style="text-decoration: none;">: “Παρακαλώ”...</span></div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm; text-decoration: none;"><i>Ο αστυνομικός διαβάζει όρθιος, φανερά ταραγμένος.</i></div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><span style="text-decoration: none;"><b>Δεύτερος αστυνομικός</b></span><span lang="es-ES"><span style="text-decoration: none;">: “</span></span><span style="text-decoration: none;">Μια ημικυκλική λεπίδα που ανεβοκατεβαίνει, εκατόν εβδομήντα πόντους απο το έδαφος, ως άγνωστο ύψος. Δύο οδοντωτοί δίσκοι που εφάπτονται περιστρεφόμενοι κάθετα, στο επίπεδο του εδάφους και ως άγνωστο ύψος. Μία λεπτή ράβδος που γυρίζει στο κέντρο της πόλης, ογδόντα εκατοστά απο το έδαφος, σε διάμετρο διακοσίων μέτρων”.</span></div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm; text-decoration: none;"><i>Ένας απο τους καθηγητές που κάθονται μπροστά, πετάγεται απότομα.</i></div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><span style="text-decoration: none;"><b>Καθηγητής Μόργκ</b></span><span style="text-decoration: none;">: “Πυθαγόρα μου”...</span></div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><span style="text-decoration: none;"><b>Καθηγητής Ρέελιτς</b></span><span style="text-decoration: none;">: “Δεν νομίζω να τολμήσεις να εισάγεις τις τρελές σου απόψεις σε ένα τόσο σημαντικό ζήτημα”</span><span lang="es-ES"><span style="text-decoration: none;">;</span></span></div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><span style="text-decoration: none;"><b>Καθηγητης Μόργκ</b></span><span style="text-decoration: none;">: “Ενώ εσύ θα αφήσεις τις εξωγήινες θεωρίες σου έξω απο αυτή τη συζήτηση, υποθέτω”.</span></div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><span style="text-decoration: none;"><b>Επιθεωρητής</b></span><span style="text-decoration: none;">: “Κύριοι”...</span></div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><span style="text-decoration: none;"><b>Καθηγητής Ρέελιτς</b></span><span style="text-decoration: none;">: “Μα, είναι ηλίου φαεινότερο πως κάποια εξωγήινη ιδιοφυία παίζει μαζί μας”. </span> </div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><span style="text-decoration: none;"><b>Καθηγητής Μόργκ</b></span><span style="text-decoration: none;">: “Συνεχίζεις να αγνοείς τις δημοσιεύσεις μου επί του ζητήματος, ο Πυθαγόρας”...</span></div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><span style="text-decoration: none;"><b>Καθηγητής Ρέελιτς</b></span><span style="text-decoration: none;">: “... τα είχε πεί όλα. Ξέρω ακριβώς που το πάς. Αντικατέστησες τον Νοστράδαμο με τον ύψιστο ελλήνα φιλόσοφο, καταντώντας τον έρμαιο της ακόρεστης φιλοδοξίας σου”.</span></div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><span style="text-decoration: none;"><b>Επιθεωρητής</b></span><span style="text-decoration: none;">: “Κύριοι, δεν θα το πώ ξανά. Σκασμός”.</span></div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm; text-decoration: none;"><i>Σκύβει απειλητικά πάνω τους.</i></div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><span style="text-decoration: none;"><b>Επιθεωρητής</b></span><span style="text-decoration: none;">: “Ειμαι απόλυτα ενήμερος για τις... πεποιθήσεις σας. Σας έφερα εδω με την ελπίδα πως θα μπορούσατε να βοηθήσετε να δούμε το τί συμβαίνει απο μια νέα οπτική γωνία. Για να σας απαντήσω, όχι, η κυβέρνηση δεν αποκρύπτει κάποιο εξωγήινο μήνυμα, ούτε απ' όσο ξέρω, οι μέθοδοι εδώ ακολούθουν κάποιο γνωστό πυθαγόρειο θεώρημα. Εκτός και αν οι αρχαίοι Έλληνες αρέσκονταν στο να σφάζονται μεταξύ τους μέσα στις ακαδημίες τους”.</span></div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><span style="text-decoration: none;"><b>Καθηγητής Ρέελιτς</b></span><span style="text-decoration: none;">: “Ίσως αυτό να εξηγεί γιατί εξαφανίστηκαν όλοι”.</span></div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><span style="text-decoration: none;"><b>Καθηγητής Μόργκ</b></span><span style="text-decoration: none;">: “Οι Έλληνες δεν έχουν εξαφανιστεί. Άσχετε”.</span></div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><span style="text-decoration: none;"><b>Καθηγητής Ρέελιτς</b></span><span style="text-decoration: none;">: “Αρχαιολάτρη”.</span></div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><span style="text-decoration: none;"><b>Καθηγητής Μόργκ</b></span><span style="text-decoration: none;">: “Αλλοπαρμένε”.</span></div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm; text-decoration: none;"><i>Ο τρίτος υψηλός προσκεκλημένος, ένας καχεκτικός γεράκος, σηκώνει το χέρι του διστακτικά.</i></div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><span style="text-decoration: none;"><b>Καθηγητής Χότσκινς</b></span><span style="text-decoration: none;">: “Κύριε επιθεωρητά”...</span></div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><span style="text-decoration: none;"><b>Επιθεωρητής</b></span><span style="text-decoration: none;">: “Ναί”..;</span></div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><span style="text-decoration: none;"><b>Καθηγητής Χότσκινς</b></span><span style="text-decoration: none;">: “Υπήρξαν, θέλω να πώ, γνωρίζετε για άλλα παρόμοια περιστατικά, ίσως, ίσως... Χωρίς ανθρώπινα θύματα στην περιοχή”;</span></div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm; text-decoration: none;"><i>Απαντά, σαν μόλις να ξυπνά, ρίχνωντας ένα θυμωμένο βλέμμα στους άλλους δύο καθηγητές.</i></div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><span style="text-decoration: none;"><b>Επιθεωρητής</b></span><span style="text-decoration: none;">: “Βεβαίως, θα έφτανα και σε αυτό”.</span></div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm; text-decoration: none;"><i>Απευθύνεται στον ψηλόλιγνο αστυνομικό.</i></div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><span style="text-decoration: none;"><b>Επιθεωρητής</b></span><span style="text-decoration: none;">: “Αν θα μπορούσατε”.</span></div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm; text-decoration: none;"><i>Ο αστυνομικός σηκώνεται και απαγγέλει με επισημότητα.</i></div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><span style="text-decoration: none;"><b>Πρώτος αστυνομικός</b></span><span lang="es-ES"><span style="text-decoration: none;">: </span></span><span style="text-decoration: none;">“Μετά την καταγεγραμμένη επιβεβαίωση της επαναληψιμότητας της κατάστασης, ειδικό κλιμάκιο επισκέφτηκε πόρτα πόρτα τους κατοίκους. Ανακαλύψαμε πως υπήρξαν πολλά παρόμοια περιστατικά στην περιοχή αυτό τον χειμώνα, όπως διαλλυμένα δέντρα και περίεργοι θάνατοι ζώων στα περίχωρα της πόλης,. Δυστυχώς, όλα αυτά είναι δύσκολο να τοποθετηθούν επακριβώς χρονικά. Πιο χαρακτηριστικά, μια κυρία Σαντ, είχε κατηγορήσει τρισάκις τον γιό του γείτονα της, πως της έκοψε τα σύρματα της μπουγάδας. Τον μήνυσε για φθορά ξένης περιουσίας και ψυχική οδύνη. Τα σχοινιά κόπηκαν και τις τρείς φορές στα ίδια σημεία. Κάθε πέντε ημέρες, απο τις εφτά ως τις δεκαεφτά Δεκεμβρίου”.</span></div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm; text-decoration: none;"><i>Οι καθηγητές κοιτιούνται ανήσυχα.</i></div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><span style="text-decoration: none;"><b>Επιθεωρητής</b></span><span style="text-decoration: none;">: “Πριν με ρωτήσετε, ναί, έχουμε ήδη τοποθετήσει κάμερες στον κήπο της εν λόγω κυρίας”.</span></div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><span style="text-decoration: none;"><b>Καθηγητής Χότσκινς</b></span><span style="text-decoration: none;">: “Τρείς φορές”...</span></div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><span style="text-decoration: none;"><b>Καθηγητής Μόργκ</b></span><span style="text-decoration: none;">: “...άρα δεν τελείωσε ακόμη”.</span></div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><span style="text-decoration: none;"><b>Καθηγητής Ρέελιτς</b></span><span style="text-decoration: none;">: “'Ό,τι και αν είναι”.</span></div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm; text-decoration: none;"><i>Τους διακόπτει ενοχλημένος.</i></div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><span style="text-decoration: none;"><b>Επιθεωρητής</b></span><span style="text-decoration: none;">: “Τί εννοείτε”;</span></div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><span style="text-decoration: none;"><b>Καθηγητής Χότσκινς</b></span><span style="text-decoration: none;">: “Επιθεωρητά, μήπως... Μήπως, η αιτία είναι δευτερευούσης σημασίας αυτή τη στιγμή; Μήπως, πρέπει να φύγουμε απο την πόλη..; </span><span lang="en-US"><span style="text-decoration: none;">M</span></span><span style="text-decoration: none;">ία, μία εκκένωση, εφόσον το συμβάν είναι ακόμη εν εξελίξει, μήπως δεν πρέπει να καθόμαστε καν εδώ”...</span></div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><span style="text-decoration: none;"><b>Επιθεωρητής</b></span><span style="text-decoration: none;">: “Για μια στιγμή, δεν νομίζω πως”...</span></div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><span style="text-decoration: none;"><b>Καθηγητής Χότσκινς</b></span><span style="text-decoration: none;">: “Δεν καταλαβαίνετε; Είναι σαν να μην υπάρχουμε... Το έργο άλλαξε, δεν μας λαμβάνει πια καθόλου υπόψη”!</span></div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm; text-decoration: none;"><i>Σηκώνεται τρεμάμενα.</i></div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><span style="text-decoration: none;"><b>Καθηγητής Χότσκινς</b></span><span style="text-decoration: none;">: “Ποιός ξέρει... πού θα χτυπήσει ξανά”...</span></div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm; text-decoration: none;"><i>Ο κόσμος αρχίζει να σηκώνεται απο τις καρέκλες του και να οδεύει προς την έξοδο, φωνάζοντας ανήσυχα.</i></div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><span style="text-decoration: none;"><b>Πρώτος Θεατής</b></span><span style="text-decoration: none;">: “Είναι το τέλος του κόσμου”!</span></div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><span style="text-decoration: none;"><b>Δεύτερος</b></span><span style="text-decoration: none;"> </span><span style="text-decoration: none;"><b>Θεατής</b></span><span style="text-decoration: none;">: “Δοκιμαστήκαμε και αποτύχαμε”!</span></div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><span style="text-decoration: none;"><b>Επιθεωρητής</b></span><span style="text-decoration: none;">: “Παρακαλώ μην πανικοβάλλεστε, καθίστε στις θέσεις σας, δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας, η αίθουσα είναι περιβεβλημένη απο ατσάλι και τιτάνιο, ακόμα και σε πυρηνική έκρηξη, κύριε δήμαρχε”...</span></div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm; text-decoration: none;"><i>Η λέξη μένει στη μέση στο στόμα του, καθώς ακούγεται ένας εκκωφαντικός ήχος απο σπάσιμο και όλοι πέφτουν απότομα στο έδαφος. Αίμα σκάει απο τη σκηνή γεμίζοντας το χώρο. Ησυχία. Κανείς δεν σηκώνεται.</i></div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm; text-decoration: none;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm; text-decoration: none;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><i>Σκοτάδι στη σκηνή.</i></div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><span style="text-decoration: none;"><b>Αφηγητής</b></span><span style="text-decoration: none;">: Πρώτα είναι η άνοιξη. </span> </div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm; text-decoration: none;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm; text-decoration: none;">Αυτός ήταν ο τελευταίος χειμώνας. Δεν ξαναήρθε άνοιξη. </div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm; text-decoration: none;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><i><span style="text-decoration: none;">Φώς στη σκηνή. Ο αφηγητής στέκεται κάτω απο τους προβολείς</span></i><span style="text-decoration: none;">.</span></div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm; text-decoration: none;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><span style="text-decoration: none;"><b>Αφηγητής</b></span><span style="text-decoration: none;">: Εδώ είμαστε και πάλι. Είναι η πέμπτη επέτειος της νέας μας αρχής εδώ, κάτω απο το έδαφος. </span> </div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm; text-decoration: none;"><i>Περπατά πανω στη σκηνή.</i></div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><span style="text-decoration: none;"><b>Αφηγητής</b></span><span style="text-decoration: none;">: Ακόμα δεν ξέρουμε τί συνέβη. Οι διάσπαρτες μαρτυρίες και αστυνομικές καταγραφές, τα μόνα μας στοιχεία. Αλλά ξέρουμε πως υπάρχουμε ακόμη. Μια νέα ζωή, κάτω απο τη νέα 'ζωή'. Υπάρχουμε και θυμόμαστε. Πώς το συμβάν εξαπλώθηκε. Πώς ολόκληρος ο κόσμος άλλαξε για πάντα. Πέτρες, ζώα και άνθρωποι. Οι αέναες κινήσεις του μετάλλου πάνω απο τα κεφάλια μας, αθόρυβα εργαλεία που ξεπετάγονται ακόμα μέρα-νύχτα, διαμορφώνοντας μια νέα πραγματικότητα. Τί να γίνεται στην επιφάνεια; </span> </div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm; text-decoration: none;"><i>Στέκεται στο κέντρο της σκηνής με ουδέτερο ύφος.</i></div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><span style="text-decoration: none;"><b>Αφηγητής</b></span><span style="text-decoration: none;">: Κάποιοι λένε πως ο κόσμος δεν είναι φτιαγμένος πια για εμάς. Πως οι αόρατοι μηχανισμοί σύντομα θα σημάνουν το οριστικό τέλος μας. Οποιαδήποτε στιγμή, μπορεί να είναι η τελευταία μας.</span></div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm; text-decoration: none;"><i>Δείχνει τυχαία ατομα στο κοινό.</i></div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm; text-decoration: none;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><span style="text-decoration: none;"><b>Αφηγητής</b></span><span style="text-decoration: none;">: Εσείς... Τί πιστεύετε;</span></div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm; text-decoration: none;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm; text-decoration: none;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm; text-decoration: none;"><i>Αναμονή απάντησης απο το κοινό.</i></div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm; text-decoration: none;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm; text-decoration: none;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm; text-decoration: none;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm; text-decoration: none;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm; text-decoration: none;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm; text-decoration: none;">Καλλιρρόη Αγγελοπούλου/2011</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm; text-decoration: none;"><br />
</div></div>kallirroehttp://www.blogger.com/profile/04874707948955210794noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1908327623402138850.post-25387355307980771022011-09-20T01:47:00.000-07:002011-09-20T01:47:10.016-07:00σειρήνες<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><br />
<div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: medium;"><b>Σειρήνες</b></span></div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="border-bottom: 1px solid #000000; border-left: none; border-right: none; border-top: none; margin-bottom: 0cm; padding-bottom: 0.07cm; padding-left: 0cm; padding-right: 0cm; padding-top: 0cm;">1. Περιβαλλοντική συγκυρία.</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">Η νύχτα διακόπτεται απο σειρήνες, ξανά. </div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">Ήχος συνδεδεμένος στο συλλογικό υποσυνείδητο με ξέφρενα αυτοκινητοκυνηγητά, ο Κλίντ να τρέχει ξοπίσω απο κάποιο κάθαρμα, ή ο Στίβ Μακ Κουίν να ροβολάει στους λόφους του Σαν Φρανσίσκο με περιπολικά στο κατόπι του. Μπορεί να εκτιμούσε την μελωδική του μονοτονία, ή την πλούσια ιστορία πίσω απο ένα τόσο απλό γεγονός, αν δεν είχε καταντήσει τόσο... προσωπικό πια. </div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">Αυτό το διαπεραστικό ίου ίου ίου, στο δικό του μυαλό έπαιζε πάντα με μουσική υπόκρουση το S<span lang="en-US">abotage </span>των B<span lang="en-US">eastie boys. Κ</span>ωλόπαιδα που μασκαρεύονται, παίζοντας κλέφτες και αστυνόμους. Και κάπως έτσι αισθάνεται τώρα, σαν να είναι κάποια κωλόπαιδα που το έχουν βάλει σκοπό να τον τρελάνουν. Να τον κάνουν να αρπάξει ένα τσεκούρι και να βγεί έξω, ένας τριαντάρης με τις πυτζάμες του, να ψάχνει τους δρόμους και τα διαμερίσματα, να βρεί που κρύβονται, με το κασσετοφωνάκι, σιντί, <span lang="en-US">mp3 player, ό</span>,τι σκατά είναι που έχουν και το βάζουν να παίζει κάθε βράδυ, την ίδια ακριβώς ώρα. Τρείς το πρωί. Την ώρα που βγαίνουν τα φαντάσματα. </div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">Το αστείο είναι, πως όταν ήρθε να μείνει εδώ, ανησυχούσε για τα εργοστάσια χημικών που είναι παραδίπλα. Είναι δέκα χρόνια εδώ και αυτά δεν του έχουν δημιουργήσει ακόμη κανένα πρόβλημα.</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">Σηκώνεται και ανοίγει την πόρτα της τουαλέτας. Η όλη διαδικασία μοιάζει να είναι συνδεδεμένη με το κατούρημα, κάποιος σαν να ξέρει πότε πρέπει να πάει και του βάζει την κατάλληλη ηχητική υπόκρουση. Σίγουρα δεν είναι έτσι, αλλά, καθώς ανεβάζει τα παντελόνια του, αποφασίζει πως ό,τι και αν συμβαίνει, πρέπει να το ανακαλύψει σύντομα. Έχει να πάει στη δουλειά κάθε πρωί, είναι φορολογούμενος, έχει δικαιώματα. </div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">Και έχει αρχίσει να κουράζεται.</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="border-bottom: 1px solid #000000; border-left: none; border-right: none; border-top: none; margin-bottom: 0cm; padding-bottom: 0.07cm; padding-left: 0cm; padding-right: 0cm; padding-top: 0cm;">2. Κοινωνικός περίγυρος.</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">Απο το γραφείο του δήμου τον ενημέρωσαν ευγενικότατα πως θα έπρεπε να ξεχωρίζει τα είδη των σειρήνων και να τους πεί τί ακριβώς ακούει. “είναι ίου ίου, ή ιίου ιίου ιίου”; Αλλά, έτσι και άλλιως, δεν υπάρχει αστυνομικό τμήμα κόντα του. Ούτε πυροσβεστική. Ούτε νοσοκομείο. Και οι τελευταίες μέρες ήταν πόλυ ήσυχες στην πόλη, οπότε “μάλλον κάποιος γείτονας αφήνει την τηλεόραση ανοιχτή κάθε βράδυ, κύριε”, (του φάνηκε, ή ήταν λίγο ειρωνικό αυτό το κύριε), “αν ξέρετε ποιός είναι, μπορούμε να του κάνουμε τις απαραίτητες συστάσεις, δεν γίνεται να μπαινοβγαίνουμε στα σπίτια του κόσμου και να ψάχνουμε”. <span style="font-style: normal;">Κλίκ</span><i>.</i></div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">Πίνει ένα δυνατό καφέ για να ξυπνήσει και αρχίζει τους υπολογισμούς:</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">Απο κάτω του, τρία διαμερίσματα.</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">Απο πάνω άλλα τρία.</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">Δυό ακόμη διαμερισματα στον όροφό του και το ένα είναι άδειο. Στο άλλο, μια γριά που κάθε βράδυ ποτίζει τις αζαλέες της και προσπαθεί να κοιμηθεί, αφού κατεβάσει καμιά δεκαριά χάπια. Απ'όσο ξέρει, δεν έχει τήλεοραση. </div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">Ξεκινά αμέσως, απο τον κάτω όροφο. Το μάτι του εξασκημένο, κάθε φορά που του άνοιγουν την πόρτα τους, σκανάρει γρήγορα το χώρο πίσω. Τους ακούει να δίνουν ασαφείς εξηγήσεις, ή να κάνουν τους ανήξερους, αλλά τηλεοράσεις στο άμεσο όπτικο πεδίο, ειδικά αυτές οι τεράστιες πλάσμα, αποτελούν τεκμήριο ενοχής ό,τι και να βγαίνει απο τα στόματα τους. </div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">Στο ισόγειο, με τεράστιες φλάτσκρινς, ο Τζίμ με τη γυναίκα του, που όλο μαλώνουν, αλλά και ο Ντέιβιντ με την Μόιρα και τα παιδιά τους. Ύποπτοι. Απο πάνω του είναι ο Ρέι ο ήσυχος, χωρίς ορατή τηλεόραση, αλλά κάπου πρέπει να βλέπει τα ντιβιντί των Τζέιν Όστεν ταινιών που έχει στο κομοδίνο της εισόδου του. Άρα ύποπτος. </div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">Οι υπόλοιποι αθώοι, μέχρι αποδείξεως του εναντίου.</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="border-bottom: 1px solid #000000; border-left: none; border-right: none; border-top: none; margin-bottom: 0cm; padding-bottom: 0.07cm; padding-left: 0cm; padding-right: 0cm; padding-top: 0cm;">3. Παρανοική αντίδραση.</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">Κάποιο βράδυ δεν τις άκουσε, είχε μείνει αργά να βλέπει πόκερ στην τηλεόραση και δεν κατάλαβε την απουσία τους παρά μόνο όταν είδε τύχαια τους δείκτες του ρολογιού την ώρα που ο Μπράνσον έπαιρνε έκατο χιλιάδες δολλάρια με ένα άψογο χέρι. Δεν υπήρξαν σειρήνες και τις περιμένει την επόμενη ημέρα σαν να περιμένει τον ταχυδρόμο. Οι λογαριασμοί στο χέρι και οι κακοί στην φυλακή. Που πήγε ο ένας και μοναδικός ίουίου ήχος, ο λόουν ρέιντζερ που κυνηγάει τους κακούς κάθε βράδυ, σβήνει φωτιές, σώζει ζωές; Ίσως όλα γίνουν πάλι φυσιολογικά. Και μόλις που συνήθισε να κοιμάται μόνο τρείς ώρες την μέρα και να κυκλοφορεί συνέχεια σαν ζαλισμένο ζόμπι. Αποκοιμιέται περιμένοντας.</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><i>Ξύπνα</i>.</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">Σηκώνεται απότομα, σχεδόν χτυπάει το κεφάλι του στην κεφαλόταβλα του κρεβατιού. Τί ήταν αυτό; Δεν ήταν φωνή, ήταν... μια αίσθηση. <i>Κίνδυνος</i>. Κοιτάει το ρολόι, τεσσέρεις και πέντε. Η κύστη του τον πιέζει και καθώς ανακουφίζεται συνειδητοποιεί πως, όχι, δεν ήταν οι σειρήνες που τον σήκωναν τόσο καιρό. Ήταν αυτό που ένιωσε τόσο ξεκάθαρα τώρα. Με το σώμα του να εκμεταλλεύεται κάθε φόρα την κατάσταση για να παραγγείλει και ένα κατούρημα, (α<span style="font-style: normal;">φού σηκώθηκες που σηκώθηκες, άντε να κατουρήσεις κιόλας)</span>. Κοιμάται ανήσυχα τις δυο ωρες που του απομένουν, με μόνο μία, αναπόφευκτη, και καθόλου ανακουφιστική εξήγηση για ό,τι του συμβαίνει. </div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">Μάλλον έχει αρχίσει να τα χάνει.</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="border-bottom: 1px solid #000000; border-left: none; border-right: none; border-top: none; margin-bottom: 0cm; padding-bottom: 0.07cm; padding-left: 0cm; padding-right: 0cm; padding-top: 0cm;">4. Φυσικός θάνατος.</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">Βλέπει το ασθενοφόρο απ'έξω, καθώς γυρίζει απο τη δουλειά, ένα τεράστιο όχημα παρκαρισμένο στην είσοδο, μαζί με ένα μικρό πλήθος ενοίκων. Δεν θέλει να τους πλησιάσει, δεν αισθάνεται ιδιαίτερα κοινωνικός απο τότε που έπαψε να κοιμάται καλά, αλλά τελικά το κάνει. Πέθανε η γρία απο το διπλανό του διαμέρισμα χθές το βράδυ, κλαψουρίζει η Μόιρα σκουπίζοντας τα μάτια της με ένα χαρτομάντηλο. “Συνέβη νωρίς, κατά τις τέσσερεις τα ξημερώματα”, λέει ο Ρέι. Ο Τζίμ, πάντα πραγματιστής, με τα χέρια στις τσέπες, συνοψίζει κυνικά, “φυσιολογικός θάνατος σίγουρα, τα'χε τα χρονάκια της”. </div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">Ελπίζει να μην καταλαβαίνουν τίποτα, αλλά η καρδιά του τρέχει.</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">Ένας μεσήλικας με καλόβολο βλέμμα ακολουθεί το πτώμα στο ασθενοφόρο. Τον πλησιάζει και τον ρωτάει, όσο πιο ψύχραιμα μπορεί. Η απάντηση έρχεται αβίαστη, “απο την αυτοψία φαίνεται φυσιολογικός θάνατος, τα αποτελέσματα της νεκροτομής αυρίο”. Ποιός να φανταζόταν πως και οι ιατροδικαστές χρειάζονται επαγγελματικές κάρτες, αλλά νάτος που του δίνει την δικιά του. Γράφει Οδός Γκρούγκεν 44. “Μετά τις ώρες εργασίας, θα τα πούμε”. </div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">Οπωσδήποτε. Ποιές οι πιθανότητες, να ξυπνήσει ακριβώς την ώρα που πέθαινε η γριά, να τον ξυπνήσει εκείνη η αίσθηση μέσα του, τοσο επιτακτική. </div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><i>Κίνδυνος. </i>Πρέπει να σημαίνει κάτι.</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="border-bottom: 1px solid #000000; border-left: none; border-right: none; border-top: none; margin-bottom: 0cm; padding-bottom: 0.07cm; padding-left: 0cm; padding-right: 0cm; padding-top: 0cm;">5. Ρυθμιστική ανωμαλία.</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">Οι σειρήνες δεν ήρθαν ούτε αυτό το βράδυ, αλλά κοιμάται όλο και λιγότερο και οι συνέπειες της κακουπνίας αρχίζουν να πολλαπλασιάζονται. Δεν είναι κουρασμένος, αλλά νιώθει περίεργα, οι επαφές με τους συναδέλφους, του αφήνουν μια αίσθηση... Άλλη απο αυτή που έχει συνηθίσει. Σαν να μην μπορεί να εστιάσει στις φιγούρες τους, σαν να υπάρχει κάτι γύρω τους που του αποσπά την προσοχή. Δεν θέλει να το σκέφτεται. Φεύγει απο τη δουλειά τρέχοντας, βασίζεται στα ευρήματα του καλόβολου ανθρωπάκου, οτιδήποτε που θα του επιβεβαιώσει πως δεν είναι τρελός, πως κάτι άλλο είναι αυτό που του συμβαίνει. </div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">Φτάνει στο μικρό κτίριο στο 44 της οδού Γκρούγκεν και ο γιατρός είναι απόλυτος. Η γρία πήγε απο φυσιολογικά αίτια, “ήταν και ενενήντα, τί να λέμε τώρα”. Δεν μπορεί να το δεχτεί έτσι απλά, “δεν υπάρχει τίποτα περίεργο, κάτι”; Τον βλέπει που ψάχνει τα χαρτιά του, “εε, ναί, λοιπόν, είναι φυσιολογικό παθολογικό εύρημα λόγω προχωρημένης ηλικίας, αλλά η επίφυση της, το κωνάριο είναι τελείως ασβεστοποιημένο. Άχρηστο”. Δεν σκέφτεται καθόλου το πόσο ηλίθιος πρέπει να ακούγεται και λέει απλά, “τί σημαίνει αυτό”; Ο γιατρός στρογγυλοκάθεται και τον κοιτάει. “Έχεις ακούσει ποτέ για τον κιρκαδιανό ρυθμό”; Δεν το ξέρει εκείνη τη στιγμή, αλλά θα ακολουθήσει η πιο τρομακτική διάλεξη που έχει ακούσει στη ζωή του, τη σκέφτεται μετά, καθώς περπατά στο δρόμο με το μυαλό του να πετάει και τα χέρια του να τρέμουν.</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">Τα σώματά μας, του είπε, ειναι έτσι φτιαγμένα, ώστε να ακολουθούν όλα τον ίδιο ρυθμό, το ρυθμό του φωτός και της θερμότητας. Το κωνάριο είναι ο απόλυτος ρυθμιστής της φυσιολογικής αυτής κατάστασης. Ένας κόσμος γεμάτος ανθρώπους που ξενυχτάνε, πίνουν, κάνουν έρωτα, ενώ τα σώματα τους κοιμούνται σαν τούβλα. Ξεκουράζονται. “Ακόμα και αν δεν το καταλαβαίνουμε, με το που πέφτει ο ήλιος υπνοβατούμε”. Μπορεί να είναι έτσι, αλλά αυτός νιώθει να υπνοβατεί τώρα, καθώς περπατάει μακριά απο το γραφείο του γιατρού. Η γιαγιά, του είπε ο γιατρός, με κατεστραμμένη την επίφυση απο τα γηρατειά, δεν μπορούσε να ξεκουραστεί, γι'αυτό έπαιρνε όλα εκείνα τα χάπια. Χωρίς αυτά, θα ήταν καταδικασμένη να μένει συνέχεια ξύπνια. Θα πέθαινε απο εξάντληση, μέσα σε παραισθήσεις. Τρέλα.</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">“Υπάρχουν κι άλλες περιπτώσεις που μπορεί να ξυπνήσεις ξαφνικά μέσα στο μαζικό ονείρεμα”, συνεχίζει η αφήγηση, τόσο ζωντανά στο μυαλό του, ο γιατρός να τινάζει τα χέρια του προς όλες τις κατευθύνσεις, “όταν κάτι μεγάλο συμβαίνει, γύρω σου, ή μέσα σου. Υπάρχουν ζώα που δραστηριοποιούνται απότομα, κατά τη διάρκεια χειμερίας νάρκης, για να προστατευθούν απο σεισμό που έρχεται. Και φυσικά υπάρχουν όγκοι στον εγκέφαλο που μπορεί να επισπεύσουν τη διαδικασία καταστροφής του κωναρίου, οπότε σταματά η φυσιολογική ρύθμιση του ύπνου”. </div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">Και έρχεται ο θάνατος. Συνεχίζει να βαδίζει σαν μέσα σε ομίχλη, όλοι γύρω του τόσο κοντά, τους νιώθει, αλλά η σκέψη του είναι μίλια μακριά τους. Τα εργοστάσια χημικών μάλλον του δημιούργησαν, τελικά, ένα μικρό πρόβλημα. </div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">Έναν ωραίο όγκο στο κεφάλι.</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="border-bottom: 1px solid #000000; border-left: none; border-right: none; border-top: none; margin-bottom: 0cm; padding-bottom: 0.07cm; padding-left: 0cm; padding-right: 0cm; padding-top: 0cm;">6. Ανθρώπινο αξιοπερίεργο.</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">Δεν φανταζόταν ποτέ πως θα ανησυχούσε για τη ζωή του τόσο νωρίς. Δεν καπνίζει, δεν πίνει, δεν ξενύχταγε πριν του συμβεί... ό,τι του σύνεβη. Δεν είναι δίκαιο. </div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">Αγγίζει το ρούχο που του έδωσαν όταν τον εισήγαγαν, το ύφασμα ειναι τραχύ, πονάει τα δάχτυλα του. </div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">Ατελείωτες εξετάσεις, μαγνητικές τομογραφίες, ηλεκτροεγκεφαλογραφήματα, παρακολούθηση ύπνου. Όλες βγήκαν καθαρές και όπως του είπε ένας απο τους γιατρούς, “δεν υπάρχει κανένας βιολογικός λόγος να μην είσαι στο κρεβάτι και να ρίχνεις τους ύπνους τη ζωής σου”. Προφανώς δεν είναι σαν τη γριά, αλλά ξέρει πως δεν είναι καλά. Είναι αδύνατο να τους εξηγήσει τί είναι αυτό που ζεί καθημερινά, αν και θα άξιζε να το κάνει, μόνο και μόνο για να δεί τις φάτσες τους.</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">“Ναί, κοιμάμαι όλο και πιο λίγο”.</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">“Άκουγα κάτι σειρήνες πριν ξυπνήσω, αλλά τώρα ξυπνάω μόνος μου”.</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">“Όχι, δεν αισθάνομαι κουρασμένος πια, ίσα ίσα”.</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">“Απλά, δεν θέλω να βρεθώ κοντά με ανθρώπους. Και που είμαι εδώ μάζι σας, μου είναι δύσκολο”.</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">“Είναι... μια αίσθηση. Μια μαύριλα, μια θολούρα που σας περιβάλλει. Όλους σας”. </div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">Και η ιδανική κατακλείδα, “μια θολούρα που μου μιλάει”.</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">Δεν τους λέει την αλήθεια, αλλά και πάλι δεν εκπλήσσεται όταν τον παραπέμπουν στον ψυχίατρο. Εκπλήσσεται μόνο απο την δική του άρνηση, απο την δύναμη που βρήκε να κλείσει την πόρτα της κλινικής πίσω του, να γυρίσει σπίτι, να αντέξει αυτά που βλέπει. </div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">Ακόμα και αν δεν μπορεί να τα πιστέψει.</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="border-bottom: 1px solid #000000; border-left: none; border-right: none; border-top: none; margin-bottom: 0cm; padding-bottom: 0.07cm; padding-left: 0cm; padding-right: 0cm; padding-top: 0cm;">7. <span style="font-style: normal;">Επικοινωνιακή διαταραχή.</span></div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">Μπαίνει στην είσοδο της πολυκατοικίας και ο Τζιμ γυρίζει να τον δεί, απλώνοντας το χέρι του, “έι, τί κάνεις, έχω καιρό να σε δώ”. Η μορφή του, ασύνδετη. Λεπτές φέτες σάρκας, κατατροπωμένες απο το μαύρο σύννεφο που τον περικυκλώνει και φαίνεται να εκτείνεται τουλάχιστον ένα μέτρο γύρω του. Το νέφος είναι μεγαλύτερο απο τον ίδιο, σκέφτεται γελώντας, όταν το ακούει. <i>Κίνδυνος</i>. </div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">Η μαυρίλα μιλάει, μιλάει με τη φωνή του Τζίμ, είναι ο Τζίμ. Αλλά ίσως ούτε ο ίδιος ο Τζίμ να ξέρει τί είναι αυτό που του λέει. <i>Με ενοχλεί η σιωπή της, με ενοχλεί και με ανακουφίζει ταυτόχρονα. Δεν αντέχω την φάτσα της να στέκεται κοιτώντας με σαν χάνος. Τόσο ηλίθιο βλέμμα. Δεν ξέρω αν θέλω να την σκοτώσω στο ξύλο ή να την πνίξω στα φιλιά</i>. Τί να απαντήσεις σε αυτό; Μουρμουρίζει μια χαιρετούρα στο πράγμα απέναντι του που στέκεται με το χέρι ακόμα μετέωρο και χώνεται στο ασανσέρ γρήγορα, πριν τον προλάβει και το άλλο, συγκεχυμένο όν που μόλις μπήκε στο κτίριο. Μοιάζει με το Ρέι.</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">Δεν έπινε πριν, αλλά πίνει τώρα, ζαλίζοντας τις αισθήσεις του, σχεδόν αρκετά ωστέ να μην ακούει τις φωνές που ξαναρχίζουν απο το κάτω διαμέρισμα. Φαίνεται πως ο Τζίμ βρήκε την απάντηση στο δίλλημά του.</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">Βάζει την τηλεόραση στη διαπασών.</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="border-bottom: 1px solid #000000; border-left: none; border-right: none; border-top: none; margin-bottom: 0cm; padding-bottom: 0.07cm; padding-left: 0cm; padding-right: 0cm; padding-top: 0cm;">8. Άγνωστο είδος.</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">Υπήρξε άραγε, ή όχι, σε έκεινο το μπαρ, με τη φίγουρα του να μπαινοβγαίνει στο οπτικό του πεδίο, με πρόσωπο παστωμένο στο μέικ απ και μαύρα γυαλιά; Σαν να φτιασιδώθηκε για να μοιάζει ανθρώπινος, να κάθεται απεναντί του, πίνωντας μπύρα και να του εξηγεί; Δεν μπορεί να είναι σίγουρος. Ξέρει μόνο πως τον ένιωσε πριν τον δεί, την κάθαρη αίσθηση που απέπνεε όλη του η ύπαρξη. Δεν υπήρχε μαυρίλα. Μόνο εμπιστοσύνη. Μπορούσε να τον ρωτήσει τα πάντα και το έκανε<span lang="en-US">:</span></div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">“Οι σειρήνες”<span lang="es-ES">;</span></div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">“Υψίσυχνοι ρυθμικοί ήχοι. Αποτέλεσμα του συντονισμού του σώματος σου σε υψηλότερες συχνότητες. Πριν το πλήρες άνοιγμα του κωναρίου, τον μοναδικό τροπο με τον οποίο αυτό λειτουργεί μέσα σου τώρα. Τα χημικά μέσα σου σε άφησαν ξύπνιο... με περισσότερους απο έναν τρόπους”.</div><div lang="es-ES" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">Πίνει μια τεράστια, αγχωμένη γουλιά απο το μπουκάλι του. <span lang="es-ES">“Η</span> γρία”;</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">“Έτυχε να ξυπνήσεις όταν πέθαινε. Ή ίσως είσαι πιο 'ευαίσθητος' απ΄όσο νομίζουμε”. Ένα μίκρο χαμόγελο σχηματίζεται στα βαμμένα χείλη. “Κανείς δεν μπορεί να ζήσει για πάντα”.</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">Παρακολουθεί τον άγνωστο, η φιγούρα του μοιάζει όλο και πιο... περίεργη. Σαν τα μάτια του να συνηθίζουν να βλέπουν αυτό που το μυαλό του αρνείται να αντιμετωπίσει<span lang="es-ES">:</span> Δεν είναι άνθρωπος.</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">“Και εγώ”;</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">“Έχεις ένα και μοναδικό πλεονέκτημα. Δεν μπορείς να πάψεις να υπάρχεις μέσα απο την ίδια διαδικασία που ισχύει για όσους χάνουν τον ύπνο τους. Αλλά μπορείς ακόμα να πεθάνεις”. Μοιάζει να τον κοιτά επίμονα κάτω απο τα γυαλιά του. “Αντίθετα με ό,τι πιστεύεις, η φύση αντιτίθεται στο καινούργιο, το δοκιμάζει σε όλες τις δυσκολίες. Θα νικήσει μόνο αν νικήσει. Πιο συχνά χάνει. Εδώ είσαστε, διακόσιες χιλιάδες χρόνια μετά και ακόμα περπατάτε με τα ίδια πόδια, αναπνέετε με τα ίδια πνευμόνια, σκεφτόσαστε με το ίδιο μυαλό. Εσύ σκέφτεσαι διαφορετικά, συνειδητοποιείς διαφορετικά. Τους ακούς. Με βλέπεις. Μια νέα, μεταφυσική πιθανότητα. Θα αντέξεις”; Συνεχίζει να τον κοιτά πίσω απο μαύρους φακούς, αλλά δεν φαίνεται να του απευθύνεται πια, καθώς σηκώνει απαλά το χέρι και ζητάει το λογαριασμό. Μιλάει στον εαυτό του. “Μακάρι, αλλά μάλλον όχι”. </div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">Μια τελευταία απορία πριν αποχωριστούν, πριν γυρίσει στην ασφάλεια των μεταμεσονύχτιων εκπομπών της τηλεόρασης του, μακριά απο το πλήθος. “Και εσύ”;</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">“Έχω ήδη νικήσει”. Βγάζει επιτέλους τα γυαλιά και τον κοιτάει με αεικίνητα μάτια. Μαύρα απο άκρη σε άκρη.</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">“Αλλά έγω και εσύ δεν υπακούουμε στους ίδιους φυσικούς νόμους”.</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="border-bottom: 1px solid #000000; border-left: none; border-right: none; border-top: none; margin-bottom: 0cm; padding-bottom: 0.07cm; padding-left: 0cm; padding-right: 0cm; padding-top: 0cm;">9. <span style="font-style: normal;">Αναγκαστική συμβίωση.</span></div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">Φανταστικοί ή πραγματικοί, δεν συνάντησε άλλους εξωγήινους απο τότε. Δεν βγαίνει έξω πια. Ακόμα και όταν παραιτήθηκε τελικά απο τη δουλειά του, το έκανε μέσω τηλεφώνου. Μόνο κάτι μεγάλο θα τον έκανε να βγεί απο την απομόνωση. </div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">Αφήνει την τηλεόραση συνέχεια ανοιχτή, ανακουφιστική στη μονοτονία της, σε αντίθεση με την ασυναρτησία των πραγματικών ανθρώπων, την ανακολουθία ανάμεσα σε αυτά που του λένε και αυτά που του λέει το σύννεφο γύρω τους. Αποφεύγει τους πάντες και του το ανταποδίδουν. Τον τρομάζουν, αλλά φαίνεται πως, με κάποιο τρόπο, τους τρομάζει και αυτός.</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">Φωνές απο τον κάτω όροφο. Απο πάνω ο Ρέι ακούει κλασσική μουσική. Ολόκληρη η πολυκατοικία υπνοβατεί, ενώ αυτός παρακολουθεί για χιλιοστή φορά την ίδια μεταμεσονύχτια διαφήμιση της νέας σειράς τηγανιών. Η αίσθηση τον βρίσκει απότομα, οι ξένες σκέψεις διαχέονται, καταλαμβάνοντας και τον λιγοστό προσωπικό χώρο που του 'χει απομείνει. </div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">“και για σας που σκέφτεστε ακόμα την προσφορά μας,”,</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><i>δεν θέλω να την σκοτώσω,</i></div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">“προσφέρουμε άλλο ένα τηγάνι”,</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><i>γιατί να μην μπορώ να την κρατήσω λίγο ακόμη,</i></div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">“στην τιμή του ενός”!</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><i>στο άδειο διαμέρισμα στον δεύτερο όροφο. Τώρα που όλοι κοιμούνται.</i></div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">Προσπαθεί να εντοπίσει την προέλευση της νοητικής γέφυρας, έρχεται απο πάνω, απο κάτω..; Σίγουρα όχι απο έξω, κάποιος μέσα στην πολυκατοικία, αλλά ποιός; Είναι αδύνατον να καταλάβει.</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">Ίσως ο Τζίμ. Ίσως αυτή τη φορά να ξεπέρασε τα όρια, αλλά είναι δύσκολο να τον φανταστεί να σκέφτεται, πόσο μάλλον να κάνει, κάτι τέτοιο. Δεν είναι σίγουρος και η ώρα περνάει. Χριστέ μου, κάποιος μπορεί να πεθάνει δίπλα του. Ξανά. </div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">Αρπάζει ενα μαχαίρι απο την κουζίνα του και βγαίνει σιγά σιγά προς τον διάδρομο. Μόνο κάτι μεγάλο θα τον έκανε να βγεί απο την απομόνωση. Και κάτι μεγάλο μόλις το έκανε.</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"></div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="border-bottom: 1px solid #000000; border-left: none; border-right: none; border-top: none; margin-bottom: 0cm; padding-bottom: 0.07cm; padding-left: 0cm; padding-right: 0cm; padding-top: 0cm;">10. Φυσιολογική παρέκκλιση.</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">Ακούει πνιχτά αναφυλλητά με το που μπαίνει απο την πόρτα του απέναντι διαμερίσματος. Δυό άνθρωποι είναι μέσα, βλέπει τις μπλεγμένες φιγούρες στο σαλόνι και σταματά μόλις δυό βήματα μακριά τους. Δεν μπορεί να ξεχωρίσει πρόσωπα, το νέφος που περιβάλλει τη μια σιλουέτα καλύπτει πλήρως και τις δυό τους. Γεμίζει το δωμάτιο. Νιώθει το χέρι του βαθιά στην τσέπη, τυλιγμένο γύρω απο το κουζινομάχαιρο. Δεν ξέρει γιατί το πήρε, δεν θέλει να σκοτώσει κανέναν. </div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">Κάποιο κομμάτι του ανθρώπινου συμπλέγματος γυρίζει. Το φεγγάρι, μέσα απο το ανοιχτό παράθυρο πίσω του, τονίζει τα ελάχιστα αναγνωρίσιμα χαρακτηριστικά ενός προσώπου. </div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">Είναι ο Ρέι. Ο Ρέι με τις ρομαντικές ταινίες και την κλασσική μουσική, ο Ρέι ο ήσυχος, που τώρα κρατάει με το ένα χέρι ένα κοριτσάκι απο τις μπούκλες της, τόσο σφιχτά που μοιάζουν ξανθά τεντωμένα σχοινιά. Το άλλο του χέρι, χαμένο κάπου πίσω απο την πλάτη του, μέσα σε σκούρα άχλη. <i>Κίνδυνος.</i></div><div lang="el-GR" style="font-style: normal; margin-bottom: 0cm; text-decoration: none;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="font-style: normal; margin-bottom: 0cm;">“Ρέι, τί κάνεις”;</div><div lang="el-GR" style="font-style: normal; margin-bottom: 0cm;">Τον κοιταει με ορθανοιχτα ματια. “Πως... πως βρεθηκες εδω”;</div><div lang="el-GR" style="font-style: normal; margin-bottom: 0cm;">Πόσο καιρό; Δεν μπορεί να μην το σκέφτεται. Πόσο καιρό ο Ρέι φέρνει κορίτσια εδώ, πόσα έχουν πεθάνει δίπλα του, όσο αυτός κοιμόταν<span lang="es-ES">; </span>Ενώ όλοι τους κοιμόντουσαν.</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><i>Πολύ καιρό. Απο πάντοτε. Κοιμήσου. </i> </div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-style: normal;">Το νέφος του μιλάει και πάλι, αλλά πρέπει να συγκεντρωθεί σε αυτό που ήρθε εδώ να κάνει. </span>Το παιδί αρχίζει να σιγοκλαίει, η πλαστική ταινία γύρω απο το στόμα της καλύπτει τους λυγμούς.</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">“Ρέι, άφησε το κορίτσι”.</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">“<span style="font-style: normal;">Είναι κι άλλος μαζί σου”; </span><i>Κοιμήσου.</i></div><div lang="el-GR" style="font-style: normal; margin-bottom: 0cm;">“Είμαι μόνος, κανείς δεν ξέρει. Απλά, άσ'την να φύγει”.</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">“<span style="font-style: normal;">Λες ψέματα”. </span><i>Κοιμήσου.</i></div><div lang="el-GR" style="font-style: normal; margin-bottom: 0cm;">Πρέπει να μείνει συγκεντρωμένος. “Στο υπόσχομαι, Ρέι, στο ορκίζομαι”.</div><div lang="el-GR" style="font-style: normal; margin-bottom: 0cm;">Δεν υπάρχει Ρέι πια, μόνο το μαύρο σύννεφο που προδίδει τα σχέδια του. </div><div lang="el-GR" style="font-style: normal; margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><i>Πέθανε.</i></div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="font-style: normal; margin-bottom: 0cm;">Στρίβει ακριβώς την στιγμή που το μαχαίρι στο κρυμμένο χέρι του Ρέι πετάγεται προς το μέρος του. Τον πιάνει στον δεξί ώμο, αλλά όχι πρότου προλάβει να ανταποδώσει με το πιο ευθυτενές χτύπημα που μπορεί να πετύχει. Και πρέπει να τον πέτυχε κάπου, γιατί τώρα είναι στο έδαφος σφαδάζοντας, ξεχωριστό κομμάτι απο το κορίτσι, που μένει όρθιο να τους κοιτάει άφωνα.</div><div lang="el-GR" style="font-style: normal; margin-bottom: 0cm;">Τρέχει στο μέρος της όσο πιο γρήγορα μπορεί. “Είσαι καλά, μήπως σε χτύπησα”; </div><div lang="el-GR" style="font-style: normal; margin-bottom: 0cm;">Κουνάει αρνητικά το κεφάλι της και φεύγει τρέχοντας με το που την λύνει.</div><div lang="el-GR" style="font-style: normal; margin-bottom: 0cm;">“Έι, περίμενε, πού πας”; Είναι αργά, έχει ήδη κατέβει τις σκάλες προς την εξώπορτα.</div><div lang="el-GR" style="font-style: normal; margin-bottom: 0cm;"></div><div lang="el-GR" style="font-style: normal; margin-bottom: 0cm;">Γυρνάει προς το μέρος που έπεσε ο Ρέι, το σώμα του σωριασμένο και επιτέλους, ξεκάθαρο. </div><div lang="el-GR" style="font-style: normal; margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="font-style: normal; margin-bottom: 0cm;">Νεκρό. Μόλις σκότωσε κάποιον. </div><div lang="el-GR" style="font-style: normal; margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="font-style: normal; margin-bottom: 0cm;">Άραγε αυτός να είναι ο σκοπός του, να πολεμάει το έγκλημα; Να γίνει αυτός ο λόουν ρέιντζερ, η σειρήνα που κυνηγάει και εξοντώνει τους κακούς; Είναι δύσκολο να φανταστεί να κάνει το ίδιο πράγμα κάθε βράδυ. Δεν προλαβαίνει να συμβιβάσει αυτές τις σκέψεις με το πώς θα εξηγήσει το τωρινό φόνο στους υπόλοιπους, όταν τους νιώθει να έρχονται απο το διάδρομο.</div><div lang="el-GR" style="font-style: normal; margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">“<span style="font-style: normal;">εκεί μέσα είναι”,</span><i> τον ακουω,</i></div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">“<span style="font-style: normal;">τρέξτε”, </span><i>να τον πιάσουμε</i></div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="font-style: normal; margin-bottom: 0cm;">Καταλαβαίνει γρήγορα πως δεν μιλάνε για το πτώμα στο πλάι του.</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div style="border-bottom: 1px solid #000000; border-left: none; border-right: none; border-top: none; margin-bottom: 0cm; padding-bottom: 0.07cm; padding-left: 0cm; padding-right: 0cm; padding-top: 0cm;"><span lang="el-GR"><span style="font-style: normal;">11. </span></span><span style="color: white;"><span style="font-style: normal;">Κυριαρχική συμπεριφορά.</span></span></div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="font-style: normal; margin-bottom: 0cm;">Παρατηρεί καλύτερα το χώρο γύρω του. Τη σαθρή, ξύλινη πόρτα ανάμεσα σε αυτόν και το πλήθος. Δεν θα μείνει ασφαλής για πολύ. Γιατί να μην τις φτιάχνουν απο σίδερο; </div><div lang="el-GR" style="font-style: normal; margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="font-style: normal; margin-bottom: 0cm;">Δεν σταμάτησαν πάνω απο το πτώμα στο χώλ, ούτε για μια στιγμή. Άλλος είναι ο στόχος τους.</div><div lang="el-GR" style="font-style: normal; margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="font-style: normal; margin-bottom: 0cm;">Ποιοί είναι; Νομίζει πως τους νιώθει όλους τους εκεί έξω. Ο Τζίμ, η γυναίκα του, ο Ντέιβιντ... Είναι κλειδωμένος στην τουαλέτα και οι περιπλεκόμενες αύρες μιας ολόκληρης πολυκατοικίας τον εγκλωβίζουν μέσα σε ελάχιστα τετραγωνικά. Τους ακούει, αυτά που λένε και αυτά που δεν τολμούν να ξεστομίσουν, “πρέπει να ανοίξουμε”, <i>δεν θα μας κοιτάει περίεργα πια, </i>“σπρώξτε πιο δυνατά” <i>δεν θα μας βλέπει, </i>“άλλη μια φορά”, <i>δεν θα ξεφύγει.</i> Παλεύουν για τη ζωή τους, και γι΄αυτό συνειδητοποιεί με κάποια έκπληξη, πως, όχι. Δεν θα επιβιώσει τελικά.</div><div lang="el-GR" style="font-style: normal; margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="font-style: normal; margin-bottom: 0cm;">Πόσο καιρό να σκεφτόντουσαν να τον σκοτώσουν, χωρίς να το συνειδητοποιουν; Κάθε φορά που κρυβόταν στους διαδρόμους, κολλώντας την πλάτη του στον τοίχο για να τους αποφύγει, κάθε φορά που έκλεινε ενστικτωδώς τα αυτιά του. Όταν ο Ντέιβιντ του 'μίλαγε' για το εξώγαμο που έχει στη διπλανή πόλη, όταν η Μόιρα ανέλυε με συναρπαστική λεπτομέρεια το πώς βρωμίζει καθημερινά τα ρουχα της γειτονισσας. </div><div lang="el-GR" style="font-style: normal; margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">Η πόρτα ανοίγει και είναι πράγματι όλοι εκεί. Ακόμα και τα παιδιά. Δεν τους βλέπει, αλλά τους νιώθει πίσω απο το νέφος, την ασυγκράτητη συλλογική τους βούληση. Μια άμορφη μάζα απο υπνοβατούντα σαρκοφάγα<span style="font-style: normal;">,</span> έτοιμα να αφανίσουν αυτό που βλέπουν σαν απειλή. </div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">Δεν καταλαβαίνει τί τον κόβει πρώτα, βλέπει μόνο το αίμα του να πετάγεται.</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="border-bottom: 1px solid #000000; border-left: none; border-right: none; border-top: none; margin-bottom: 0cm; padding-bottom: 0.07cm; padding-left: 0cm; padding-right: 0cm; padding-top: 0cm;">12. Βιολογικό αναπόφευκτο.</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">Μετά, λένε πως δεν ήθελαν να τον σκοτώσουν. </div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">Τα πρόσωπα τους, αλλοιωμένα απο ιδρώτα και κλάμα. Την έξαψη του κυνηγητού. Αίμα να τρέχει απο τα νύχια και τα δόντια τους. </div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">Οι αστυνομικοί να προσπαθούν να λύσουν το μυστήριο του λουτρού αίματος στο δεύτερο όροφο. </div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">“Τα παιδιά μας, το κάναμε για τα παιδιά μας”, τους λένε.</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">“Δεν κοιμόταν καθόλου, δεν δούλευε”, </div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">“τον ακούγαμε κάθε βράδυ με την τηλεόραση στη διαπασών”. </div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">“Ο κακόμοιρος ο <span lang="en-US">Ρέ</span>ι<span lang="en-US">,</span> ξαπλωμένος εκεί, μέσα στο αίμα του”. </div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">“Ήταν επικίνδυνος, κινιόταν ανάμεσα μας σαν φάντασμα”, </div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">“επρεπε να το είχαμε καταλάβει νωρίτερα”.</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">“Ήταν μια αίσθηση που απέπνεε”.</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;">“Σαν προειδοποίηση”.</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><i>Κίνδυνος.</i></div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div lang="el-GR" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div></div>kallirroehttp://www.blogger.com/profile/04874707948955210794noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1908327623402138850.post-83127895979288733242011-08-04T11:54:00.000-07:002011-08-04T11:54:36.999-07:00ανώφελα φορτία<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><i><b><u>ανάμεσα</u></b><br />
Ευτυχώς είναι εδώ μαζί. <br />
<br />
Δεν μπορείς ποτέ να πείς πως δεν υπάρχει τίποτα κάπου, αλλά δεν υπάρχει τίποτα εδώ που βρίσκονται. <br />
<br />
Ακόμα και το κενό στο διάστημα λένε πως είναι γεμάτο με σκόνη απο... κάτι, μα εδώ δεν υπάρχει ούτε αυτό. Είναι μόνοι τους ανάμεσα στους ανθρώπινους χρόνους και χώρους, όπου κινούνται άλλα, μεγαλύτερα πράγματα. Πράγματα που δεν φοβούνται την ανυπαρξία όσο τη φοβάται η ανθρώπινη ψυχή.<br />
<br />
Δεν μπορούν να δούν ο ένας τον άλλο, αλλά νιώθουν ακόμη. Τη φαγούρα στο κενό που θα έπρεπε να είναι ο παράμεσος δάχτυλος και των δύο, το πακέτο με τσιγάρα στην τσέπη του ενός, το βάρος στην εσωτερική τσέπη του σακακιού, όπου ο άλλος κρύβει ένα μαύρο κουτάκι. <br />
<br />
Η αίσθηση των σωμάτων τους υπάρχει, χωρίς καμιά περαιτέρω απόδειξη πως δεν είναι μόνο οι ψυχές, ή οι αναμνήσεις τους που βρέθηκαν να αντιδικούν στο πουθενά.<br />
<br />
Ό,τι και να γίνει, μόνο ένας μπορεί να φύγει απο εδώ.<br />
<br />
“Δεν έπρεπε να ψάξεις”.</i><br />
<br />
“Δεν γινόταν αλλιώς”. <br />
<br />
<i>“Μπορώ ακόμα να ξεφύγω, να γυρίσω πίσω”. Δεν βλέπει τα χέρια του, αλλά ξέρει πως ανάβουν ένα τσιγάρο. </i><br />
<br />
“'Εχω δεί πώς είναι η ζωή έτσι. Βαρετή”. Αγγίζει το σακάκι του κοντά στην καρδιά. Μένει με το χέρι έτσι, σαν να προσεύχεται σε κάποια σημαία. <br />
<br />
<i>“Τα έζησα όλα”. Το τσιγάρο είναι αναμμένο και δεν είναι δύσκολο να το φανταστεί στα χείλη του καθώς τραβάει μια ρουφηξιά. </i><br />
<br />
“Εγώ όχι”. Αισθάνεται το βάρος του κουτιού κοντά στην καρδιά του, μαζί με τους χτύπους της. <br />
<br />
<i>“Δεν ξέρεις πόσο τυχερός είσαι”. παφ παφ</i><br />
<br />
“Δεν αισθάνομαι τυχερός”. μπαπ μπαπ<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<b><u>1<br />
<br />
15.14 Γαλαξιακός σταθμός Νέδων, 3030 μΧ</u></b><br />
Δεν πάει ποτέ πουθένα.<br />
<br />
Πράγμα περίεργο για κάποιον που δουλεύει σε εταιρία διαγαλαξιακής μετακίνησης, αλλά είναι αλήθεια. Άνθρωποι τον προσπερνούν, τρέχοντας για να προλάβουν τη πτήση τους.<br />
<br />
Σκέφτεται την παραδοξότητα της διαπίστωσης, άλλη μια φορά, καθώς ακολουθεί το διάδρομο μέχρι το σημείο εκκίνησης, την κεντρική κυκλικη αίθουσα του διαστημόπλοιου. Τα καθίσματα είναι απο μαύρο βέλκρο, φτηνιάρικα. Σήμερα θα ταξιδέψει τουριστική, προφανώς. Παίρνει την θέση του όπως πάντα, αντιδιαμετρικά του πελάτη που συνοδεύει. <br />
<br />
Θα ήθελε να λέει πως είναι κάποιο είδος μοντέρνου αεροσυνοδού, αλλά αυτά είναι παπαριές. Δεν είναι αεροσυνοδός, αυτοί παίρνουν και επιδόματα. Είναι απλώς ανώφελο φορτίο. Απαραίτητο γέμισμα για να μπαλαντζάρει το σκάφος όταν δεν γεμίζει ολόκληρο. <br />
<br />
Άλλη μια σκατοδουλειά απότοκη της τεχνολογικής εξέλιξης. <br />
<br />
Ταξιδεύουν με τον ηλεκτρομαγνητικό επιταχυντή σωμάτων, ή με την μέθοδο της μπαλαρίνας, όπως την λένε κοροιδευτικά οι επιβάτες, που μάλλον ξέρουν κάτι παραπάνω. Καταλαβαίνει γιατί την ονομάζουν έτσι. Ξεκινάνε σαν να είναι στη μπαλαρίνα ενος λούνα πάρκ, σιγά σιγά, μέχρι να αρχίσει η πραγματική περιστροφή, που μπορεί να σε κάνει πολύ χάλια αν δεν έχεις λάβει την κατάλληλη εκπαίδευση. Δεν είναι λίγες οι φορές που βρήκε τον εμετό κάποιου πάνω στη μπλούζα του μόλις το σκάφος σταμάτησε να κινείται.<br />
<br />
Έχει ταξιδέψει αρκετές φορές τώρα, ώστε η αίσθηση της περιστροφής, το να χάνει το κέντρο βάρους του σώματος του, δεν τον ξενίζει πια. Είναι εύκολο να ενταχθεί στην κίνηση της μπαλαρίνας, να ακολουθήσει την ορμή της ομάδας των επιβατών καθώς πάνε γύρω γύρω γύρω... Μέχρι να χαθούν όλοι απο τα μάτια του μέσα σε μια άμορφη θολούρα χρωμάτων και κινήσεων. Σαν κάτι που θα ζωγράφιζε μια σβούρα, στριφογυρίζοντας σε καμβά γεμάτο με τα απλωμένα λάδια κάποιου αβανγκάρντ ζωγράφου.<br />
<br />
Σηκώνει τα μάτια, ο συνεπιβάτης του και οι άπειρες βαλίτσες του μόλις έφτασαν. Είναι ένας τύπος με τεράστια γυαλιά, ασορτί με τους τεράστιους τρυπημένους λοβούς των αυτιών του. Σαν να τον κοιτάει περίεργα. <br />
<br />
Μάλλον του την πέφτει, υπάρχουν πολλοί dickheads στις πτήσεις προς τα ενδότερα του γαλαξία. <br />
<br />
Ή μπορεί να είναι απλά έτοιμος να ξεράσει.<br />
<br />
Φοράει τη ζώνη του και ακουμπά το κεφάλι του στο κάθισμα.<br />
<br />
'Ενα,<br />
Δύο,<br />
Τρία,<br />
Τέσσερα.<br />
<br />
Το σκάφος κινείται και αυτός αρχίζει να ονειροπολεί όπως πάντα.<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<i><b><u>6<br />
<br />
Κάπου μεταξύ 10.45 βάρβαροι πλανήτες Γιόπ, ξενοδοχείο Ράνοξ, 3397 μΧ και 06.27 πεδιάδες του Νέμπιουλα, 2776 μΧ</u></b><br />
Πόσο καιρό τρέχει τώρα; <br />
<br />
Είναι τόσο δύσκολο να κρατήσει την αίσθηση του χρόνου.<br />
<br />
Ταξιδεύει στιγμιαία στις δισεκατομμύρια πιθανότητες που υπάρχουν παράλληλα με το αρχικό σημείο εκκίνησης: τον κόσμο στο δρόμο έξω απο το ξενοδοχείο.<br />
<br />
Άνθρωποι, τοποθεσίες, κινήσεις, χρώματα... Η συγκεχυμένη ροή τους μπλέκεται στο κεφάλι του σαν εικόνα απο καλειδοσκοπίο. Μόλις σταματά να αναγνωρίζει πρόσωπα, κατευθύνει τη σκέψη του γρήγορα στον Νέμπιουλα του παρελθόντος. Πλανήτης σε ημιάγρια κατάσταση, χωρίς ανέσεις, αλλά η ζούγκλα θα βοηθήσει να χάσουν τα ίχνη του για λίγο. <br />
<br />
Το ρεύμα γύρω του γίνεται κατάλευκο. Η πορεία έκλεισε και οι παράμετροι δόθηκαν στο μυαλό του. Το μόνο που μένει να κάνει είναι να ηρεμήσει μέχρι να φτάσει. Οι ανάσες του βαθαίνουν, γίνονται πιο αργές... Αλλά η ηρεμία δεν είναι εύκολη όταν είσαι κυνηγημένος. Κάτι μεγάλο υπάρχει πέρα απο εκεί που μπορεί να ταξιδέψει, κάτι θέλει αυτό που του χρωστάει. Όπου και να πάει θα τον ψάχνουν. <br />
<br />
Πρέπει να ηρεμήσει. Επαναλαμβάνει τις ανάσες αργά. <br />
<br />
Μία, <br />
δύο, <br />
τρείς, <br />
τέσσερεις. <br />
<br />
Το φώς γύρω του είναι πιο λαμπρό, πλησιάζει στον προορισμό του, αλλά το μυαλό του δεν μπορεί να σταματήσει να αγωνιά. Αν θέλει να σταματήσει να τρέχει, πρέπει να εντοπίσει αυτό που έστειλε. Είναι δύσκολο να το ψαξει τώρα που τον κυνηγάνε, δεν θα μπορέσει να μείνει αρκετό διαστημα πίσω στο χρόνο για να το βρεί χωρίς να τον εντοπίσουν. <br />
<br />
Η άλλη λύση φαντάζει ακόμα πιο δύσκολη. Μόνο έναν ξέρει που να μπορεί να τον φέρει σε επαφή με τον κρετίνο που έχει αυτό που θέλει, σε πραγματικά ουδέτερο μέρος, σε μια περιοχή χωρίς ανθρώπους, χωρίς... τίποτα. Και μάλλον δεν θα είναι πρόθυμος να τον βοηθήσει.<br />
<br />
Μια σκιά απλώθηκε στον ορίζοντα μπροστά του, το λευκό φώς χάνει σιγά σιγά τη λάμψη του. Με ένα ξαφνικό τίναγμα προς τα πάνω το σώμα του ακολουθεί άλλη πορεία. Στριφογυρίζει όλο και πιο ψηλά, ανεβαίνει, ανεβαίνει, το λευκό γίνεται μαύρο, κατάμαυρο, τον περικλείει απο παντού, πρέπει να ξαναβρεί τις ανάσες του, μία, δύο, τρείς, τέσσερεις... Προσπαθεί να αναγνωρισει τη ροή των ανθρώπων, την αύρα τους, τόσες πιθανότητες, αλλά δεν μπορεί να αγγίξει καμία τους. <br />
<br />
Μια ισχυρότερη νοητική δύναμη βρήκε το στίγμα του και κατευθύνει το σώμα του όπως θέλει εκείνη. Οι πεδιάδες του Νέμπιουλα είναι πολύ μακριά απο εκεί που θα καταλήξει.<br />
<br />
<br />
</i><br />
<br />
<b><u>2<br />
<br />
17.25 JFK πλανητοδρόμιο, 3030 μΧ</u></b><br />
Οι επιβάτες έχουν φύγει, μαζί και ο μαλάκας που ξέρασε πάνω του. <br />
<br />
Όλες οι αμφιβολίες που έχει για τη δουλειά του επιβεβαιώθηκαν περίτρανα, άλλη μια φορά. Είναι η απόλυτη σκατοκατάσταση. <br />
<br />
Σκουπίζει με γρήγορες κινήσεις τον εμετό απο την μπλούζα του και πετάει τη βρώμικη πετσέτα στο πάτωμα. Να πάρουν τον κώλο τους να την μαζέψουν. Θα έπρεπε να του δίνουν επίδομα επικίνδυνης εργασίας, όλοι αυτοί οι εμετοί έχουν σίγουρα εκατομμύρια μικρόβια μέσα.<br />
<br />
Καθώς πάει να φύγει βλέπει μια μαύρη βαλίτσα κάτω απο το κάθισμα του περίεργου με τα γυαλιά και τα τρυπηματα. Μοιάζει να του την άφησε. Ποτέ δεν αντιστάθηκε στον πειρασμό μιας ξεχασμένης τσάντας και την ανοίγει εύκολα, χύνοντας τα περιεχόμενα της στο πάτωμα. Μπορεί σήμερα να είναι η τύχερη του μέρα. Αν έβρισκε κανά φράγκο θα ήταν αρκετό για να ξεχάσει όλα τα ξερατά.<br />
<br />
Τζίφος. Ούτε λεφτά, ούτε κοσμήματα μέσα. Είναι γεμάτη με απλά καθημερινά πράγματα, πράγματα που βρίσκεις στις βαλίτσες εκατομμυρίων ανθρώπων σε όλο τον κόσμο, ακόμα και στη δική του. Μια ξυριστική μηχανή, ένα πουκάμισο, δύο ζευγάρια κάλτσες, τσίχλες... <br />
<br />
Και ένα δάχτυλο. <br />
<br />
Το πιάνει με προσοχή. Μοιάζει ψεύτικο, σαν φτιαγμένο απο κέρι, αλλά η αίσθηση που αφήνει, είναι πραγματική, σάρκινη. Φρέσκια. Μοιάζει με το δικό του δάχτυλο, με τον παράμεσο του αριστερού χεριού. Τα φέρνει πλάι πλάι για να βεβαιωθεί. Είναι... ίδιο με το δικό του δάχτυλο, το δάχτυλο με την έλια στην άρθρωση. <br />
<br />
Αρπάζει το πουκάμισο, το φέρνει πάνω του, το τραβάει απο έδω, απο εκεί, όπως και να το βάλει, δεν του κάνει. Τα ρούχα αυτά δεν είναι δικά του. Αλλά φαίνονται πολύ μεγάλα και για τον τύπο που άφησε τη βαλίτσα πίσω. Μάλλον ο σοφιστικέ γιαλούμπας ξέχασε μια τσάντα γεμάτη με πρόπς για ταινία, ή κάποιος του κάνει πλάκα, αλλά που είναι ο υπόλοιπος ψευτοεαυτός του; <br />
<br />
Ψαχουλεύει ακομη μια φορα τα πράγματα, υπάρχει και ένα απόκομμα κάποιου χρησιμοποιημένου εισιτηρίου μέσα στη βαλίτσα. <br />
<br />
Δεν μπορεί να διαβάσει τον προορισμό αλλά η ημερομηνία λέει, 09.45, λωρίδα αναχώρησης Άσσος, 3031 μΧ. <br />
<br />
Μάλιστα, άρα κάποιος του κάνει πλάκα. Δεν υπάρχει άλλη εξήγηση. <br />
<br />
Περπατάει προς το γραφείο απωλεσθέντων. Οι δίδυμοι ήλιοι του πλανήτη αντανακλούν τη λάμψη τους πάνω στις τεράστιες τζαμαρίες των διαδρόμων, δημιουργώντας πολύχρωμα σχέδια. Όσο όμορφη και αν είναι η εικόνα, δεν μπορεί να την ευχαριστηθεί, να τη ζήσει. Ξέρει πως πρέπει να γυρίσει πίσω με την επόμενη πτήση. Παραδίδει την βαλίτσα, αλλά κρατάει το δάχτυλο στην τσέπη του. Σίγουρα ένα ανώμαλο αστείο κάποιου μαλάκα απο τη δουλειά. <br />
<br />
Σε κάνα χρόνο, θα κανονίσει να είναι στη λωρίδα αναχώρησης που διάβασε στο απόκομμα, και τότε θα βεβαιωθεί.<br />
<br />
Δεν έχει τίποτα να χάσει.<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<i><b><u>5<br />
<br />
10.39 Βάρβαροι πλανήτες Γιόπ, ξενοδοχείο Ράνοξ, 3397 μΧ</u></b><br />
Η ξανθιά δίπλα του κοιμήθηκε ήδη. Η μελαχρινή σηκώνεται απο το κρεβάτι και κατευθύνεται προς την τουαλέτα. <br />
<br />
Ανάβει ενα τσίγαρο ακόμη. Βρωμοσυνήθεια. <br />
<br />
Το πλατινένιο δαχτυλίδι στον μέσο του αριστερού χεριού αντιφεγγίζει την λάμψη απο το σπίρτο για μια στίγμη. Μάλλον θα το χαρίσει στις κοπέλες. Δεν του άρεσει να φοράει κοσμήματα σε αυτό το χέρι, τονίζουν την έλλειψη στη συμμετρία του. <br />
<br />
Ξαπλώνει στα τεράστια μαξιλάρια. Είναι ακόμα ελεύθερος, που σημαίνει πως δεν έχουν βρεί το κομμάτι του, αλλά τα σχέδια του για πλούτο και δόξα έχουν ήδη καταρρεύσει. Δεν μπορεί να μείνει σε ένα μέρος αρκετά για να μάθει τις καινούργιες τεχνολογίες. Ακόμα και αν μπορούσε δεν ξέρει πώς θα τις πουλούσε και σε ποιόν. Το μόνο που μπορεί να κάνει, είναι να κλέβει κανένα κοσμημα, σαν αυτό που έχει στο χέρι του τώρα.<br />
<br />
Χειρότερη είναι η άλλη αίσθηση, αυτή που κατατρώει τα μέσα του. Ξέρει τόσα πράγματα, αυτά που του έμαθαν και πολλά περισσότερα, είναι κάτοχος τρομερών μυστικών, μα δεν μπορεί να τα μοιραστεί με κανέναν. Ποτέ δεν φανταζόταν πως θα του έλειπαν τόσο οι συζητήσεις και οι φιλοσοφίες των γέρων. <br />
<br />
“Μαγιστρείο πτήσεων”. <br />
<br />
Η επίσημη οργάνωση, αλλά πίσω της κρύβεται...<br />
<br />
Απο το δρομάκι πίσω ακούει έναν τσίγκινο ήχο. Σαν να πάτησε κάποιος ένα μεταλλικό κουτί. Ένας φυσιολογικός άνθρωπος θα το αγνοούσε και θα γύριζε πλευρό, αλλά αυτός δεν είναι ένας φυσιολογικός άνθρωπος. Καταλαβαίνει γρήγορα πως κάποιος τον εντόπισε και πάλι. Τέλεια, άλλη μια άυπνη νύχτα. Βάζει τα ρούχα του γρήγορα, αφήνει ενα μάτσο λεφτά για τις κοπέλες και τρέχει προς την είσοδο. <br />
<br />
Το πλήθος στο κεντρικό δρόμο θα βοηθήσει να χαθούν τα ίχνη του.<br />
<br />
Πόσο καιρό τρέχει τώρα; <br />
<br />
Είναι τόσο δύσκολο να κρατήσει την αίσθηση του χρόνου.<br />
<br />
<br />
<br />
</i><br />
<b><u>3<br />
<br />
09.49 Λωρίδα αναχώρησης Άσσος, 3031 μΧ</u></b><br />
Και ο τελευταίος τύπος που παρακολουθούσε αποδείχτηκε απόλυτα φυσιολογικός.<br />
<br />
Ήταν ο τέλειος ύποπτος, ψηλός και βλοσσυρός, σαν μαφιόζος, είχε και μια τσάντα ολόιδια με αυτή που βρήκε σε εκείνη την πτήση περίπου ένα χρόνο πρίν. Αφού τον άκουσε στις τουαλέτες, να μιλάει με τσιριχτή φωνή στον γκόμενο του απο το κινητό (“σε παρακαλώ, μην με αφήσεις Τζόννυ, όλα θα πάνε καλά με μας, θα δείς”), είναι κάπως δύσκολο να τον φανταστεί να μεταφέρει ανθρώπινα μέλη στην τσάντα του. <br />
<br />
Κουβαλάει στη βαλιτσούλα του το δάχτυλο, σε ενα μικρό βαζάκι με φορμαλδεύδη. Το έβαλε εκεί σχεδόν αμέσως αφού το βρήκε, γιατί άρχισε να μυρίζει. Σίγουρα όχι ένα ανώμαλο αστείο κάποιου μαλάκα απο τη δουλειά, αλλά δεν έχει ιδέα απο που να αρχίσει να ψάχνει. Και ναί, είναι το δάχτυλο του, είναι σίγουρος, αλλά δεν θέλει να το λέει δυνατά. Ακούγεται κάπως τρελό αφού τα δάχτυλα του είναι ακόμα στα χέρια του, ακέραια. Τα κουνάει λίγο για να βεβαιωθεί. Είναι όλα εκεί. <br />
<br />
Φτάνει στην κεντρική αίθουσα, τα καθίσματα είναι απο κόκκινο βελούδο. Φαίνεται πως θα ταξιδέψουν με στυλ, αν μπορέσουν να κρατήσουν όλοι το φαγητό στο στομάχι τους. Δυστυχώς, η αίσθηση του εμετού επάνω σου δεν βελτιώνεται με ένα ωραίο καθίσμα κάτω απο τον κώλο.<br />
<br />
Είναι χαμένος στις σκέψεις του και δεν παρατηρεί αμέσως τον άνθρωπο που κάθεται σε μία απο τις θέσεις των επιβατών απέναντι του. Είχε αποφασίσει να κρατήσει το μακάβριο σουβενίρ σαν υπενθύμιση του παράδοξου στην κάτα τ' άλλα βαρετή ζωή του και να συνεχίσει όπως πάντα, όταν τον είδε. Είδε τα χέρια του, τον αριστερό παράμεσο που λείπει. <br />
<br />
Σηκώνει αργά τα μάτια και... δεν είναι κάποιο αντίγραφο του, διαπιστώνει με ανακούφιση. Στα βαμμένα μαύρα μαλλιά, τα μικρά μάτια, την κοντόχοντρη φιγούρα, δεν αναγνωρίζει ούτε ένα μικρό κομμάτι του εαυτού του. Ένας άγνωστος, χωρίς ένα δάχτυλο. Ένα δάχτυλο σαν αυτό που κουβαλάει εδώ και ένα χρόνο πάνω του. <br />
<br />
Μπορεί να είναι απλά μια σύμπτωση, αλλά πρέπει να βεβαιωθεί.<br />
<br />
Το ταξίδι για τον πλανήτη Βέρζιτς ξεκινά και για πρώτη φορά είναι... ανήσυχος. Σαν να εστιάζει ασυνείδητα στον κοντόχοντρο, το σώμα του προσπαθεί να ακολουθήσει το ρυθμό που του υπαγορεύει, αντί να αφεθεί απλά στο κέντρο βάρους της ομάδας, όπως συνήθως. Μάλλον φταίει το άγχος. Μόλις φτάνουν, παίρνει το βαλιτσάκι του και ακολουθεί τον άγνωστο. Δεν θα γυρίσει πίσω με την πρώτη πτήση. Στο γραφείο θα σκυλιάσουν, αλλά θα βρεί κάποια δικαιολογία. <br />
<br />
Κάνει, επιτέλους, τα πρώτα του βήματα στα εδάφη των πλανητών του γαλαξία του Κυνός, αλλα δεν μπορεί να ευχαριστηθεί την άχνη των μακρινών βουνών, ούτε τα φώτα απο τους προβολείς θυέλλης που κρέμονται μόλις έξω απο τα όρια του απέραντου τεχνητού θόλου. Είναι απασχολημένος προσπαθώντας να μην χάσει απο τα μάτια του τον άνθρωπο μπροστά του. Ο τύπος οδηγεί τα κοντόχοντρα πόδια του με ασθματικά βήματα μέσα απο άπειρα στενά δρομάκια, μέχρι που μπαίνει στην είσοδο ενός τεράστιου κτίριου. Μια μισοκρυμμένη ταμπέλα δίπλα απο την πόρτα γράφει Μαγιστρείο Πτήσεων, και με μικρότερα γράμματα δίπλα, απαγορεύεται η είσοδος στους μη έχοντες εργασία. Οι φάτσες των φρουρών δείχνουν πως έχουν πάρει πολύ σοβαρά το ρόλο τους ως εφαρμοστές των γραφόμενων.<br />
<br />
Μαγιστρείο Πτήσεων. Υπεύθυνοι για κάθε κινούμενο όχημα στο σύμπαν, απο μπαλαρίνες μέχρι παιδικά τρενάκια. Άν θέλουν, σε κάνουν ακόμη και πιλότο.<br />
<br />
Θα πάρει χρόνο, αλλά πρέπει να βρεί έναν τρόπο να μπεί μέσα. <br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<i><b><u>4<br />
<br />
13.46 Σταθμός Χαραυγή, 3999 μΧ</u></b><br />
Μαύρη μαγεία κρυμμένη πίσω απο την πραγματική τεχνολογία.<br />
<br />
Μια μυστική οργάνωση στο πολύ επίσημο κρατικό κτίριο τους<br />
<br />
Πρέπει να σκεφτεί, πως μπορεί να κερδίσει απο αυτό που ξέρει; Τόσες νέες τεχνολογίες και πράγματα στη διάθεση του, να τα κλέψει, να τα πουλήσει, να τα εκμεταλλευτεί. Είναι απαγορευμένο να επικοινωνήσεις με τους αμύητους αλλά δεν υπάρχουν μεγαλύτερες απαγορεύσεις απο αυτό που έκανε ήδη. <br />
<br />
Και έχει να βρεί κατι, ένα κομμάτι του, αλλά αυτό το αφήνει για αργότερα.<br />
<br />
Για τώρα είναι ικανοποιημένος να κοιτάει γύρω, για πρώτη φορά είναι κάπου, σε νέο μέρος, χωρίς να αισθάνεται το άγχος της αναγκαίας επιστροφής. Δεν έχει κάπου να επιστρέψει. <br />
<br />
Δεν πρέπει να ξεχάσει ό,τι του έμαθαν, την τεχνική, την θεωρία. Δεν είναι μόνο η διαγαλαξιακή μετακίνηση που εκμεταλλεύονται. Όπου υπάρχουν άνθρωποι, βρίσκουν την ευκαιρία να τους καβαλήσουν. Την αύρα τους, τη δυναμή τους. Η μία μετακίνηση λειτουργεί ως το ενδιάμεσο μιας άλλης, μεγαλύτερης. Η μία διαδικασία καθρεφτίζει την άλλη, την παρασκηνιακή, για τους λίγους μυημένους.<br />
<br />
Σαν να τους ακούει τώρα, όλους τους γερομαλάκες, μαζεμένους στη μεγάλη σάλα με τα ποτά στα χέρια τους, “Οι άλλοι ειναι ανώφελα φορτία, μην σε απασχολούν πια”. Τους άλλους, αυτούς που κινούνται σε χωροχρονική ευθεία, τους ονομάζουν γραμμικούς. Το αντίστοιχο του κρετίνου ίσως. Ενώ αυτοί είναι ανώτεροι, οι παράδοξοι. Κανείς δεν του είπε ποτέ ποιός ακριβώς είναι πάνω απο τους παράδοξους, αλλά το είδε στις ανήσυχες φάτσες τους, στα διστακτικά τους βήματα, στις περίεργες τελετές που εκτελούν σχεδόν ψυχαναγκαστικά. Είναι ακόμη πιόνια σε κάποιο παιχνίδι.<br />
<br />
Ανάβει ένα τσιγάρο. Τα ξεκίνησε πριν κάμποσο καιρό, περίπου όταν ξεκίνησαν και οι διδασκαλίες του γέρου. Βρωμοκαθίκι. <br />
<br />
Ο σταθμός καλύπτεται απο ομίχλη, όμως τα κτίρια λαμπυρίζουν με τη λάμψη απο χιλιάδες φωτάκια στους δρόμους τους. Ωραία είναι εδώ. Ο κόσμος είναι έξω, γυρίζουν, ψωνίζουν, διασκεδάζουν, χαχανίζουν. Θέλει να μπεί και αυτός στο πλήθος, να παρασυρθεί, να χαθεί στη ρόη τους, να ζήσει. Αλλά δεν μπορεί να το κάνει. <br />
<br />
Δεν μπορεί να μείνει για πολύ σε ένα μέρος.<br />
<br />
<br />
<br />
</i><br />
<b><u>4<br />
<br />
10.10 Βιβλιοθήκη κοντά στο σπίτι, 3031 μΧ</u></b><br />
Λένε πως ο κόσμος είναι φτιαγμένος για τους ανθρώπους αλλά βαθιά μέσα του ήξερε πάντα πως αυτό δεν είναι αλήθεια. Ποτέ δεν μπόρεσε να πάει όπου θέλει, να κάνει ό,τι θέλει. Δεν είναι μόνο τα ταξίδια, γενικά. <br />
<br />
Κάποιος άλλος το κάνει όμως, κάποιος άλλος ζεί. Τα βιβλία του το επιβεβαίωσαν.<br />
<br />
Ποτέ δεν του άρεσε το διάβασμα, οι δάσκαλοι του, πάντα έλεγαν πως παραείναι ελεύθερο πνεύμα (“ποτέ δεν θα πας μπροστά με αυτή την τακτική”), αλλά αυτή τη φορά ρίχτηκε με τα μούτρα. Ανακαλύπτει πως το να ανοίγεις ενα βιβλίο, είναι λίγο σαν να ταξιδεύεις. <br />
<br />
Χωρίς τον κίνδυνο να ξεράσει κάποιος επάνω σου.<br />
<br />
Ανακαλύπτει και άλλα πράγματα. Υπάρχει τουλάχιστον ένα βιβλίο για κάθε θεωρία στον κόσμο και υπάρχουν πολλά που ασχολούνται με τα μαγιστρεία πτήσεων.<br />
<br />
Πίσω απο τη βίτρινα ειναι προφάνως κάποιου είδους μυστική οργάνωση, με παρακλάδια παντού. Συνωμοσιολογικές θεωρίες τους τοποθέτουν στο επίκεντρο της τεράστιας τεχνολογικής εξέλιξης στις μετακινήσεις. Λένε πως είναι υπεύθυνοι για τις μπαλαρίνες, που ξεκίνησαν σαν προέκταση του ΣΕΡΝ απο τον 21ο αιώνα. Επιταχυντής σωματιδίων, που κατέληξε επιταχυντής σωμάτων. Βιβλία για το ΣΕΡΝ δεν υπάρχουν πολλά, το πρόγραμμα τερματίστηκε πρόωρα, αλλά αυτά που βρήκε μιλάνε για χαμένα σωματίδια που επανεμφανίζονταν σε άλλο χωροχρονικό σημείο. “Πίσω στο χρόνο”, διαβάζει, “ελάχιστα νανοδευτερόλεπτα πίσω στο χρόνο”, αλλά ποιός ξέρει, μπορεί να προχώρησαν ενα βήμα παραπάνω με τη νέα τεχνική.<br />
<br />
Αλλά που κολλάνε τα κομμένα δάχτυλα; Κάποιος τους τα κόβει. Γιατί; <br />
<br />
Φαντάζεται κάποιον μυστηριώδη εκδικητή που τιμωρεί όσους ξέρουν το μυστικό, να κουβαλάει ένα χαντζάρι και μια σακούλα γεμάτη ανθρώπινα υπολλείμματα. Ίσως φοράει και κάπα. Ή μπορεί να τα χάνουν σε κάποιο περίεργο ατύχημα, κάπου να υπάρχει μια πύλη απ΄ όπου όλοι αναγκάζονται να περάσουν, μια στενή πύλη που χωράνε ίσα ίσα, εκτός απο το ένα δάχτυλό τους.<br />
<br />
Μόνο που στην τσέπη του έχει το δικό του δάχτυλο. Αν είναι όντως το δικό του δάχτυλο, ίσως ο μελλοντικός εαυτός του να...<br />
<br />
Κλείνει το βιβλίο μπροστά του με δύναμη και σηκώνεται νευριασμένος. Μαλακίες. Του λείπουν ακόμα κάποια στοιχεία του παζλ, θα τα μάθει σίγουρα όταν τους μιλήσει. Και αυτό θα γίνει σύντομα. Ποτέ δεν του άρεσε να περιμένει, οι δάσκαλοι του, πάντα έλεγαν πως παραείναι απερίσκεπτος.<br />
<br />
Οι δασκαλοί του είχαν δίκιο. Ποτέ δεν θα πάει μπροστά έτσι όπως σκέφτεται. <br />
<br />
Αλλά ίσως να πάει αλλού.<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<i><b><u>3<br />
<br />
Κάπου μεταξύ 15.12 γαλαξιακού σταθμού Νέδων, 3030 μΧ <br />
και 07.04 πλανήτης Βέρζιτς, μαγιστρείο πτήσεων, 3031 μΧ</u></b><br />
Πιέζει δυνατά την πληγή για να σταματήσει το αίμα. <br />
<br />
Ακόμα δεν πιστεύει πως τα κατάφερε. <br />
<br />
Έριξε μια μπουνιά και καναδυό γερές κλωτσιές στον φρουρό και έτρεξε όσο πιο γρήγορα μπορούσε, μέχρι να βρεί το πλήθος που γιόρταζε τη μέρα της Ανασυγκρότησης. Μόλις τους έφτασε αυτό ήταν, έφυγε. Έφυγε με τη βαλίτσα του κοντόχοντρου μαυρομάλλη. Ούτε είδε τι έχει μέσα της, μακάρι να έχει φράγκα, πολλά φράγκα, να του πήρε όλες τις οικονομίες. Μάλλον όχι, την αισθάνεται πολύ ελαφριά, αλλά δεν έχει σημασία. Με το που την άρπαξε έριξε μέσα της το δάχτυλο του. Και αυτό είναι το φορτίο που τον ενδιαφέρει. <br />
<br />
Το δάχτυλο που του έκοψαν πριν μισή ώρα, σε εκείνη τη γελοία τελετή. Δεν είναι ασφαλές επάνω του όσο τον κυνηγούν. <br />
<br />
Ψαχουλεύει τις αναμνήσεις του, βρίσκει τη στιγμή που θέλει και είναι ήδη εκεί.<br />
<br />
Άνθρωποι τρέχουν τριγύρω του. Εντοπίζει τον κατάλληλο κατευθείαν. Είναι ένας τύπος με τεράστια γυαλιά, ασορτί με τους τεράστιους τρυπημένους λοβούς των αυτιών του. Ένας γραμμικός κρετίνος. Τον πλησιάζει και προσθέτει την βαλίτσα του στις άπειρες δικές του. <br />
<br />
Δεν θα καταλάβει τίποτα μέχρι να φτάσει. <br />
<br />
Τον βλέπει που απομακρύνεται προς το ακριβές χωροχρονικό σημείο για να πετύχει τον άλλο κρετίνο, τον κρετίνο που θέλει. Πάλι καλά που έκανε ό,τι έκανε πριν αρχίσουν να κόβουν και άλλα κομμάτια του, θα ήταν πιο δύσκολο να τα βρεί ακόμα και αν τα έσωζε.<br />
<br />
Νομίζει πως καταλαβαίνει τί εννοεί ο γέρος, με όλες τις βλακείες για θυσίες και κομμάτια σάρκας. Αν είσαι ολόκληρος... Θα μπορείς να γυρίσεις πίσω το χρόνο, όχι απλά να τον παρακάμψεις.<br />
<br />
Κάθεται μόνο μια στιγμή και μετά ξεφεύγει καβαλώντας το πλήθος, ένας μοναχικός Μπόνι ή Κλάιντ, φυγάς χρόνου και χώρου. <br />
<br />
Ελεύθερος.<br />
<br />
<br />
</i><br />
<br />
<b><u>5<br />
<br />
10.23 Πλανήτης Βέρζιτς, μαγιστρείο πτήσεων, 3031 μΧ</u></b><br />
Είναι έτοιμος για να μάθει, αλλά πρώτα πρέπει να περάσει τους φυλακες. Έχει ετοιμάσει εκατοντάδες δικαιολογίες για να τον αφήσουν να μπεί μέσα. <br />
<br />
Κάτι σαν,<br />
“Ξέρω τι κάνετε εκεί μέσα, έλεγχος απο το ανώτατο δικαστήριο, ανοίξτε την πόρτα”.<br />
ή,<br />
“Θέλω να πάω στον Αλντεμπαράν, διακόσια χρόνια πρίν. Που κόβω εισιτήριο”;<br />
ή, το αγαπημένο του,<br />
“Μπορώ να χρησιμοποιήσω την τουαλέτα σας”;<br />
<br />
Τελικά, δεν χρειάζεται καμιά τους.<br />
<br />
Μόλις τους πλησίασε, δύο πανύψηλοι άντρες, ο ένας με μαυρισμένο μάτι. Τον κοιτάνε περίεργα, σαν να τον εχουν ξαναδεί, τον περιεργάζονται απο πάνω μέχρι κάτω, τα χέρια του. Τα μάτια τους εστιάζουν εκεί, έκπληκτα.<br />
<br />
Ανοίγουν τις πύλες χωρίς κανένα πρόβλημα.<br />
<br />
Προχωράει για λίγο, μέχρι που τους βλέπει. Ένα μάτσο γέροι είναι μαζεμένοι στην κεντρική σάλα. Εδώ είναι και ο κοντόχοντρος με το λειψό δάχτυλο, που ακολούθησε δυό μήνες πρίν. Αλλά δεν είναι μόνο μια συγκέντρωση λειψοδάχτυλων, κάποιοι δεν έχουν αυτιά, κάποιου του λείπει το μάτι. Ένας άλλος μιλάει με νοήματα, οι ουλές στο λαιμό του εξηγούν το γιατί.<br />
<br />
Ο μονόφθαλμος τον ρωτάει, “πώς μας βρήκες”;<br />
<br />
“Βρήκα το δάχτυλο μου. Αλλά το έχασα”. Η απάντηση βγαίνει απο τα χείλη του πρίν το μυαλό του απορρίψει την σουρεαλιστικότητα της. <br />
<br />
“Δεν πειράζει, λέει ένας άλλος, τείνοντας ένα χέρι χωρίς αντίχειρα, “έχουμε εσένα τώρα. Τί ξέρεις για εμάς”; <br />
<br />
Μοιάζουν ικανοποιημένοι μόλις τελειώνει την αφήγηση του. “Άριστα στη θεωρία. Αλλά πριν σου δείξουμε πως να ταξιδεύεις, τις πρακτικές μας”, κοιτάζονται μεταξύ τους, “χρειαζόμαστε... κάτι. Για να ξέρουμε πως σε εμπιστευόμαστε. Την ελάχιστη θυσία, μην ανησυχείς. Είσαι δεξιόχειρας, έτσι”; <br />
<br />
Ο ψηλός με το μαυρισμένο μάτι μπαίνει στην αίθουσα κουβαλώντας ένα δίσκο, με γάζες, ράμματα, λαβίδες και ένα λεπτεπίλεπτο μαχαιράκι. Στη λαβή του μαχαιριού, δύο φίδια τυλίγονται σχηματίζοντας μια έλικα. Ακουμπά το δίσκο σε ένα τραπέζι και αποχωρεί αφού ρίξει πρώτα ένα περίεργο χαμόγελο προς το μέρος του.<br />
<br />
Ο φύλακας δεν τον ενδιαφέρει. Ένα απο τα μυστήρια λύθηκε. Δεν υπάρχει μανιακός εκδικητής, ούτε κάποια ανθρωποφάγα πύλη στο διάστημα. Κόβουν τα ίδια τους τα μέλη. Δεν φέρνει καμιά αντίρρηση, έχει φτάσει πολύ μακριά για να γυρίσει πίσω τώρα. Απλά ρωτάει, “γιατί”;<br />
<br />
“Είναι μια τυπική διαδικασία”, του λένε. “Συμβολίζει πως είσαι ένας απο μας”. <br />
<br />
Δεν ξέρει τί θα απογίνει το δάχτυλο του, το παίρνουν μέσα σε μια πετσέτα. Κάποιος ξεκινά να ράβει την πληγή του. Καινούργιες απορίες σχηματίζονται στο μυαλό του και ακόμα δεν του έχουν πει τίποτα καινούργιο. “Ποιός θέλει να μου εξηγήσει τώρα”; ρωτάει απότομα. “Ας ξεκινήσουμε απο το δάχτυλο που βρήκα. Ποιού είναι”;<br />
<br />
Κοιτάζονται πάλι μεταξύ τους με περίεργο βλέμμα, “θα σε βοηθήσει κάποιος που ξέρουμε, πολύ έμπειρος”.<br />
<br />
Λέει, “εντάξει”, αλλά δεν τους λέει πως έχει ακόμα το δάχτυλο του άλλου σε ένα μαύρο κουτί στην αριστερή κρυφή τσέπη του σακακιού του.<br />
<br />
Κοντά στην καρδιά του.<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<i><b><u>2<br />
<br />
02.11 Πλανήτης Βέρζιτς, μαγιστρείο πτήσεων, 3031 μΧ</u></b><br />
Ένα, δύο, τρία, τέσσερα. <br />
<br />
Είναι πίσω στο μαγιστρείο πτήσεων, χωρίς να χάσει ούτε ανάσα. Ο Ένας κάθεται στην πολυθρόνα του και τον κοιτάζει με χαμόγελο. Όλοι οι υπόλοιποι μοιάζουν αποσβολωμένοι. <br />
<br />
Πέρασε το τέστ. <br />
<br />
Είναι εντυπωσιασμένοι που κατάφερε να πάει όπου του υπέδειξαν άνετα. Τα υψίπεδα του Καρτούρ, οι πόλεις του Χέλφνακ, οι πλανήτες του Βεττόμ... Τα ταξίδια παντού, τόσο εύκολα σαν να ανοίγει το ψυγείο του για να πάρει μια κόκα κόλα.<br />
<br />
Είναι το ίδιο εντυπωσιασμένοι με τις τεχνικές ελέγχου της αναπνοής που χρησιμοποιεί. “Ένας αυτοδίδακτος”, ψιθυρίζουν ανάμεσα τους, “νόμιζα πως δεν θα συναντούσα ποτέ κάποιον”. <br />
<br />
Δεν καταλαβαίνει τί εννοούν, του είναι τόσο εύκολο να ονειρευτεί τους κόσμους που του περιγράφουν, ακόμα και αν είναι χιλιάδες χρόνια μακριά. Ποτέ δεν περίμενε πως η ονειροφαντασία θα του έβγαινε σε καλό. <br />
<br />
“Δεν ειναι εύκολο να βρούμε ονειροπόλους”, του λέει ο Ένας μετά, όταν μένουν μόνοι τους, καθώς ξαπλώνουν σε αντικριστές πολυθρόνες. “Είμαστε μια κοινωνία γέρων”. Πίνει μπράντυ απο ένα περίτεχνο ποτήρι. Δυό χρυσά φίδια το κυκλώνουν απο το πλάι, φτάνοντας μέχρι τα χείλη του.<br />
<br />
“Παρακάμπτουμε τον χρόνο, τον χρησιμοποιούμε για τις δικές μας μετακινήσεις. Πρέπει να έχεις μια ελευθερία σκέψης για να αποδεχτείς αυτό που κάνουμε, μια άνεση με το περίεργο που δεν είναι εύκολη την σημερινή εποχή”.<br />
<br />
Φαίνεται ικανοποιημένος. “Θα σε καλέσουν σύντομα, είμαι σίγουρος. Μάλλον τη μέρα της Ανασυγκρότησης. Όταν έρθει η στιγμή, πρέπει να αποφασίσεις τί κομμάτι του εαυτού σου θέλεις να θυσιάσεις. Είναι συμβολικό, σίγουρα, αλλά και πολύ, πολύ ουσιαστικό. Όσο μεγαλύτερη η θυσία, τόσο μεγαλύτερα τα κέρδη, η γνώση, οι ικανότητες”. Γυρίζει αργά το χρυσαφί υγρό στο ποτήρι του, “Αλλά... η γνώση, καθε γνώση σημαίνει υπευθυνότητα και θα φροντίσουμε να το θυμάσαι”.<br />
<br />
“Τί τα κάνετε τα κομμάτια”;<br />
<br />
“Μας βοηθάνε σε βρίσκουμε πάντα”.<br />
<br />
“Πώς” ;<br />
<br />
“Δεν χρειάζεται να τα μάθεις όλα αμέσως. Ούτε εγώ τα ξέρω. Είναι άλλες δυνάμεις, πολύ ισχυρότερες απο τους είκοσι γέρους που είδες σήμερα εδώ, δυνάμεις που τους ενδιαφέρει η μετακίνηση οποιουδήποτε στον κόσμο. Μην φανταστείς πως έχουμε κάπου μια κρύπτη γεμάτη σάπιες ανθρώπινες σάρκες. Άλλοι είναι εκείνοι που αναλαμβάνουν τη... φύλαξη. Θεώρησε το φόρο. Φόρο αίματος”.<br />
<br />
Ο γέρος του τη σπάει, με το στυλάκι του παντογνώστη καθηγητή πανεπιστημίου και με τα ψιλοομοφυλοφυλικά του χουφτώματα. “Τί θα γίνει αν κάποιος δεν δώσει τίποτα”, τον ρωτάει απότομα, “αν απλά μάθει ό,τι μπορεί και μετά σας παρατήσει”;<br />
<br />
“Τότε θα είσαι ελεύθερος να κωλοβαρέσεις στο χωροχρόνο χωρίς κανέναν έλεγχο”. Ο Ένας τον κοιτάει με μισόκλειστα μάτια, “μπορείς να το κάνεις αλλά δεν θα στο συμβούλευα”. Σηκώνεται ξαφνικά, κατεβάζοντας τα παντελόνια του.<br />
<br />
“Εεεε, τί κάνεις...”;<br />
<br />
Μπροστά του, απο ένα ολόγυμνο όσχεο, κρέμεται ένα ζευγάρι ζαρωμένα μπαλάκια.<br />
<br />
“Να θυμάσαι”,<br />
<br />
Μόνα τους.<br />
<br />
“δεν μπορείς να ξεφύγεις απο το διάβολο”.<br />
<br />
<br />
</i><br />
<br />
<b><u>6</u></b><u><br />
<br />
<b>08.37 Πλανήτης Βέρζιτς, σπίτι γηραιού Ένα, 3031 μΧ</b></u><br />
Περιμένει στην είσοδο εδώ και τόση ώρα και ακόμη κανείς δεν ήρθε να τον συναντήσει.<br />
<br />
Τον έστειλαν απο το μαγιστρείο για να συναντήσει τον γηραιό Ένα. “Είναι ο μόνος που μπορεί να σου εξηγήσει τί συμβαίνει”, είπαν. Περιμένει να δεί καμιά εξωπραγματική φιγούρα να τον υποδέχεται, ένας τιτάνας δύο μέτρα, με κατάξανθα μαλλιά σαν το Χριστό.<br />
<br />
Τελικά, είναι ένας γεράκος με λευκά μαλλιά και λεπτά γυαλιά. Μοιάζει με συγγραφέα. Προλαβαίνει να ελέγξει τα χέρια του καθώς τον χαιρετά. Δεν του λείπει κανένα δάχτυλο. Ρίχνει μια βιαστκή ματιά σε όλο του το σώμα. Ούτε κάποιο άλλο μέλος απ' όσο μπορεί να δεί. Τί να του έκοψαν; Ίσως τη σπλήνα.<br />
<br />
Ο γέρος τον κοιτάει επίμονα. “Του μοιάζεις”<br />
<br />
Τον περιεργάζεται πάνω κάτω σαν να είναι πειραματόζωο, “μα έχεις περισσότερες δυνατότητες”, αποφαίνεται μόλις η εξέταση τελειώνει. “Μας βρήκες μόνος σου, δεν χρειάστηκες καθοδήγηση”. Ακούγεται περήφανος. “Αυτό που έκανε είναι απαγορευμένο. Δεν έπρεπε να επικοινωνήσει μαζί σου. Ποτέ δεν κατάλαβε πως η γνώση, κάθε γνώση σημαίνει υπευθυνότητα. Μην κάνεις το ίδιο λάθος”. <br />
<br />
Τον παίρνει απο το χέρι οδηγώντας τον μέσα απο μακρόστενους ατελείωτους διαδρόμους. Και το σπίτι φαινόταν τόσο μικρό απ' έξω. “Είσαι ένας απο εμάς τώρα. Θα ταξιδέψεις σε απίστευτα μέρη, θα γνωρίσεις καινούργιους ανθρώπους, αλλά θα εξυπηρετείς πάντα ένα σκοπό. Θα σου μάθω όσα ξερω, μα πίστεψε με. Κανείς δεν τα ξέρει όλα”.<br />
<br />
Τον οδηγεί σε μια αίθουσα. Είναι ολόμαυρη, χωρίς παράθυρα. Στο κέντρο της, μια περίτεχνη ζωγραφιά. Δύο φίδια ενώνονται στα κεφάλια και τις άκρες των ουρών τους, σχηματίζοντας ένα οβάλ σχήμα, σαν αυγό.<br />
<br />
“Ό,τι ξεκίνησε πρέπει να ολοκληρωθεί. Έχουμε ένα κομμάτι σου, η κοινή σας... ουσία θα μας βοηθήσει να τον εντοπίσουμε, όπου κι αν είναι. Θα κανονίσω μια συνάντηση”. <br />
<br />
“Κοινή ουσία; Δηλαδή, είμαστε πραγματικά ίδιοι”.<br />
<br />
“Φυσικά. Σε βάζω στα βαθιά γρήγορα, μα είναι απαραίτητο. Εξαιτίας των πραξεών του είσαι και εσύ μπλεγμένος. Ή ο ένας, ή ο άλλος, δεν επιτρέπεται να κυκλοφορείτε και οι δύο εκεί έξω”.<br />
<br />
Δεν μπορεί να μην αντιδράσει. “Άλλη μια απαγόρευση”;<br />
<br />
“Ναί. Καλά θα κάνεις να τις συνηθίσεις”.<br />
<br />
“Νόμιζα πως είστε παντοδύναμοι”.<br />
<br />
Ο Ένας τον κοιτάει ψυχρά. “Κανείς δεν είναι. Οι πρακτικές μας, όσο περίεργες και αν σου φαίνονται, πρέπει να τηρούνται κατά γράμμα. Ειναι πανάρχαιες. Αδιαμφισβήτητες. Τα σώματα μας το αποδεικνύουν. Μην τις υποτιμήσεις”.<br />
<br />
Δεν χρειάζεται κάποιο ξόρκι για την μετακίνηση. Η ίδια του η ύπαρξη θα ξεκινήσει τη διαδικασία... κάπως. Στέκεται στο κέντρο του δωματίου. Συγκρατείται απο το να αγγίξει το κουτί που έχει ακόμα κρυμμένο στο παλτό του. Άχρηστο. Αλλά του αρέσει να το αισθάνεται μάζι του, σαν τα παιδάκια που κρατάνε το αγαπημένο τους παιχνίδι για ασφάλεια. <br />
<br />
Ο γέρος κατευθύνεται προς την πόρτα, <br />
<br />
“Να θυμάσαι”,<br />
<br />
μια τελευταία συμβουλή, πριν κλείσει την πόρτα και τον αφήσει μόνο του στη μαυρίλα.<br />
<br />
“δεν μπορείς να ξεφύγεις απο το διάβολο”.<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<i><b><u>1</u></b><u><br />
<br />
<br />
<b>15.14 Γαλαξιακός σταθμός Νέδων, 3031 μΧ</b></u><br />
Δεν πάει ποτέ πουθενά.<br />
<br />
Πράγμα περίεργο για κάποιον που δουλεύει σε εταιρία διαγαλαξιακής μετακίνησης, αλλά είναι αλήθεια. Άνθρωποι τον προσπερνούν, τρέχοντας για να προλάβουν τη πτήση τους. Όλοι έχουν κάποιο προορισμό εκτός απο αυτόν. <br />
<br />
Δεν περίμενε πως θα ήταν ακόμη εδώ. Θυμάται, είχε κάνει αυτό ακριβώς το δρομολόγιο πέρυσι, ίδια εποχή. Πλήρης αποτελμάτωση. Μήπως είναι καιρός να πάει κάπου επιτέλους, να βρεί ένα σκοπό στη ζωή του; Να ταξιδέψει κάπου και για πρώτη φορά, να μείνει εκεί, να γνωρίσει νέα μέρη, να τα ζήσει.<br />
<br />
Σηκώνει τα μάτια, ο συνεπιβάτης του και οι βαλίτσες του μόλις έφτασαν. Είναι ένας γέρος με λευκά μαλλιά και λεπτά γυαλιά. Μοιάζει με συγγραφέα. Φαίνεται χαμένος στις σελίδες κάποιου τόμου, μάλλον κάτι σχετικά με την χλωροπανίδα στην Κρητιδική εποχή. <br />
<br />
Κλείνει τα μάτια του. Οι ανάσες του βαθαίνουν, γίνονται πιο αργές. Είναι μέρος μιας τεχνικής που εφαρμόζει, τον βοηθά να ηρεμήσει μέχρι να φτάσει. Η αναπνοή του γέρου, που άφησε το βιβλίο του και τον κοιτάει, μοιαζεί να ακολουθεί τη δική του.<br />
<br />
Μία, <br />
δύο, <br />
τρείς, <br />
τέσσερεις. <br />
<br />
Μάλλον του την πέφτει, υπάρχουν πολλοί dickheads στις πτήσεις προς τα ενδότερα του γαλαξία. <br />
<br />
Ή μπορεί να είναι απλά έτοιμος να ξεράσει. <br />
<br />
Φοράει τη ζώνη του και ακουμπά το κεφάλι του στο κάθισμα. Η μπαλαρίνα αρχίζει όπως πάντα, αλλά η αίσθηση είναι περίεργη, δεν μπορεί να χαθεί στο κέντρο βάρους της ομάδας, να ακολουθήσει το ρυθμό της. Όλοι σαν να εστιάζουν ασυνείδητα στον γέρο, να ακολουθούν το ρυθμό που τους υπαγορεύει. Αναγνωρίζει την συνέχειά του,<br />
<br />
μπαπ, ένα, <br />
μπαπ, δύο, <br />
μπαπ, τρία, <br />
μπαπ, τέσσερα... <br />
<br />
είναι ο ρύθμος των δικών του αναπνοών. <br />
<br />
Μόλις φτάνουν βλέπει με ανακούφιση πως δεν υπάρχει ξερατό επάνω του. Δεν υπάρχει ξερατό πάνω σε κανένα. Όλοι ταξίδεψαν ανετότερα απο κάθε άλλη φορά. Κανά δυό πρωτάρηδες μάλιστα, κοιμήθηκαν σαν πουλάκια μέχρι να τελειώσει το ταξίδι. Ο γέρος σηκώνεται και του τείνει το χέρι. <br />
<br />
“Είμαι ο γηραιός Ένας, μαγίστρος πτήσεων”. <br />
<br />
Μαγιστρείο πτήσεων. Υπεύθυνοι για κάθε κινούμενο όχημα στο σύμπαν, απο μπαλαρίνες μέχρι παιδικά τρενάκια. Αν θέλουν, σε κάνουν ακόμη και πιλότο.<br />
<br />
“Έλα μάζι μου”, του λέει. “Έχω μια πρόταση να σου κάνω”.<br />
<br />
</i><br />
<br />
<br />
<b><u>ανάμεσα</u></b><br />
Δεν μπορείς ποτέ να πείς πως δεν υπάρχει τίποτα κάπου, αλλά δεν υπάρχει τίποτα εδώ που βρίσκονται. <br />
<br />
Δεν μπορούν να δούν ο ένας τον άλλο, αλλά νιώθουν ακόμη. Τη φαγούρα στο κενό που θα έπρεπε να είναι ο παράμεσος δάχτυλος και των δύο, το πακέτο με τσιγάρα στην τσέπη του ενός, το βάρος στην εσωτερική τσέπη του σακακιού, όπου ο άλλος κρύβει ένα μαύρο κουτάκι. <br />
<br />
Η αίσθηση των σωμάτων τους υπάρχει, χωρίς καμιά περαιτέρω απόδειξη πως δεν είναι μόνο οι ψυχές, ή οι αναμνήσεις τους που βρέθηκαν να αντιδικούν στο πουθενά.<br />
<br />
Ό,τι και να γίνει, μόνο ένας μπορεί να φύγει απο εδώ.<br />
<br />
<i>“Πώς σε βρήκε ο Ένας” ;</i><br />
<br />
“Εγώ τον βρήκα”.<br />
<br />
<i>“Δεν έπρεπε να ψάξεις”.</i><br />
<br />
“Δεν γινόταν αλλιώς, δεν μου εδώσες καμία κατεύθυνση”.<br />
<br />
<i>“Δεν αφορούσε εσένα, ό,τι έγινε, έγινε για μένα. Το έχεις μαζί σου”;</i><br />
<br />
“Με αφορά τώρα. Και ναί”.<br />
<br />
<i>“Δεν καταλαβαίνεις, μπορώ ακόμα να ξεφύγω, να γυρίσω πίσω”. Δεν βλέπει τα χέρια του, αλλά ξέρει πως ανάβουν ένα τσιγάρο. </i><br />
<br />
“'Εχω δεί πώς είναι η ζωή έτσι. Βαρετή. Και δεν μπορεις να ξεφυγεις, ξέρουν την ουσία σου τώρα. Ακόμα και αν νικήσεις θα σε κυνηγήσουν πάλι. Και τώρα θα ξέρουν που να σε βρούν”. Αγγίζει το σακάκι του κοντά στην καρδιά. Μένει με το χέρι έτσι, σαν να προσεύχεται σε κάποια σημαία. <br />
<br />
<i>“Ά, ναί... Παράγραφος δεκαπέντε, υποσημείωση τρία στο εγχειρίδιο. 'Ο εντοπισμός γίνεται διαμέσου της ουσίας του ατόμου'. Δεν νομίζω πως καταλαβαίνεις τί σημαίνει ακριβώς. Όσο περισσότερο μετακινείσαι εκτός της επιβλεψής τους, η ουσία σου αλλάζει. Έχω πάει σε μέρη που δεν έχουν φανταστεί ακόμη. Όλα είναι πιθανά. Τα έζησα όλα”. Το τσιγάρο είναι αναμμένο και δεν είναι δύσκολο να το φανταστεί στα χείλη του καθώς τραβάει μια ρουφηξιά. </i><br />
<br />
“Εγώ όχι”. Αισθάνεται το βάρος του κουτιού κοντά στην καρδιά του, μαζί με τους χτύπους της. <br />
<br />
<i>“Δεν ξέρεις πόσο τύχερος είσαι”. παφ</i><br />
<br />
“Δεν αισθανόμαι τύχερος”. μπαπ, ένα.<br />
<br />
<i>“Το τσιγάρο μου τελείωνει”. παφ</i><br />
<br />
“Θέλω να ζήσω”. μπαπ, δύο.<br />
<br />
<i>“Δεν έχω άλλο”.</i><br />
<br />
“Θέλω να ζήσω”. μπαπ, τρία.<br />
<br />
“Θέλω να ζήσω”. μπαπ, τέσσερα.<br />
<br />
Δεν υπάρχει απάντηση, καμιά φωνη δεν σηκώνεται να του αντιμιλήσει. Έτσι απλά, είναι μόνος του στο τίποτα. Βγάζει το κουτί απο την τσέπη του. Είναι καλύτερα που ξέρει ό,τι ξέρει; Ο γέρος του μίλησε για περιορισμούς ακόμα και στην παραδοξότητα, για νόμους και κανόνες πανάρχαιους, ακατάλυτους. Αλλά ακόμα και έτσι, πρέπει να είναι κάτι καλύτερο απο αυτό που ζούσε μέχρι τώρα. <br />
<br />
Πιάνει το δάχτυλο και το πετάει κάτω. Η τελευταία του σύνδεση με το παρελθόν. Δεν το χρειάζεται πια, δεν χρειάζεται την αίσθηση ασφάλειας που του δίνει. Είναι ένα βήμα απο την αναχώρηση, το νιώθει, θα ανοίξει επιτέλους την πόρτα στο άπειρο, θα ζήσει.<br />
<br />
“Νίκησα”.<br />
<br />
Ένα ρίγος διαπερνάει το σώμα του. Αρχίζει να τρέμει. Δεν θα έπρεπε να αισθάνεται κρύο εδώ, αλλά κάτι μοιάζει να ρούφηξε την ενέργεια, ή οτιδήποτε ήταν αυτό που έκανε το σώμα του να αισθάνεται οικεία πρίν. Και ξαφνικά συνειδητοποιεί πως... δεν πρέπει να αισθάνεται οικεία. Είναι πολύ προσωρινός φιλοξενούμενος, στο φυσικό περιβάλλον κάποιου άλλου. Η πόρτα είναι ακόμη ανοιχτή το ξέρει, μπορεί να φύγει, αλλά ένας ήχος διακόπτει τις σκέψεις του.<br />
<br />
Κριτσάνισμα. Κάτι μεγάλο τρώει δίπλα του.<br />
<br />
Τί ήταν αυτό που του είπε ο Ένας; “Η κοινή ουσία σας, μπλα μπλα μπλα”<br />
<br />
...ειναι γεύση. Η κοινή μας γεύση. <br />
<br />
Ποτέ δεν θα είναι ελεύθερος, του το είπε ο γέρος, αλλά το καταλαβαίνει πραγματικά μόνο τη στιγμή που νιώθει, εκεί στο τίποτα που είναι μεταξύ πιθανοτήτων, αυτό που βγηκε απο το χαος, που ζεί στο χάος. Αυτό που τρώει το κομμάτι του που άφησε πίσω. Ούτε γραμμικό, ούτε παράδοξο. Απερίγραπτο για τις ανθρώπινες αισθήσεις.<br />
<br />
Κάνει το βήμα μέσα απο την ανοιχτή πόρτα όσο πιο γρήγορα μπορεί.<br />
<br />
</div>kallirroehttp://www.blogger.com/profile/04874707948955210794noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1908327623402138850.post-44008061080502211432011-08-04T11:11:00.000-07:002011-08-04T11:13:33.137-07:00Βοθρία (mind the gap)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><br />
Γτα τον διαγωνισμό με θέμα <a href="http://community.sff.gr//forum">Αποχέτευση</a><br />
<br />
1.<br />
<i>Eίναι στην είσοδο του πιο τεράστιου εμπορικού καταστήματος που έχει δεί στη ζωή του. Είναι άδειο. Στις μακρόστενες εισόδους είναι κρεμασμένες τεράστιες προσεχώς αφίσες, “Φόβος στο βυθό 2”. Tο έχει δεί κάνα χρόνο πριν, μαλακία ήταν. Την παίρνει απο το χέρι μέχρι το εστιατόριο στην πίσω αίθουσα. Ούτε εκεί είναι κανείς και τον κοιτάει σαν να φταίει.<br />
<br />
“Ωραία επιλογή”.<br />
<br />
Παλιά φιλενάδα είναι και την έλεγαν Τζίνα. Πολύ ενοχλητική, αλλά ωραίος κώλος. Κάποιος γέρος πετιέται ξαφνικά πίσω απο την κουρτίνα,<br />
<br />
“Έπρεπε να μας βλέπατε στα 70ς. Blackxploitation films, ταινίες καταστροφής, είχαμε και ένα ομοίωμα καρχαρία στην είσοδο. Τα παιδιά το λάτρευαν.”<br />
<br />
“Τώρα είναι όλα φτιαγμένα σε κομπιούτερ, άχρηστα πράγματα”.<br />
<br />
Ο τοίχος πίσω του σηκώνεται αργά για να αποκαλύψει ένα τεράστιο τρόλευ με στοίβες τα χάμπουργκερ και τα αναψυκτικά, σαν αυτά που έπινε παιδί. Δεν προλαβαίνει να πέσει με τα μούτρα και ο γεροσερβιτόρος του γρυλλίζει στο αυτί,<br />
<br />
“Συνιστώ το χοιρομέρι με ροδοπέταλα, επίσης θέλω να σκοτώσω τη γυναίκα μου. Είσαι μέσα;”<br />
<br />
“Εεε, οκ.”<br />
<br />
“Το κάνεις μόνο για να με νευριάσεις.” Η Tζίνα πάντα νόμιζε πως τα πάντα γυρίζουν γύρω της.<br />
<br />
“Είσαι απρόβλεπτος”<br />
<br />
“ανοργάνωτος”<br />
<br />
“ανεύθυνος”<br />
<br />
Ο άλλος του κλείνει το μάτι,<br />
<br />
“Αν θες ξεπαστρεύουμε αυτήν πρώτα και μετά την δικιά μου”.<br />
<br />
Το σκέφτεται ελάχιστα.<br />
<br />
“Είναι μια καλή ιδέα”.<br />
<br />
Ένας πράσινος νάνος τους φέρνει τα τσεκούρια και πετσοκόβουν τη μαλακή σάρκα της πριν προλάβει να πει κιχ. Είναι και οι δύο μέσα στα αίματα, που πήγε ο πρασινομικρούλης; Ο σερβιτόρος γελάει κρατώντας το κομμένο της κεφάλι<br />
<br />
“Και μετά θα φάμε και τον Κάιλ”<br />
</i><br />
<br />
ααααααααααχ<br />
<br />
<br />
<br />
2.<br />
Τίποτα δεν είναι καλύτερο απο την μυρωδιά μιας νάπαλμ μεθανίου το πρωί.<br />
<br />
Είναι ακομη καθισμένος στην τουαλέτα και ναί, ήταν έκρηξη, μια έκρηξη σκατού και απόλυτης ευτυχίας. Μια ιδανική σπιτική σύντηξη που αυτή τη στιγμή ταξιδεύει κάπου κάτω απο την 92η οδό, για να συναντηθεί με τις σωληνώσεις στην 102η και να συνεχίσει ως το βωμό που όλα τα σκατά, μεταφορικά και μη, τελικά προσκυνούν. Το εργοστάσιο επεξεργασίας.<br />
<br />
Είναι μια απλή διαδικασία.<br />
<br />
Μαγνητικά αναβαθμισμένες σωληνώσεις κατευθύνουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα τα νοερά και μη κόπρανα στο εργοστάσιο, όπου παράλληλα με τον βιολογικό καθαρισμό γίνεται και ξεκαρτάρισμα των απορριφθέντων νοητικών εξεργασιών. Φεύγουν απο εκεί καθάρες - Αγάπη, Μίσος, Φθόνος, Κακία, Ηρεμία, Φίλοι, Εχθροί, απελευθερώνονται σαν ιδέες, αποσυνδεδεμένες απο το συναισθηματικό μπέρδεμα που τις έφερε εκεί. Άσπιλες και αμόλυντες σαν νεογέννητα παιδάκια. No harm done. Όσο ανήθικη και αν είναι η εταιρία που πατεντάρισε την Real Dream Toilet (TM), την πρώτη τουαλέτα μαγνητικής απεικόνισης, κανείς δεν θέλει να είναι υπαίτιος για τεράστιους αλιγάτορες με ψυχολογικά προβλήματα στο βάθος των υπονόμων.<br />
<br />
Πιάνει μια τεράστια ποσότητα απο το μυρωδάτο χαρτί υγείας. Γαμάτο το τι μπορεί να κάνει η τεχνολογία σήμερα. Ποιός να φανταζόταν πως θα μπορούσες ποτέ να βγάλεις τόση βρώμα απο τα μέσα σου χωρίς ενοχές, χωρίς τύψεις, μόνο με ένα απλό πάτημα στο καζανάκι; Δεν είναι πάντα ακριβώς έτσι βέβαια.<br />
<br />
Δεν μπορούν όλοι να αγοράσουν τοπ ποιότητα, αυθεντικό πράγμα. Υπάρχει εκείνη η ιστορία για τον φίλο ενός γνωστού ενός φίλου, που σηκώθηκε απο την τουαλέτα ένα πρωί έχοντας τραβήξει το καζανάκι σε όλες τις αναμνήσεις της γυναίκας και των παιδιών του. Κινέζικο μοντέλο που τα ‘παιξε την χειρότερη στιγμή. Κάποιου άλλου του χάλασε το φλοτέρ και με μια επιπλέουσα νοητική κουράδα το σπίτι ολόκληρο έμαθε για την γκόμενα που είχε στην δουλειά. Ήταν και η αιτία για τη μανία που είχε πιάσει κάποια φάση όλες τις γυναίκες να παρακολουθούν τους άντρες τους επι το έργο, μπας και πιάσουν κανένα παρόμοιο διαμαντάκι εν ώρα δημιουργίας.<br />
<br />
Βγαίνει απο το μπάνιο και φεύγει απο το σπίτι με το μυαλό του καλοκουρδισμένο για δουλειά. Νιώθει πως θα μπορέσει να χαμογελάσει ακόμα και σε κείνο το γλυφτρόνι, τον Κάιλ. Φοβερό πόσο μπορεί να σε ανεβάσει ένα καλό χέσιμο.<br />
<br />
Στις οχτώ φεύγει απο το σπίτι. Στις οχτώ και δέκα ακριβώς συναντά την τρύπα.<br />
<br />
Ή μάλλον η τρύπα συναντά αυτόν.<br />
<br />
<br />
<br />
3.<br />
Είχε ξεχάσει πως υπάρχει. Είναι διαφορετική απο κόντα, χωρίς την απόσταση της τηλεόρασης. Πιο μεγάλη, πιο απόκοσμη.<br />
<br />
Πιο μαύρη.<br />
<br />
Εμφανίστηκε απλά ένα πρωί, καταπίνοντας δυό πολυκατοικίες και καμιά δεκαριά αυτοκίνητα και προφανώς εξαπλώνεται. Περιτριγυρίζει στις άκρες της, όσο πιο κοντά μπορεί. Οι σόλες απο τα παπούτσια του τρίζουν πάνω σε τσακισμένα τσιμεντένια κομμάτια και ανήλιαγο χώμα.<br />
<br />
Θέλει να πει κάτι, ίσως να φωνάξει βοήθεια, αλλά ποιό το νόημα; Όλος ο κόσμος τριγύρω είναι μαζεμένος σαν να φοβάται να μιλήσει. Γκρίζες φιγούρες με χαρτοφύλακες και κινητά, που κατέβηκαν απο τα εσγιουβι τους όταν ο δρόμος<br />
σταμάτησε. Αντιστέκεται στην παράλογη παρόρμηση να πετάξει μια πέτρα μέσα στο βάραθρο, μέχρι να ακούσει το κλινκ. Ο πάτος είναι τόσο βαθιά, δεν θα αντηχήσει τίποτα.<br />
<br />
Σαν εξωγήινες σιλουέτες, οι ειδικοί λοιμωδών κατεύθασαν με σπέσιαλ εξοπλισμούς και ειδικές στολές και αντιασφυξιογόνες μασκες. “Μακριά, μακριά” φωνάζουν στο πλήθος που οπισθοχωρεί. Δεν μυρίζει τίποτα. Όλα φαίνονται λίγο υπερβολικά, δεν υπάρχουν πτώματα, νεκροί, τα σπίτια που υπήρχαν εδώ, οι άνθρωποι, τα αυτοκίνητα, απλά εξαφανίστηκαν, καταβαραθρώθηκαν με συνοπτικές διαδικασίες.<br />
<br />
Ένα αεράκι πιάνει. Αισθάνεται μπερδεμένος, είδε πράγματι το δρόμο να σχίζεται μπροστά στα μάτια του, τα αμάξια να πέφτουν στο χάος, ή το φαντάστηκε; Δύο τύποι δίπλα του λογομαχούν, μα τώρα βρήκαν να τα πούνε αυτά; Όλοι μοιάζουν σαν να σκέφτονται κάτι πέρα απο αυτό που εκτυλίσσεται μπροστά τους, τις αναλύσεις με<br />
αισθητηριακούς ανιχνευτές, τα θερμόμετρα που κατεβαίνουν με σχοινιά στο βάραθρο, τις προετοιμασίες για την κάθοδο.<br />
<br />
Το αεράκι δυναμώνει και μοιάζει να ρέει γύρω τους ένα αόρατο ποταμίσιο ρεύμα. Σαν κάτι να τους τσίγκλισε και όλοι οι περίεργοι κοιτάζονται για μια στιγμή πριν ξεκινήσουν ξανά στην πορεία τους. Η δικιά του πορεία θα είναι η όπισθεν. Ξέρει τη σίγουρη γιατρειά για να ξεχάσει τρύπες και παρατρύπες. Ένα καλό χέσιμο θα τα διορθώσει όλα. Καθώς σπιντάρει προς το σπίτι προβάροντας ήδη στο μυαλό του την τέλεια δικαιολογία για το αφεντικό,<br />
<br />
“μια τρύπα κατάπιε το δρόμο μου”,<br />
<br />
“το χάος με σταμάτησε”,<br />
<br />
“συνάντησα τις πύλες της κολάσεως”,<br />
<br />
ή κάτι τετοιο τελοσπάντων, δεν μπορεί παρά να αναρωτηθεί, μισοαστεία, μισοσοβαρά, μήπως είναι εθισμένος. Δεν θα είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο. Πολλοί χρήστες παρουσιάζουν την τάση για δύο ή και τρείς επισκέψεις στην τουαλέτα τη μέρα, πάντα με την ελπίδα να πιάσουν εκείνο το φοβερό χάι που έρχεται μια στις τόσες, αλλά κυρίως αν έχεις πολλά απωθημένα και τρώς βαριά, λιπαρά φαγητά.<br />
<br />
Προφανώς έχει πολλά απωθημενά γιατί η τάση για αφόδευση του έρχεται φυσικά και δεν έφαγε τίποτα σήμερα. Αυτό θα είναι στεγνό χέσιμο, διανοητικό, αναγνωρίζει την αίσθηση με το που ακουμπάει τα πλαδαρά οπίσθια του στις επισμαλτωμένες μαγνητικές πλάκες.<br />
<br />
<br />
<br />
4.<br />
<i>Το σπίτι είναι όπως το θυμάται, ετοιμόρροπο και φρεσκοασβεστώμενο. Μια βαγία ανεβαίνει καλύπτωντας την είσοδο και τα πουλιά πάνω της τσιρπίζουν χαρούμενα στον ήλιο. Σύννεφα κυνηγιούνται στον ουρανό. Η μάνα του πλέκει, καθισμένη στην αγαπημένη της κουνιστή πολυθρόνα. Την πλησιάζει με αργό βήμα και τα χέρια του πίσω απο την πλάτη.<br />
<br />
“Μοιάζεις με τη γιαγιά της Κοκκινοσκουφίτσας, το ξέρεις;”<br />
<br />
“Γιαγιά να πείς τη μάνα σου... εννοώ... να προσέχεις τα λόγια σου κωλόπαιδο.”<br />
<br />
Πλησιάζει κι άλλο σιγά σιγά, ενώ ξεθηκώνει το χαντζάρι του.<br />
<br />
“Το παίρνω πίσω, η γιαγιά της Κοκκινοσκουφίτσας ήταν πολύ πιο γλυκιά.”<br />
<br />
“Τί θες να πείς, δηλαδή, πως εγώ δεν είμαι;”<br />
<br />
Τραβάει μια τζούρα απο το κόκκινο μαλμπορό της και ξεκινά όπως πάντα,<br />
<br />
“τί θες εσυ εδώ”,<br />
<br />
“θυμηθηκες πως υπάρχω επιτέλους;”<br />
<br />
“να χαθείς και χάνεσαι”<br />
<br />
“και τί είχες σκοπό να κάνεις με αυτό στην ίδια σου τη μάνα βρεε;”<br />
<br />
Τη βλέπει που κραδαίνει το χαντζάρι, τα δικά του χέρια μυστηριωδώς άδεια,<br />
<br />
“Μα πώς...”<br />
<br />
Ένας πράσινος νάνος πετάγεται σαν πορδή πίσω απο την κουνιστή και του βγάζει τη γλώσσα. Η γριά είναι απτόητη καθώς τα πουλιά συνεχίζουν το τιτίβισμα,<br />
<br />
¨Θα χαράκωνες την άμοιρη τη μάνα σου πουτάνας γέννημα... εννοώ... κωλόπαιδο.”<br />
<br />
“Μαμά, ηρέμησε και θα σου εξηγήσω”,<br />
<br />
“Αχρηστο τομάρι, κοίτα να δεις πως γίνονται οι σωστές δουλειές”<br />
<br />
Σηκώνεται απο την κουνιστή σαν να είχε ελατήρια και το σεμενεδάκι της πεταγεται στον αέρα. Κρατάει ένα φορητό αυτόματο οπλοπολυβόλο και το γυρνάει στη μούρη του πιο ευθύβολα απ’ ότι θα ήλπιζε.<br />
<br />
“Μπουμ.”<br />
<br />
Το σεμενεδάκι πέφτει αργά μπροστά στα πόδια του.<br />
<br />
Η μάνα του χαμογελάει ξεδοντιάρικα<br />
<br />
και πυροβολεί πραγματικά.<br />
</i><br />
<br />
Σηκώνεται απο το χειρότερο χέσιμο της ζωής του λουσμένος στον ιδρώτα. Άλλη μια τέτοια εμπειρία και θα αναγκαστεί να ξαναβάλει πάνες. Τσεκάρει τις πλάκες, τους φορτιστές, τα πηνία και τα κυκλώματα. Όλα μπορεί να φαίνονται ένταξει, αλλά κάτι φταίει και καλά θα κάνει να αποφύγει το μπάνιο μέχρι να το ελέγξει κάποιος ειδικός. Αφήνει επείγον μήνυμα στον τηλεφωνητή της εταιρίας και γυρίζει στο παλιό,<br />
δοκιμασμένο ναρκωτικό.<br />
<br />
Ανοίγει την τηλεόραση.<br />
<br />
<br />
<br />
5.<br />
‘Οπως φαίνεται δεν θα χρειαστεί καμιά δικαιολογία για τη δουλειά σήμερα.<br />
<br />
Όλοι έχουν παρόμοιες κακές εμπειρίες στην τουαλέτα, ενώ τρύπες ανοίγουν παντού. Οι επιστήμονες αποφάνθηκαν, οι σωλήνες κάτω απο τις πόλεις εχουν διαρροες, μικρές διαρροές που με το χρόνο και τις νέες τεχνολογίες, διαβρώθηκαν γρήγορα, αφήνοντας ένα ρυάκι αποβλήτων να γίνει χείμαρρος, ποτάμια σκατών κάτω απο τα πόδια τους. Είναι κλασσική περίπτωση βλάβης, ένα τυπικό “πάιπ ίνσιντεντ”, λέει κάποιος καραφλός με στόμφο. Συνέβαινε και παλιά, αλλά τώρα απελευθερώνονται περισσότερα απο τις γνωστές ανθρώπινες βρωμίλες.<br />
<br />
Τρύπες.<br />
<br />
Βοθρία. <br />
<br />
Βόθροι.<br />
<br />
Γιγαντιαίοι ανοιχτοί απόπατοι.<br />
<br />
“Ομαδικοί τάφοι”, σκέφτεται δυνατά, αναρριγώντας.<br />
<br />
Να πεθαίνεις με αυτά που ήθελες να πεθάνουν, να χαθούν για πάντα.<br />
<br />
Θυμάται τους υπαλλήλους των λοιμωδών, τί να απέγιναν; Όλες εκείνες οι προφυλάξεις, αλλά πώς να προφυλαχτείς απο τη μαυρίλα που απελευθερώνεται σιγά σιγά στον αιθέρα; Οι φάτσες στην οθόνη συνεχίζουν την ανάλυση, “η γη ολοκληρη εχασε δύο μιλισεκ απο την περιστροφη της, οι διαρροες προκαλεσαν παγκόσμιο φαινόμενο διαταραχης μαγνητικου συντονισμου.” Μιλάνε για εκκενώσεις σπιτιών και αγχώνεται. Το δικό του κινδυνεύει σίγουρα, η πρωινή τρύπα είναι τόσο κοντά.<br />
<br />
Τώρα ο πρωθύπουργος μιλάει στην τιβί. Ανεβάζει την ένταση με τρεμάμενα δάχτυλα.<br />
<br />
“δεν προκάμαμε”<br />
<br />
“αδύνατη η επισκευή”<br />
<br />
“μην πλησιάζετε τις τρύπες”<br />
<br />
“μην χρησιμοποιείτε τις τουαλέτες για όσο μεγαλύτερο διάστημα μπορείτε”<br />
<br />
“τρώτε ελαφρά”<br />
<br />
και τέλος,<br />
<br />
“μετακινήσεις πληθυσμών σύντομα”<br />
<br />
Όπως πάντα λύση βρέθηκε, όπως συμβαίνει πάντα όσο και να τα σκατώσει (no pun intended) η ανθρωπότητα, υπάρχει ελπίδα. Σε λίγο θα κυκλοφορεις έξω και δεν θα ξερεις αν ό,τι είδες συνέβη, ή ήταν κάποιο χεσμένο νοητικό πλέγμα. Γή και ουρανός όλου του πλανήτη θα είναι γεμάτα άχρηστα πράγματα και σκέψεις, τοξικό νέφος πεταμένων συναισθημάτων που θα καλύπτει χοντρές κουράδες. Έτσι απλά, όλοι φεύγουν, μετοικίζουν, μεταναστεύουν σε δίες, αφροδίτες και γανυμήδες.<br />
<br />
Και αυτός μαζί τους. Χέστα όλα, πάμε για άλλα. Μήπως να πάρει τηλέφωνο τη μάνα του;<br />
<br />
Μπα.<br />
<br />
Μαζεύει γρήγορα τα πράγματα που θα πάρει μαζί, είναι πιο δύσκολο απ’ όσο νόμιζε και ακόμα δεν ξέρει πως να συσκευάσει τον καναπέ, όταν ακούει το βουητό. Μοιάζει με σεισμό.<br />
<br />
Μια τρύπα ανοίγει, αλλά απο εκεί που δεν την περιμένει, σαν να χτύπησε ωστικό κύμα και κομμάτια απο την οροφή έφυγαν, τα ξύλα, κοίτα πως ανοίγουν. Αφήνουν το φώς του ηλίου εκτυφλωτικά αφύσικο πάνω στους καναπέδες, στα αντικέ τραπεζάκια. Φώς παντού.<br />
<br />
Ένα υπόκωφο γκλουκ γκλουκ ακούγεται, μια εγκλωβισμένη υγρή μάζα, ένα υπόγειο ρεύμα κατευθύνεται αναπόφευκτα προς την επιφάνεια. Ανεβαίνει στο τραπεζάκι που είχε βρεί κοψοχρονιά στο παζάρι, ένα καλοδιατηρημένο μαονένιο κομψοτέχνημα.<br />
<br />
Το ρήγμα ξεκινά κάθετα στο δάπεδο της σαλονοτραπεζαρίας και για μια στιγμή εκεί μέσα στον ορυμαγδό, καθώς η μαυρίλα και η βρωμίλα έτρωγαν τον αρτ νουβό διάκοσμο, καθώς παραδιδόταν θολωμένη η κρυστάλλινη φαγιέζ που αγόρασε απο το Μαρόκο στη δίνη μπόχας που ξεπετάχτηκε γύρω του, όλα φαίνονταν σαν εφιάλτης. Τώρα θα ξυπνήσει και θα είναι το χειρότερο χέσιμο της ζωής του, αυτό θα είναι, απλά ένα κακό χέσιμο και όλα θα πάνε καλά, όλα θα είναι όπως τα θυμόταν.<br />
<br />
Η γή ανοίγει κάτω απο τα πόδια του και πέφτει πέφτει πέφτει...<br />
<br />
Πέφτει και οι αναμνήσεις είναι ανένδοτες, τον πιέζουν απο τα μέσα του σαν να μαίνεται κυκλώνας στα σωθικά του. Σκέφτεται τη μάνα του, τη Τζίνα να τον κοιτάνε γελώντας, τον πράσινο κοντοστούπη που χοροπηδάει χαρούμενος , ακόμα και τη φάτσα του μαλάκα του Κάιλ, σίγουρα το τελευταίο πρόσωπο που θα ήθελε στο μυαλό του τώρα που πεθαινει. Όλοι τους μάλλον ήδη νεκροί, αλλά τους είχε σκοτώσει πολύ πριν, τόσες φορές, πόσα τέλεια ονειροχεσίματα. Χριστέ μου, ας μην πεθάνει με τις κατηγορητικές, περιγελαστικές μούρες τους κολλημένες στη μνήμη του, ας σκεφτεί κάτι άλλο, κάτι διαφορετικό, οτιδήποτε θα ήταν καλύτερο.<br />
<br />
Ευτυχώς όταν φτάνει και πριν τον κατακλύσει η ανυπέρβλητη αιθερική και πολύ πραγματική παχύρρευστη ροή, δεν μπορεί παρά να σκεφτεί ενα και μόνο ένα πράγμα.<br />
<br />
<br />
Σκατά.<br />
</div>kallirroehttp://www.blogger.com/profile/04874707948955210794noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1908327623402138850.post-36775200604842346922011-06-25T12:41:00.000-07:002011-06-25T12:41:37.311-07:00Πρόδρομα φαινόμενα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><br />
<br />
Στο μέλλον υπάρχουν αχανή πλατώματα. Δρόμοι που απλώνονται για χιλιόμετρα και χιλιόμετρα, πλάτια, μαύρα, αφύσικα ευθυτενή σκουλήκια χωρίς αρχή και τέλος.<br />
<br />
Αλλά όχι μέσα στην Πόλη.<br />
<br />
Μέσα υπάρχει η χειρότερη κυκλοφοριακή κίνηση απο τον εικοστό πρώτο αιώνα, δρόμοι που διακόπτονται κάθε διακόσια μέτρα για να συναντήσουν άλλους δρόμους, παράδρομους, διασταύρωσεις, διαβάσεις, φανάρια, γέφυρες. Τα αυτοκίνητα κινούνται παρολαυτά σχετικά γρήγορα. Το μυστικό είναι ο σωστός προγραμματισμός, μια προσύνδεση των πάντων στο δρόμο σου. Προνόηση. Όλοι πηγαίνουν με πλήρη κατανόηση του που είναι, τι θα συναντήσουν, που θα καταλήξουν. Η λογική είναι απλή, αν δεν υπάρχουν εκπλήξεις, δεν υπάρχουν δυσάρεστες καταλήξεις. Φυσικά οι πεζοί απαγορεύονται στις λωρίδες κυκλοφορίας.<br />
<br />
Υπάρχει, ευτυχώς, βοήθεια. Όλοι οι οδηγοί είναι καταγεγραμμένοι σε computer που ελεγχούν την κυκλοφορία και μεταδιδούν πλήρη ενημέρωση βάσει του προσχεδιασμού προσωπικού δρομολογίου του καθενός. Σε τέτοιο βαθμό επιθυμείται η έλλειψη εκπλήξεων που πολλοί ήταν εκείνοι που παραπονέθηκαν για τις διαφημίσεις στον δρόμο, το μόνο πράγμα που το computer δεν μπορούσε να προβλέψει αφού αλλάζουν μέρα με τη μέρα. Μόνο μετά το τρίτο ατύχημα εξαιτίας του τεράστιου billboard των εσωρούχων Ε Υ Α (υπόθεση Τζοουνς εναντίον Ε Υ Α corp), που κατέληξε σε συμβιβασμό, οι εταιρίες συμφώνησαν και συστήθηκε ειδική μονάδα ελέγχου. Συγκεντρώνει πληροφορίες για τις διαφημίσεις που θα βρεθούν κάθε μέρα στα δρομολόγια, ενσωματώνοντας τες στο προυπολογιστικό σύστημα ώστε να ειδοποιούνται οι αυτοκινητιστές.<br />
<br />
Ακόμα και έτσι, το σύστημα δεν είναι τέλειο.<br />
<br />
Ένα πρόβλημα είναι η αδυναμία προνόησης των καιρικών συνθηκών. Αλλά αυτό έχει αρχίσει να βελτιώνεται απο τότε που εφευρέθηκαν τα τεράστια ιπτάμενα ρομποτοειδή που καλύπτουν τους δρόμους της πόλης όταν βρέχει. Είναι χιλιάδες και αποκλείουν απο ψηλά, αιωρούμενα, ανοιγοκλείνοντας τα φύλλα τους σαν διπλή βεντάλια - μια ιδέα που ήρθε στους υπαλλήλους της ΤΙΚΙΑ corp παρακολουθώντας την αποτελεσματικότητα της φυσικής κάλυψης των φτερών της κατσαρίδας.<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
Το άλλο πρόβλημα είναι ο θάνατος.<br />
<br />
<br />
<u>Ημέρα πρώτη</u><br />
<br />
Αν δεν είχε καλά αντανακλαστικά (και προφανώς έχει, παρότι δεν τα εξασκεί συχνά) μπορεί να ήταν και αυτός νεκρός. <br />
<br />
Tρέxει με το μέγιστο επιτρεπτό όριο επι της central δύο όταν στην εικοστή τέταρτη διασταύρωση ένα μινιβάν περνάει το στοπ για να καταλήξει στη μέση του δρόμου, ακινητοποιημένο. Δεν έχει ξανακούσει τα φρένα του να στριγγλίζουν έτσι, κάνουν ένα διαπεραστικό σκριιιιτς καθώς η απόσταση με το σταματημένο αμάξι μικραίνει και μικραίνει, καθώς προλαβαίνει να στρίψει ελάχιστα προς τα δεξιά, για να συνεχίσει τελικά ευθεία. Ενώ απομακρύνεται βλέπει απο τον καθρέφτη την συνοδηγό να βγαίνει απο το αμάξι κλαίγοντας, κουνώντας χέρια και κεφάλι σαν μαριονέτα. Ο οδηγός είναι πεσμένος στο τιμόνι αντικρίζoντας τον με τα μάτια ανοιχτά, χαμογελώντας. Δεν κουνιέται.<br />
<br />
/ποιός είναι ο πρωθυπουργός/<br />
/σε πόση ώρα θα φτάσει το ασθενοφόρο/<br />
/ξέρω κάποιον που να δουλεύει στα επείγοντα;/<br />
/πόσο να πονάει μια καρδιακή προσβολή/ή ένα εγκεφαλικό/<br />
<br />
Αλλά είναι πολύ αργά. Οι φιγούρες τους στον καθρέφτη όλο και μικραίνουν. Η σύνδεση αποτυγχάνει.<br />
<br />
<br />
Φτάνει στη εταιρία χωρίς άλλα απρόοπτα και κατευθύνεται προς τον ανελκυστήρα. Στο κτίριο του, όπως και στα περισσότερα υπάρχει υπολογιστής που βοηθά να προσανατολιστείς στα άπειρα τμήματα και υποτμήματα, αλλά η πορεία είναι γενικά ευκολότερη απ’ότι έξω στο δρόμο.<br />
<br />
Συνήθως πρέπει να δημιουργείς, να χτίζεις μια νοητική γέφυρα επικοινωνίας, κομμάτι το κομμάτι, κάθε φορά που μιλάς σε κάποιον. Εκτός αν είσαι επαγγελματίας μυθοπλάστης, θεωρείται πολύ αναρμόζων να πλησιάζεις κάποιον χωρίς να έχεις κάνει την απαραίτητη προετοιμασία. Στη δουλειά είναι εύκολο να βρείς τις απαραίτητες συνδέσεις. Η κάθε φράση που ανταλάσσεται ξεκινά με ένα “πώς πάει το σχέδιο”. Το σχέδιο είναι διαφορετικό κάθε φορά αλλά όλοι ξέρουν για τι μιλούν. Μπορεί οι γέφυρες επικοινωνίας να γίνονται όλο και πιο δύσκολες όσο η πόλη μεγαλώνει και εξελίσσεται, όσο οι πορείες του καθενός εξειδικεύονται και απομονώνονται, αλλά τουλαχιστόν οι κοινοί στόχοι των εργαζομένων κάνουν την επικοινωνία μεταξύ τους πολύ πιο εύκολη. <br />
<br />
Θεωρητικά τουλάχιστον, γιατί αυτός έχει δυσκολία ακόμη και στο να χαιρετήσει την Ελίζα απο τη ρεσεψιόν. Τρέχει να στριμωχτεί στον ανελκυστήρα και έτσι γλιτώνει την παράλογη στομαχική δυσφορία που τον πιάνει κάθε φορά που βρίσκεται κοντά της.<br />
<br />
Μόλις κάθισε και<br />
“πώς πάει το σχέδιο”; είναι ο Πιτ απο το πλαινό cubicle.<br />
“καλά”<br />
“έτσι νομίζω και εγώ, θα είναι επιτυχία”<br />
“φυσικά”<br />
“ελπίζω να είναι για να μη γίνουν περικοπές”<br />
“σωστά”<br />
<br />
ο άλλος συνεχίζει<br />
/σεισμός στην Πορτογαλία/ έκλειψη/ το νέο γκάτζετ/ η ομιλία του δημάρχου/<br />
Γνέφει, ενώ τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων παραθέτονται ένα προς ένα - για πρώτη φορά έχει άλλα πράγματα στο κεφάλι του. <br />
<br />
Μόλις μένει μόνος τσεκάρει την κάρτα κοινωνικής ασφάλισης και παίρνει το τηλέφωνο του αναγραφόμενου νοσοκομείου. Όλοι οι πολίτες έχουν στην κάρτα τους τα στοιχεία του πλησιέστερου κέντρου περίθαλψης, το οποίο αλλάζει βάσει του προσωπικού στίγματος τους. Κανείς αυτοκινητιστής δεν διακομίσθηκε στο Σαιντ ‘Αντριους σημέρα. Το ατύχημα δεν έγινε μακριά απο εδώ, που μπορεί να τον πήγαν; ‘Ισως η οικογένεια του διάλεξε άλλο νοσοκομείο, ή ίσως δεν είχε υπογράψει τη σύμβαση δωρεάς οργάνων όπως αυτός και κατέληξε κατευθείαν στο νεκρότομειο. Προφανώς το πτώμα του ακολούθησε άλλη πορεία απο αυτή που θα ακολουθούσε το δικό του στην ίδια θέση. Διαφορετικοί άνθρωποι, διαφορετικές πορείες. ‘Ετσι είναι η ζωή.<br />
<br />
Αποφασίζει να μην ασχοληθεί άλλο. Μετά οχτώ ώρες χτυπά την κάρτα του και αναχωρεί.<br />
<br />
<br />
<u>Ημέρα δεύτερη</u><br />
<br />
Το πρωί τσεκάρεται στον αναλυτή βιομετρικών ενδείξεων - το φωτάκι ανάβει πράσινο - ευτυχώς γιατι δεν θέλει να κάτσει μέσα σήμερα. Τις τελευταιές ώρες άλλοι τέσσερεις οδηγοί πέθαναν καθώς οδηγούσαν, όλοι χωρίς καμιά εμφανή σχέση μεταξυ τους. Προληπτικά οι άρχες απαγόρευσαν την έξοδο απο το σπίτι σε όσους δεν έχουν άρτιες ενδείξεις βιολογικών λειτουργιών. Πρέπει να αποκλειστεί η πιθανότητα μολυσματικής ασθένειας, αν και όπως όλα δείχνουν, όσοι πέθαναν ήταν υγιείς μέχρι να φύγουν, εκεί στη μέση του δρόμου, όλοι με το ίδιο γαλήνιο ύφος.<br />
<br />
Όπως διαπιστώνει σύντομα, η κυκλοφορία στους δρόμους είναι αμείωτη.Τα αυτοκίνητα κινούνται σχηματίζοντας πολύχρωμες γραμμές, ενώ μαύρα σύννεφα αναχωρούν προς το κέντρο. Οι ρομποτοκατσαρίδες μεταναστεύουν γρήγορα πίσω τους - μάλλον θα βρέξει.<br />
<br />
Στην δουλειά τον πλησιάζει όπως πάντα ο Πιτ, αλλά η πρώτη του κουβέντα για μια φορά δεν αφορά το σχέδιο. Οι συνομιλίες τους συνήθως είναι μια στεγνή παράθεση ειδήσεων, μια αναγνώριση του τί έχει συμβεί στον κόσμο τις τελευταίες εικόσι τέσσερεις ώρες, με την ανάλυση να σταματά εκεί. Δεν έχουν *συζητήσει* ποτέ τα νέα, αλλά τώρα προφανώς κάτι έχει αλλάξει αφού ο Πιτ ρωτάει τη γνώμη του για τους θανάτους. Και δεν είναι μόνος που συνδέεται διαφορετικά σήμερα, όλο το γραφείο θέλει να μιλήσει για το ίδιο πράγμα. Είναι σαν να δημιουργήθηκε αυθημερόν ένας νέος, κοινά αποδεκτός διαύλος επικοινωνίας που επιτρέπει στην κουτσομπολίστικη φυσική προδιάθεση τους να κυριαρχήσει.<br />
<br />
Είχε καιρό να συμβεί κάτι τόσο συναρπαστικό στην Πόλη.<br />
<br />
Κατεβαίνοντας μετά το τέλος της δουλειάς κοιτάει προς την ρεσεψιόν. Δεν είναι κανείς, ή μάλλον όχι, μια κόκκινη αλογοουρά πετάει πέρα δόθε πίσω απο τον πάγκο. Είναι η Ελίζα και φαίνεται απασχολημένη συζητώντας εμφατικά με την κοπέλλα δίπλα της. Κάτι σχετικό με τους θανάτους σίγουρα.<br />
<br />
Είναι εύκολο να την αποφύγει άλλη μια φορά φεύγοντας.<br />
<br />
<br />
<u>Ημέρα τρίτη</u><br />
<br />
Οι νεκροί αυξάνονται.<br />
<br />
Παρά την πληθώρα νέων στην τηλεόραση και τη δουλειά, η αλήθεια είναι πως κανείς ακόμα δεν ξέρει τι είναι αυτό που συμβαίνει. Είναι υγιέστατοι, απλά πεθαίνουν και πεθαίνουν μόνο στο δρόμο.<br />
<br />
Αν υπάρχει πανικός στην πόλη και έτσι λένε οι ειδήσεις, ο Τσιπ δεν τον έχει νιώσει. Πέρα απο το κουτσομπολιό στη δουλειά τα πάντα κυλούν όπως πάντα στη ζωή του. Ίσως πιο βαρετά απο ποτέ. Δεν νιώθει την ανάγκη να πιθανολογήσει όπως όλοι οι άλλοι, δεν συμμερίζεται το γαργαλιστικό συναίσθημα που φαίνεται να έχει συνεπάρει όλη την Πόλη καθώς προσπαθεί να εξιχνιάσει το μυστήριο. Οι θεωρίες είναι άπειρες, απο τη φυσική επιλογή, “ήταν αδύναμοι”, εως την πιθανότητα μετάβασης τους σε καλύτερο επιίπεδο ύπαρξης, “βρήκαν τον παράδεισο”. Κάποιοι μιλάνε για ψυχοσωματική αντίδραση, “θέλουν να πεθάνουν”, άλλοι για ιδεοληπτική απραξία, “την απώλεια της ικανότητας να οργανώνεις και να εκτελείς γνωστές πράξεις”. <br />
<br />
Όλες τους τον αφήνουν αδιάφορο.<br />
<br />
Τουλάχιστον δεν θέλει να βγει στους δρόμους και να προκαλέσει δυστυχήματα μιμούμενος καρδιακή προσβολή όπως τόσοι και τόσοι τελευταία. Το φαινόμενο της μίμησης των ανεξιχνίαστων θάνατων πήρε γρήγορα τέτοιες διαστάσεις που οι κρατικές δυνάμεις ξεκινήσαν να επιβαλλούν τσουχτερά πρόστιμα σε όσους προκαλούν ατυχήματα χωρίς να πεθαίνουν τελικά. Τα καθημερινά δρομολόγια διακόπτονται απο προειδοποιήσεις στους φωτεινούς σηματοδότες, θάνατος μπροστά, ή πιθανός θάνατος μπροστά, χωρίς ποτέ να ξέρεις αν κάποιος πέθανε πραγματικά ή αν κάποιος έριξε το αμάξι του στο διάζωμα για λίγη δημοσιότητα. <br />
<br />
Πια, δεν έχεις να ανησυχείς μόνο για τις δικές σου βιομετρικές ενδείξεις, αλλά και για την τυχαία τρέλλα κάποιου που μπορεί να σε κάνει τον επόμενο στη λίστα των θυμάτων.<br />
<br />
<br />
<u>Ημέρα τετάρτη</u><br />
<br />
Δεν καταλαβαίνει πώς συνέβη όταν συμβαίνει τελικά.<br />
<br />
Είναι στο δρόμο για τη δουλειά όπως κάθε πρωί, όταν η πολύχρωμη διάθλαση στα μεταλλικά φτερά που ίπτανται, φτάνει στα μάτια του.<br />
/στροφή στην πέμπτη πάροδο σε ένα χιλιόμετρο/<br />
<br />
Είναι πανέμορφα, πως δεν το είχε προσέξει πότε πριν;<br />
/φανάρι, η πάροδος σε οχτακόσια μέτρα/<br />
<br />
Ο οδηγός στη διπλανή λωρίδα σηκώνει το χέρι πάνω-κάτω, ρυθμικά, σε απόλυτη αρμονία με τις ντελικάτες κινήσεις που κάνει το μυγάκι μπροστά στα μάτια του.<br />
/γέφυρα σε διακόσια μέτρα, η πάροδος σε εξακόσια/<br />
<br />
Ακούει τον ρυθμό των χτύπων της καρδιάς του <i>μπαπ μπαπ μπαπ μπαπ</i>. Οι δροσοσταλίδες στο τζάμι αστράφτουν σαν μικροί, απόκοσμοι καθρέφτες.<br />
/στροφή στη τετάρτη, όχι, στην πέμπτη πάροδο/<br />
<br />
Όλα είναι σαν τα βλέπει για πρώτη φορά. Οι χτύποι της καρδιάς του ηρεμούν <i>μπαπ μπαπ μπαπ</i><br />
/ποιά πάροδος είναι η επόμενη, δεν έχει σημασία/<br />
<br />
Όλα είναι όπως πρέπει να είναι <i>μπαπ μπαπ</i><br />
/ή μήπως/<br />
<br />
<i>μπαπ</i><br />
Ελίζα.<br />
<br />
Η σκέψη τον ξυπνάει διαπερνώντας το σώμα του σαν ηλεκτρική εκκένωση. Κάνει αναστροφή στην επόμενη έξοδο καθώς μια απίστευτη έκρηξη αδρεναλίνης τον κατακλύζει. Η καρδιά του τρέχει, οι σκέψεις του πετάνε, ανερμάτιστες, συγκλίνωντας σε νέες ανεξερεύνητες κατευθύνσεις<br />
<br />
Αυτοί που πεθαίνουν δεν φαίνεται να φοβούνται, πεθαίνουν γελώντας. Τί γίνεται όταν πεθαίνεις, τί συνδέσεις να κάνεις όταν πεθαίνεις; Τις χρειάζεσαι; Θάνατοι, ομιλίες, καταστροφές, όλα περνάνε, αγγίζουν μόνο επιδερμικά, που είναι η αντίδραση, η αμφιβολία, το απρόοπτο; Τα πάντα φαίνεται να οδηγούν σε αδιέξοδο.<br />
<br />
Νομίζει πως καταλαβαίνει τώρα τη μονοτονία που οδηγεί την καρδιά να σταματήσει, τον κόσμο ολόκληρο να τελειώσει.<br />
<br />
Ο Πιτ τον προσεγγίζει μόλις φτάνει στην είσοδο, κάτι του λέει και πάλι, θα ήθελε να απαντήσει, νιώθει πως έχει εκατομμύρια πράγματα να μοιράστει, αλλά αυτό που ξεστομίζει χωρίς να πάρει ανάσα είναι “<i>ο πρωθυπουργός κατακρεμνίστηκε με εκατοντάδες νεκρούς καθώς προετοιμαζόμαστε για την μεγαλύτερη ηλιακή έκλειψη της χιλιετίας</i>”. Ο άλλος τον κοιτάει αποσβολωμένος. Δεν έχει χρόνο τώρα, θα του εξηγήσει μετά, πρέπει να δει την Ελίζα, να της μιλήσει επιτέλους.<br />
<br />
Μπαίνει στο κτίριο τρέχοντας και ναί, είναι στη θέση της <br />
/ποιός είναι ο πρωθυπουργός/<br />
/σεισμοί στην Χιλή/<br />
/καταστροφές στην Ισπανία/<br />
<br />
Πώς θα καταφέρει να πει αυτό που θέλει<br />
<br />
Φοράει μια ροζ μπλούζα καθώς κοιτάει τα χαρτιά της<br />
/ροζ/<br />
/χρώμα/<br />
/ουράνιο τόξο/<br />
<br />
δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο<br />
<br />
πλησιάζει και λέει απλά<br />
<br />
γειά<br />
<br />
του χαμογελάει και ο κόσμος όλος μοιάζει να σκάει σε μια έκρηξη ευτυχίας.<br />
<br />
<br />
<u>Τελευταίες ημέρες</u><br />
<br />
‘Οταν μετά κάμποσο καιρό βγαίνει η πρώτη επίσημη ανακοίνωση, μιλάει για πιθανό ιό που επηρεάζει τους νευρομεταβιβαστές, προκαλώντας αρχικά αποκλεισμό της φυσιολογικής λειτουργίας τους και τελικά πλήρη καταστροφή. Οι ασκοί ανοίγουν απελευθερώνοντας τις εγκλωβισμένες δόσεις σεροτονίνης και αδρεναλίνης δίνοντας ένα τελευταίο rush, μια τελευταία στιγμή ξέφρενης ευδαιμονίας, πριν το θάνατο. “Πιθανά πρόδρομα σημεία”, συνεχίζει η ανακοίνωση, “η απομάκρυνση απο τον κοινωνικό περίγυρο, η έλλειψη επιθυμίας συμμετοχής σε συζητήσεις, η κατάθλιψη”. Σύντομα, αυτό που ονομάστηκε τελικά, παρά τον ένα θάνατο σε χώρο εργασίας, “φαινόμενο αιφνίδιου αυτοκινητιστικού θανάτου”, έχει ξεχαστεί.<br />
<br />
<br />
Οι πληροφορίες απο τα γεωδυναμικά ινστιτούτα σε όλο τον κόσμο μιλάνε για επικείμενους απανωτούς σεισμούς που θα ακολουθήσουν την έκλειψη και μπορεί να πλήξουν την πόλη. Η νέα αναβάθμιση των ρομποτοκατσαρίδων περιλαμβάνει τη δυνατότητα μετακίνησης αμαξιών απο το δρόμο, για να διασώζονται πιθανοί αποκλεισμένοι μετά απο μαζική καταστροφή - μια ιδέα που ήρθε στους εργαζομένους της ΤΙΚΙΑ corp παρακολουθώντας πώς ο αμερικάνικος αετός σηκώνει χελώνες απο το έδαφος πριν τις ρίξει, ραγίζοντας το σκληρό, μη βρώσιμο τμήμα τους.</div>kallirroehttp://www.blogger.com/profile/04874707948955210794noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1908327623402138850.post-19290964689862084392011-06-18T08:19:00.000-07:002011-06-18T08:19:40.112-07:00ο άνθρωπος με τους κόσμους<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br />
</span><br />
<div align="LEFT" style="border: none; font-style: normal; font-weight: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; padding: 0cm; text-decoration: none;"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: small;">Λοιπόν, τώρα θα χτυπήσει το τηλέφωνο και θα είναι αυτή. Το ξέρει γιατί το θέλει. Την θέλει. Όχι αρκετά για να μείνει εδώ για πάντα, αλλά για τώρα, για αυτή τη νύχτα... ναί. Το τηλέφωνο δεν χτυπάει, αντί γι’αυτό ακούει το κουδούνι της εξώπορτας. Ακόμη καλύτερα. Κατεβαίνει την τεράστια σκάλα της βίλλας του (σε πόσες έχει ζήσει, έχει χάσει το λογαριασμό) και της ανοίγει την πόρτα. Απλώνει τα πόδια της στον καναπέ και το μυαλό του τρέχει.</span></div><div align="LEFT" style="border: none; font-style: normal; font-weight: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; padding: 0cm; text-decoration: none;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br />
</span></div><div align="LEFT" style="border: none; font-style: normal; font-weight: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; padding: 0cm; text-decoration: none;"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: small;">Όσο και αν δεν θέλει να το ομολογήσει είναι άλλη μια συνηθισμένη, τέλεια νύχτα στη ζωή του.</span></div><div align="LEFT" style="border: none; font-style: normal; font-weight: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; padding: 0cm; text-decoration: none;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br />
</span></div><div align="LEFT" style="border: none; font-style: normal; font-weight: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; padding: 0cm; text-decoration: none;"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: small;">Τα πράγματα γύρω του αρχίζουν να θολώνουν. Η διαδικασία ξεκίνησε. Δεν προλαβαίνει να πει γειά (αντίο; τα λέμε;) και ειναι ήδη αλλού. Που; Έχει βαρεθεί την πολυτελή ζωή άρα μάλλον είναι, όχι ακριβώς φτωχός -το δοκίμασε και δεν του πήγαινε- αλλά... μετρίων εισοδημάτων. Ανοίγει τα μάτια και ένα λιτό αλλά λειτουργικότατο δωμάτιο τον καλωσορίζει. Όπως το φαντάστηκε. Και απο δουλειά; Έχει καιρό να δουλέψει, θα ήθελε να ασχοληθεί και πάλι με κάτι. Ίσως δημοσιογραφία, ωραίο ακούγεται όπως φανταζόταν πάντα τη ζωή ενός πολυάσχολου ρεπόρτερ. Η ταυτότητα του επιβεβαιώνει όπως πάντα τις επιθυμίες του. Φευγαλέα θυμάται την κοπέλλα, μακάρι να ήταν μαζί του τώρα, αλλά ξέρει πως αυτό δεν μπορεί να γίνει. Είναι μοναδικός. Άλλωστε αν το ήθελε πραγματικά, θα ήταν εδώ ήδη, έτσι δεν είναι; Με ένα πλατύ χαμόγελο κατεβαίνει τις σκάλες, παίρνει την αλληλογραφία του απο εκει που θα ήθελε να είναι και βγαίνει απο το σπίτι.</span></div><div align="LEFT" style="border: none; font-style: normal; font-weight: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; padding: 0cm; text-decoration: none;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br />
</span></div><div align="LEFT" style="border: none; font-style: normal; font-weight: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; padding: 0cm; text-decoration: none;"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: small;">Ο έρωτας ποτέ δεν λειτουργεί. Προσπάθησε να ερωτευτεί πολύ πολύ δυνατά, δυό τρείς φορές πλησίασε το συναίσθημα της απόλυτης ολοκλήρωσης, αυτό που νόμιζε πως θα τον έκανε να σταματήσει, αλλά κάτι δεν πήγε καλά. Οι κοπέλες ήταν όσο κοντά στο τέλειο θα μπορούσε να φανταστεί, αλλά η επιθυμία δεν τον κυρίευσε.</span></div><div align="LEFT" style="border: none; font-style: normal; font-weight: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; padding: 0cm; text-decoration: none;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br />
</span></div><div align="LEFT" style="border: none; font-style: normal; font-weight: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; padding: 0cm; text-decoration: none;"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: small;">*</span></div><div align="LEFT" style="border: none; font-style: normal; font-weight: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; padding: 0cm; text-decoration: none;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br />
</span></div><div align="LEFT" style="border: none; font-style: normal; font-weight: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; padding: 0cm; text-decoration: none;"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: small;">Η ζωή του δημοσιογράφου δεν είναι όπως τη φαντάστηκε άλλα αρχίζει να της μοιάζει όταν κλείνει την πρώτη αποκλειστικότητα με τον κατα συρροή δολοφόνο που βασάνιζε τόσο καιρό την πόλη. Δεν ήταν δύσκολο, δεν χρειάστηκε να προσπαθήσει πολύ για να το πετύχει, όλος ο κόσμος ήθελε να συναντήσει το δολοφόνο και αυτός δεν ήταν καμιά εξαίρεση. Αυτή η συνεντεύξη ξέρει, είναι το απόλυτο εισιτήριο του για δόξα και φήμη.</span></div><div align="LEFT" style="border: none; font-style: normal; font-weight: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; padding: 0cm; text-decoration: none;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br />
</span></div><div align="LEFT" style="border: none; font-style: normal; font-weight: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; padding: 0cm; text-decoration: none;"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: small;">Ο δολοφόνος πάσχει απο σχιζοειδή διάσπαση προσωπικότητας. Η αστυνομία τον προειδοποιήσε να μην δώσει έμφαση στις ασυναρτησίες του, υπάρχουν αδιάσειστα στοιχεία ενοχής, την οποία άλλωστε δεν αρνείται. Πολλοί σχιζοφρενείς νιώθουν την ανάγκη να μοιραστούν την τρέλα τους έχοντας πλήρη επίγνωση του τί είναι καλό και τί κακό. Το ξέρει γιατί το διάβασε στον άτλαντα ψυχολογίας που αγόρασε. Η συνέντευξη αυτή πρέπει να είναι τέλεια.</span></div><div align="LEFT" style="border: none; font-style: normal; font-weight: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; padding: 0cm; text-decoration: none;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br />
</span></div><div align="LEFT" style="border: none; font-style: normal; font-weight: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; padding: 0cm; text-decoration: none;"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: small;">Ανοίγει το ραδιοφωνάκι και ο άλλος είναι χείμαρρος.</span></div><div align="LEFT" style="border: none; font-style: normal; font-weight: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; padding: 0cm; text-decoration: none;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br />
</span></div><div align="LEFT" style="border: none; font-style: normal; font-weight: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; padding: 0cm; text-decoration: none;"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: small;">Του λέει πως δεν είναι τρελός. Αναμενόμενο.</span></div><div align="LEFT" style="border: none; font-style: normal; font-weight: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; padding: 0cm; text-decoration: none;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br />
</span></div><div align="LEFT" style="border: none; font-style: normal; font-weight: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; padding: 0cm; text-decoration: none;"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: small;">Του λέει πως δεν τον νοιάζει αν δεν τον πιστεύει. Όχι τόσο αναμενόμενο.</span></div><div align="LEFT" style="border: none; font-style: normal; font-weight: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; padding: 0cm; text-decoration: none;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br />
</span></div><div align="LEFT" style="border: none; font-style: normal; font-weight: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; padding: 0cm; text-decoration: none;"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: small;">Τι; Ναί, φυσικά σκότωσε όλες εκείνες τις γυναίκες αλλά εδώ μιλάμε για κάτι άλλο. Είναι ιδιαίτερος, μοναδικός, μπορεί να κάνει ό,τι θέλει, να γίνει ό,τι θέλει, ακόμη και πουλί και να πετάξει απο εκεί μέσα. Αρκεί μόνο να το θελήσει πάρα πάρα πολύ.</span></div><div align="LEFT" style="border: none; font-style: normal; font-weight: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; padding: 0cm; text-decoration: none;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br />
</span></div><div align="LEFT" style="border: none; font-style: normal; font-weight: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; padding: 0cm; text-decoration: none;"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: small;">Κλείνει αργά το ραδιοφωνάκι αλλά ο άλλος δεν το προσέχει.</span></div><div align="LEFT" style="border: none; font-style: normal; font-weight: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; padding: 0cm; text-decoration: none;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br />
</span></div><div align="LEFT" style="border: none; font-style: normal; font-weight: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; padding: 0cm; text-decoration: none;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">“<span style="font-size: small;">Πέτυχα κάτι ακόμα σημαντικότερο”, του λέει, “τελειοποίησα την τεχνική της μεταφοράς ανάλογα με την επιθυμία, δεν είναι απλά σπασμωδική μεταφορά του είναι μου ανάλογα με το κάθε ηλίθιο πόθο σώματος και ψυχής”(ξέρει ακριβώς τι εννοεί, μια φορά ήθελε τόσο πολύ να πάει στο μπάνιο που σχεδόν διακτινίστηκε απο τη μέση του δρόμου μέσα σε μια τεράστια αλαβάστρινη τουαλέτα), “τώρα είναι μόνο η βαθιά επιθυμία που με οδηγεί”. Είναι αλήθεια, θα μπορούσε, αλλά δεν θέλει να φύγει, θέλει να τον θυμούνται για το τέρας που είναι. Δεν θέλει τίποτα περισσότερο απο το να είναι αυτό που είναι.</span></span></div><div align="LEFT" style="border: none; font-style: normal; font-weight: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; padding: 0cm; text-decoration: none;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br />
</span></div><div align="LEFT" style="border: none; font-style: normal; font-weight: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; padding: 0cm; text-decoration: none;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br />
</span></div><div align="LEFT" style="border: none; font-style: normal; font-weight: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; padding: 0cm; text-decoration: none;"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: small;">Φεύγει απο την συνέντευξη τρέμοντας.</span></div><div align="LEFT" style="border: none; font-style: normal; font-weight: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; padding: 0cm; text-decoration: none;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br />
</span></div><div align="LEFT" style="border: none; font-style: normal; font-weight: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; padding: 0cm; text-decoration: none;"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: small;">Μήπως και αυτός δεν είναι τέρας; Δεν θέλησε ποτέ τίποτα καλό για τον κόσμο. Ούτε αιώνια ειρήνη, ούτε να σταματήσουν οι σφαγές αμάχων, ούτε να μην πεινάνε παιδιά πια. Δεν είναι οτι δεν προσπάθησε μιά δύο φορές, απλά δεν μπορεί να το κάνει. Δεν το θέλει πραγματικά.</span></div><div align="LEFT" style="border: none; font-style: normal; font-weight: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; padding: 0cm; text-decoration: none;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br />
</span></div><div align="LEFT" style="border: none; font-style: normal; font-weight: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; padding: 0cm; text-decoration: none;"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: small;">Πρέπει να αποφασίσει επιτέλους ποιός θέλει να είναι, ο χρόνος περνάει και η φαντασία του δυστυχώς δεν είναι ανεξάντλητη. Έχει ήδη ζήσει όλα τα ερωτικά σενάρια, με καστανές, ξανθές, μαυρομάλλες, τη φάση που μόνος του σώζει τον κόσμο απο πτώση μετεωρίτη, έχει γίνει κατάσκοπος, διάσημος ζωγράφος(απο τους ελάχιστους που πλούτισαν εν ζωή), ακόμη και τη ζωή σαν εξωγήινος, τότε που είχε μανία με τα ufo και ξαφνικά βρέθηκε με μπλέ φτερά και τεράστια μάτια σε κάτι βουνοπλαγιές που φωτίζονταν απο δυό ήλιους.</span></div><div align="LEFT" style="border: none; font-style: normal; font-weight: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; padding: 0cm; text-decoration: none;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br />
</span></div><div align="LEFT" style="border: none; font-style: normal; font-weight: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; padding: 0cm; text-decoration: none;"><span style="color: white;"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: small;">Όλα τα βαρέθηκε. Τί άλλο του μένει;</span></span></div><div align="LEFT" style="border: none; font-style: normal; font-weight: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; padding: 0cm; text-decoration: none;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br />
</span></div><div align="LEFT" style="border: none; font-style: normal; font-weight: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; padding: 0cm; text-decoration: none;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><span style="font-size: small;">Πρέπει μάλλον να συμβιβαστεί με το γεγονός πως είναι ένας δειλός, ένας μικρός άνθρωπος με ένα μεγάλο χάρισμα που κατασπαταλάει κυνηγώντας απολαύσεις και χρήμα. Δεν υπάρχει τίποτα κακό σε αυτό, είναι αυτός που είναι. Τουλάχιστον δεν είναι δολοφόνος. Και θέλει να μείνει για πάντα πλούσιος και ευτυχισμένος. </span> </span></div><div align="LEFT" style="border: none; font-style: normal; font-weight: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; padding: 0cm; text-decoration: none;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br />
</span></div><div align="LEFT" style="border: none; font-style: normal; font-weight: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; padding: 0cm; text-decoration: none;"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: small;">*</span></div><div align="LEFT" style="border: none; font-style: normal; font-weight: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; padding: 0cm; text-decoration: none;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br />
</span></div><div align="LEFT" style="border: none; font-style: normal; font-weight: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; padding: 0cm; text-decoration: none;"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: small;">Για άλλη μια φορά είναι πάμπλουτος, δεν επιλέγει γυναίκα δίπλα του ακόμη, είναι μόνο αυτός και τα εκατομμύρια του, σε μια τεράστια έπαυλη στο ιδιόκτητο νησί του. Εδώ θέλει να είναι, αυτό θέλει να είναι για πάντα. Η επιθυμία υπάρχει και τον κατακυριεύει, νιώθει την αλλαγή να έρχεται, πρέπει να συγκεντρώσει τη σκέψη του,τί είναι αυτό που θέλει ακριβώς, να σταματήσει ναί να σταματήσει να μην φεύγει πια, να μην μπορεί να φύγει πια. Να μην φύγει ξανά, να μην εξαφανιστεί για νέα μέρη όπου θα πρέπει να ξεκινήσει απο την αρχή, θέλει να μην μπορεί να φύγει ποτέ ξανά.</span></div><div align="LEFT" style="border: none; font-style: normal; font-weight: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; padding: 0cm; text-decoration: none;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br />
</span></div><div align="LEFT" style="border: none; font-style: normal; font-weight: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; padding: 0cm; text-decoration: none;"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: small;">Και τα κατάφερε.</span></div><div align="LEFT" style="border: none; font-style: normal; font-weight: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; padding: 0cm; text-decoration: none;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br />
</span></div><div align="LEFT" style="border: none; font-style: normal; font-weight: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; padding: 0cm; text-decoration: none;"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: small;">Βρίσκει το σώμα του στη μέση του πιο πολύβοου δρόμου που έχει δεί στη ζωή του, είναι ένας απο το πλήθος, κανείς δεν τον γνωρίζει, κανείς δεν ενδιαφέρεται, άνθρωποι τον σκουντάνε κοιτώντας τον βλοσυρά καθώς περνάνε δίπλα του, κοιτάει αλλά ξέρει ήδη πως δεν θα έχει φράγκο στην τσέπη του.</span></div><div align="LEFT" style="border: none; font-style: normal; font-weight: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; padding: 0cm; text-decoration: none;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br />
</span></div><div align="LEFT" style="border: none; font-style: normal; font-weight: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; padding: 0cm; text-decoration: none;"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: small;">Πέτυχε να δημιουργήσει έναν κόσμο στον οποίο δεν έχει την ικανότητα να δημιουργεί κόσμους. Μόνο που ότι είχε φανταστεί σε εκείνον τον άλλο, τον ιδανικό κόσμο, χάθηκε για πάντα. Τουλάχιστον δεν έμεινε για πάντα σε κανένα ερημονήσι να πεθάνει απο την πείνα. Με τις μαλακίες που κάθεται και εύχεται, θα του άξιζε.</span></div><div align="LEFT" style="border: none; font-style: normal; font-weight: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; padding: 0cm; text-decoration: none;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br />
</span></div><div align="LEFT" style="border: none; font-style: normal; font-weight: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; padding: 0cm; text-decoration: none;"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: small;">Μάλλον θα πρέπει να πιάσει μια δουλειά, να βρεί και ενα διαμέρισμα. Ευτυχώς, είναι ακόμη νέος και μπορεί να δουλέψει.</span></div><div align="LEFT" style="border: none; font-style: normal; font-weight: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; padding: 0cm; text-decoration: none;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br />
</span></div><div align="LEFT" style="border: none; font-style: normal; font-weight: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; padding: 0cm; text-decoration: none;"><span style="color: white;"><span style="font-family: Arial, sans-serif;"><span style="font-size: small;">Θέλει σίγουρα και ένα μεγάλο καναπέ.</span></span></span></div><div align="LEFT" style="border: none; font-style: normal; font-weight: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; padding: 0cm; text-decoration: none;"></div></div>kallirroehttp://www.blogger.com/profile/04874707948955210794noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1908327623402138850.post-90264201475090451262011-06-18T08:01:00.000-07:002011-06-18T14:58:17.782-07:00the meating<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><br />
<u>το σπίτι και ο Τζέημς</u><br />
<br />
Είναι ένα παλιό σπίτι, τουλάχιστον τριακοσίων χρόνων. Όλο ξύλο και τούβλο όπως τα έφτιαχναν τότε, επιβλητικά και εύφλεκτα. Και ευένδωτα στην δύναμη του χρόνου. Ένας εκκωφαντικός ήχος ακολουθεί τα πουλιά καθώς τριγυρίζουν στα τεράστια δέντρα που καλύπτουν τη ρημαγμένη του πρόσοψη. Όλα είναι βουτηγμένα στο πράσινο σαν να ξεχείλισε η φύση για να καλύψει κάθε δείγμα ανθρώπινης παρουσίας, την βεράντα απο σκούρο ξύλο φλαμουριάς, τα παράθυρα περιτριγυρισμένα απο περίτεχνα σχεδιασμένα χαλκόχυτα μπαλκόνια, ακόμα και την κεντρική πόρτα-υπόδειγμα αποικιακής αρχιτεκτονικής. Άρτια τοποθετημένο στο κέντρο της παλιάς πόλης, είναι το όνειρο κάθε κλασσικιστή βουτηγμένο στο χόρτο και το άνθος.<br />
<br />
Αλλά όλα αυτά δεν ενδιαφέρουν τον άνθρωπο που κοιτάει τώρα το σπίτι απο την απέναντι μεριά του δρομού. Είναι γείτονας του εδώ και τριάντα χρόνια αλλά πρώτη φορά εδώ και πολύ καιρό ενδιαφέρεται για ό,τι συμβαίνει εκεί. Γιατί τώρα εργάτες μεταφέρουν καθημερινά αντικείμενα, καθαριζούν, επιδιορθώνουν, ανακαινίζουν, μια πολύβουη αποκία ανθρωπο-μυρμηγκιών, δεν φαίνεται να έχουν σταματήσει εδώ και μια εβδομάδα. Ποιός και γιατί; Ο τελευταίος άνθρωπος που έμεινε στο σπίτι έφυγε πολύ καιρό πριν, κανείς δεν τον έχει δει απο τότε. Και ο Τζέημς ξέρει γιατί δεν θα γύριζε ποτέ εδώ. Αλλά αν δεν είναι εκείνος τότε ποιός; 'Εχει ήδη χάσει πολύ χρόνο απο την δουλειά του, κρυφοκοιτώντας απο το παράθυρο της κουζίνας και μάγειρες και σερβιτόροι βρήκαν ευκαιρία, πότε για τουαλέτα, πότε για τσιγάρο να κωλοβαρέσουν πάλι. Τρείς πελάτες έχουν ήδη επιστρέψει τα πιάτα τους. Ρίχνει μια τελεύταια ματιά έξω απο το παράθυρο, αποφασισμένος να επιστρέψει στην καθημερινότητα του, αλλά αυτό που βλέπει τον αφήνει με το στόμα ανοιχτό.<br />
<br />
Τα ανθρωπομυρμήγκια τώρα μεταφέρουν καινούργια και απαστράπτοντα κομμάτια πάγκων, δυό τεράστιες κουζίνες, άπειρα μαγειρικά σκεύη μέσα απο την κεντρική είσοδο και με απώτερο προορισμό σίγουρα εκείνη την τεράστια αίθουσα πίσω απο τη σάλα.<br />
<br />
Όλες οι άλλες σκέψεις φεύγουν απο το μυαλό του, δεν μπορεί, αλλά είναι αυτός.<br />
<br />
Και είναι ξανά εδώ.<br />
<br />
<br />
<br />
<u>αναμνήσεις</u><br />
<br />
Δυό παιδιά παίζουν στο δρόμο, κραδαίνοντας κουτάλες απο τις κουζίνες των μαμάδων τους, το ένα κυνηγάει το άλλο. Κάθε φορά που τα σώματα τους συναντιούνται ξιφομαχούν με απιστεύτη λύσσα.<br />
“ο μπαμπάς μου είναι καλύτερος”<br />
“όχι, ο δικός μου”<br />
“πάρτο πίσω”<br />
“εσύ πάρτο πίσω”<br />
<br />
Aν τους ρώταγες σήμερα, είναι σίγουρο πως έχουν ξεχάσει την πρώτη αυτή φορά που βρέθηκαν αντιμέτωποι.<br />
<br />
Ο γέρος ζητιάνος που κοιμάται στο πάρκο δυό τετράγωνα πιο πέρα θυμάται τη σκήνη σαν να ήταν χθές. Κατέληξαν και οι δυό άγρια μελανιασμένοι, σαν μικρά βατόμουρα. Ισόπαλοι, αντίθετα με τους πατεράδες τους.<br />
<br />
<br />
<br />
<u>Το βιβλίο και ο Μάρτιν</u><br />
<u><br />
</u><br />
Πάντα ήξερε πως θα επέστρεφε στο παλιό του σπίτι τελικά, κάπου κρυμμένο στο μυαλό του το είχε πάντα σαν μια λύση εκτάκτου ανάγκης, σε περίπτωση που τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά. Σίγουρα πάντως, κανείς δεν περίμενε τέτοια θριαμβευτική επανεγκατάσταση. Ούτε και ο ίδιος.<br />
<br />
Ο Μάρτιν χαιδεύει το βιβλίο. Είναι δερματόδετο και φαίνεται έτοιμο να διαλυθεί. Τόσο καιρό χαμένο και τώρα επιτέλους στα χέρια του. Όταν πέθαινε ο πατέρας του, αυτό ζητούσε στο κρεβάτι του πόνου, το φώναζε σαν να ήταν άνθρωπος και θα έβγαζε πόδια να έρθει να τον βρεί. Το βιβλίο δεν περπάτησε φυσικά, παρέμεινε κλεισμένο στο ντουλάπι της μητέρας του, εκεί που το είχε κρύψει τα τελεύταια χρόνια που ο πατέρας του είχε αρχίσει να τα χάνει. Και εκεί ήταν και μετά το θανατό της για πολύ καιρό, μέχρι που, σε μια ύστατη προσπάθεια να βγάλει κανένα φράγκο απο τον παλαιοπώλη, ο Μάρτιν τράνταξε το παλιό σεκρετέρ λίγο παραπάνω και το βιβλίο πετάχτηκε μπροστά στα πόδια του.<br />
<br />
'Ηταν γραφτό να το βρει και να το διαβάσει. Παιδικές μνήμες και τραύματα, ένα εκατομμύριο θολές αναμνήσεις απο τα βάθη του μυαλού του επανεστιάστηκαν και επιτέλους, επεξηγήθηκαν. Ίσως θα έπρεπε να το είχε υποψιαστει νωρίτερα, αλλά μερικές φορές η αλήθεια είναι πιο απίστευτη απο κάθε φαντασία.<br />
<br />
Δεν ήταν δύσκολο να αποφασίσει τί θα έκανε στη συνέχεια, τόσες αποτυχημένες προσπάθειες και ακόμα νιώθει την ανάγκη να ανοίξει την δική του επιχείρηση -καφετέρια, φαστφουντάδικο, μπακάλικο, ό,τι και να διάλεγε θα είχε την ίδια προδιαγεγραμμένη λαμπρή πορεία. Βαθιά μέσα του όμως, πάντα ήξερε πως θα άνοιγε εστιατόριο. Του άρεσε η ιδέα απο παιδί, η μαγειρική είναι της μόδας πάλι και το σπίτι είναι στο τέλειο σημείο.<br />
<br />
Και ξέρει πόσο η επιλογή του θα νευριάσει εκείνον.<br />
<br />
<br />
<br />
<u>blow up</u><br />
<br />
Κλεισμένος στο δωμάτιο του πάνω απο το μαγαζί, ο Τζέημς νιώθει πως θα σκάσει. Είναι τόσο θυμωμένος που τα χέρια του τρέμουν σαν να έχει πάρκινσον. Έχει ακούσει την έκφραση τρέμω απο τα νεύρα μου, αλλά πρώτη φορά καταλαβαίνει το νόημα της. Προσπαθεί να εστιάσει στην ανοιχτή παλάμη μπροστά του, να την αναγκάσει να σταματήσει να κουνιέται, να τρέμει σαν να έχει πυρετό. Είναι περίεργο αλλά νιώθει ζεστός, η θερμοκρασία έξω είναι ανοιξιάτικη αλλα στο δωμάτιο του στάλες καυτής υγρασίας αρχίζουν να κατρακυλάνε απο το ταβάνι.<br />
<br />
Η έκρηξη τον βρίσκει απροετοίμαστο.<br />
<br />
Μόλις ανοίγει τα μάτια του αντικρίζει το χάος γύρω του και χιλιάδες μικρές κρυσταλλικές βελόνες να πετάγονται σε ακαθόριστες κατευθύνσεις απο κάθε τοίχο. Νιώθει σαν να βρίσκεται στο κρυσφήγετο του σούπερμαν, αγγίζει μια απο τις σκληρές απολήξεις και ρουφάει το αίμα απο την πληγή που άνοιξε. Κοφτερές. Σε τι θερμοκρασία έφτασε το δωμάτιο του για να προλάβει να κρυσταλλοποιηθεί έτσι η υγρασία? Το πώς, εντυπωσιακά, δεν τον απασχολεί και τόσο, τουλάχιστον όχι άμεσα. Σαν όνειρο θυμάται μια άλλη φορά όταν ο πατέρας του κατέστρεψε με ένα μεγάλο μπουμ το μισό απο το πυρηνικό καταφύγιο τους. Ήταν εκεί μια ολόκληρη νύχτα μετά απο το διαζύγιο και είχε πιει πολυ. Οι γείτονες κρυφοψιθύριζαν για απόπειρα αυτοκτονίας με γκάζι, αλλά ο Τζέημς είχε δει τον πατέρα του να τρέμει απο τον θυμό του πριν κλειστεί μόνος του και το ήρεμο χαμόγελο του μετά, καθώς αναδυόταν απο τα ερείπια. Τώρα που το σκέφτεται και αυτός αισθάνεται καλύτερα τώρα.<br />
<br />
Τα χέρια του δεν τρέμουν πια.<br />
<br />
<br />
<br />
<u>The meating</u><br />
<u><br />
</u><br />
Είναι περίεργο για ιδιοκτήτες αντίπαλων εστιατορίων, αλλά η πρώτη συνάντηση μετά απ'ότι μοιάζει για αιώνες συμβαίνει σε ένα φαστφουντάδικο λίγο έξω απο την πόλη. Φορούν μαύρα γυαλιά και καπαρντίνες, παραλίγο να μην γνωρίσει ο ένας τον άλλον.<br />
“Πάντα σου άρεσε το junk food”<br />
“Πότε, όταν ήμουν δέκα”;<br />
Κάθονται μαζί και τρώνε τα χάμπουργκερ τους. Και οι δύο θυμούνται τώρα, τηλεκίνηση σε πυρηνικά καταφύγια, σατανικές τελετές με αρχαία βιβλία, ψυχικές δυνάμεις εναντίον δαιμόνων καθώς ο υπόλοιπος κόσμος κούρευε το γκαζόν του και έβλεπε Νίξον εναντίον Κέννεντι στην τηλεόραση. 'Ολα απομεινάρια της τρέλλας μιας άλλης εποχής και αυτοί οι απογόνοι της.<br />
“έχεις ακόμα το γελοίο καταφύγιο”;<br />
“μιλάς εσύ που μένεις στο σπίτι του Δράκουλα”.<br />
Σχεδόν ταυτόχρονα περιχύνουν τις πατάτες τους, ο ένας με κέτσαπ, ο άλλος με μουστάρδα,<br />
'”ποτέ δεν κατάφερες τίποτα”<br />
“ότι κατάφερες το κατάφερες με τη βοήθεια του μπαμπά σου”<br />
'Ενας επίμονος ζητιάνος φωνάζει κάτι απο την άλλη μεριά του τζαμιού, δεν μπορούν να τον ακούσουν, τα χείλη του κινούνται προσπαθώντας να μεταδώσουν κάποιο επείγον μήνυμα, αλλα αυτοι συνεχίζουν τρωγοντας,<br />
“τα κουστούμια σου ειναι γελοία”<br />
“μιλάει ο άνθρωπος με τις τρύπες στο τζιν”<br />
Σκουπίζουν τα χείλη τους απο το λίπος και σηκώνονται, αναχωρώντας για αντίθετες κατευθύνσεις ενώ ο ζητιάνος συνεχίζει να ωρύεται<br />
<br />
Κοιμούνται με την ίδια σκέψη. Πρέπει να τον καταστρέψω.<br />
<br />
<br />
<br />
<u>ο Tζέημς, ο Μάρτιν και ο σεφ</u><br />
<br />
Την πρώτη ευκαιρία την έχει ο Τζέημς.<br />
Δεν είναι οτι ήθελε να κρυφακούσει, απλά είχε μείνει αργά στη δουλειά και τα εστιατόρια είναι τόσο κοντά το ένα στο άλλο... καλά, εντάξει, ήθελε να κρυφακούσει. Είχε δει τα φώτα απέναντι και σύρθηκε όσο πιο κοντά μπορούσε χωρίς να γίνει ορατος. Ο Μάρτιν λογομαχεί με τον μάγειρα του, έναν ιδρωμένο κοντόχοντρο τύπο. Λογομαχεί είναι μάλλον υπερβολικό, στην πραγματικότητα ο Μάρτιν φωνάζει και ο άλλος προσπαθεί να ψελίσσει κάτι μέσα απο τα δόντια του. Κάτι σαν “άσε με να προσπαθήσω τουλάχιστον, θα διαφημιστεί και το μαγαζί, δεν κάνω τίποτα κακό”. Τώρα εκλιπαρεί. “Μια φορά, μόνο μία και αν αποτύχω δεν θα ξαναπάω”.<br />
Ο άλλος απαντά θυμωμένα. “Κάθε φορά που φεύγεις απο την κουζίνα ρισκάρεις να σε καταλάβουν. Φαντάζεσαι την αντίδραση της παρουσιάστριας αν σου πεταχτεί κανένα κέρατο στα γυρίσματα”? Τον πλησιάζει απειλητικά, “καλά θα κάνεις να μην ξεχνάς ποιός σε διατάζει, σεφ”.<br />
<br />
Ο Τζέημς παρακολουθεί κάθως ο Μάρτιν αποχωρεί και ο μάγειρας μένει μόνος του.<br />
Θυμάται ακομη την πίσω είσοδο για την κουζίνα που περνάει μέσα απο το υπόγειο. Η πόρτα είναι κλειστή, αλλά υποχωρεί με ελάχιστη αυτοσυγκέντρωση. Με το που μπαίνει μέσα μυρίζει θυμίαμα. Και θυμάται, τα παιδικά του χρόνια και την έντονη μυρωδιά που συνόδευε τις επισκέψεις του πατέρα του στο δικό τους υπόγειο, τότε, πριν αποφασίσει να αρκεστεί στην ψυχοκινητική και εξερεύνουσε τα μονοπάτια που είχε ακολουθήσει ο γείτονας. Ανεβαίνει τη σκάλα και όπως ακριβώς ξέρει, εκεί είναι η κουζίνα. Παρακολουθεί για λίγο το μάγειρα και τις κοφτές κινήσεις του.<br />
“Γιατι τον αφήνεις να σου μιλάει έτσι; Εγώ δεν θα συμπεριφερόμουν ποτέ έτσι σε υπάλληλο μου. Σκέφτηκες ποτέ να δουλέψεις για κάποιον άλλον”;<br />
Ο σεφ γυρίζει απότομα και η πλαδαρή κοιλιά του ακολουθεί σε δευτερόλεπτα,<br />
“Δεν είναι δυνατόν, απλά δεν γίνεται” απαντά ανήσυχα, με την κουτάλα ακόμη στο χέρι.<br />
“Τί; Είσαι παράνομος μετανάστης, του χρωστάς λεφτά; Αυτά διορθωνόνται”.<br />
Ο μάγειρας κουνάει το κεφάλι αρνητικά. Υπάρχει κάτι επάνω του, μια αίσθηση που ο Μάρτιν εχει ξανανιώσει. Πλησιάζει και τον μυρίζει. Όπως το φαντάστηκε. Ένας απλός δαιμόνας.<br />
“Δεν είμαι ακριβώς απλός, καταρχήν διαβάζω σκέψεις”<br />
“Μη μου κάνεις τον έξυπνο γιατί θα σε ανατινάξω εδώ που στέκεσαι”<br />
“Επίσης μου αρέσει πραγματικά η μαγειρική. Μπορείς να πεις οτι ήταν το χόμπι μου εκεί που ήμουν πριν με καλέσει το αφεντικό”<br />
Ο Τζεημς δεν μπορεί παρά να αναρωτηθεί πως έχει καταλήξει η κόλαση αυτές τις μέρες αν ένας δαίμονας μπορεί να έχει τοσο συμβατικά χόμπι. Τί απέγιναν τα παλουκώματα;<br />
Αποστρέφει την σκέψη του απο τόσο επικίνδυνα φιλοσοφικά μονοπάτια και κοιτάει τη χύτρα που βράζει.<br />
“Τί μαγειρεύεις”; Μυρίζει ωραία αλλά δεν το ομολογεί. Πιάνει μια γουλιά με την κουτάλα, “μη, θα μου χαλάσεις τη σάλτσα”, υπάρχει πραγματική αγωνία στη φωνή του δαιμονοσέφ. Νιώθει τη γλώσσα του να μουδιάζει απο την κάψα, είναι πραγματικά καυτερό, καυτερότερο απ'ό,τι έχει δοκιμάσει ποτέ στη ζωή του. Ο άλλος διαβάζει την απορία του. “Είναι η καψακαίνη που εκτοξεύουν τα σκαθάρια απο τα πόδια τους, τέλειος αμυντικός μηχανισμός. Μόνο πρόσεξε μην αγγίξει τα μάτια σου, θα πεθάνεις στον πόνο”. Μόλις τώρα καταλαβαίνει τι είναι αυτό που ψιλοκόβεται με μανιώδεις ρυθμούς στον πάγκο, τεράστια καφέ σκαθάρια απογυμνώνονται απο τα κελύφη τους μέχρι να απομονωθεί ο αδένας τους και να πεταχτεί με μια γρήγορη κίνηση στα περιεχόμενα της χύτρας. Γλυφεί τα δάχτυλα του. Πάντως είναι νοστιμότατο.<br />
<br />
Ήδη φαντάζεται το ύφος των υγειονομικών όταν μάθουν τι ακριβώς μαγειρεύεται εδώ, βγαίνει απο την κουζίνα και αγγίζει το πόμολο της εξώπορτας.<br />
'Ισως να είναι πιο εύκολο να διώξει τον Μάρτιν απ' ότι φαντάστηκε.<br />
<br />
“Όχι”. Ο Μάρτιν στέκεται πίσω του, βλοσυρός και με τα χέρια σταυρωμένα. Η πόρτα κλειδώνει μπροστά στα μάτια του.<br />
Ο Τζέημς συγκεντρώνει την θέληση του και “ναι”, η πόρτα ξεκλειδώνει αργά. “Όχι”, κλειδώνει. “Ναί”, ξεκλειδώνει.<br />
<br />
όχι, ναι, οχι...<br />
Μαλλον θα είναι δύσκολο τελικά.<br />
<br />
Ισοδύναμοι και αποφασισμένοι να μην υποχωρήσουν, είναι μια μάχη Τιτάνων. Ο ιδρώτας τρέχει απο το πρόσωπο τους, το κλειδί κάνει ένα ενοχλητικό σκριτσάρισμα απο το πολύ γύρισμα-ξεγύρισμα, η μάχη θα μπορούσε να συνεχιστεί για πάντα αλλά,<br />
“μπορούμε να πάμε τουαλέτα τουλάχιστον”; Δεν έχει σημασια ποιος μιλάει γιατί και ο άλλος εκπνέει ανακουφισμένος, “εντάξει”. Μετά ένα μικρό διαλείμμα ορκίζονται πως θα πάνε για ύπνο χωρίς να ομολογήσουν τίποτε απο τα συμβάντα σε κανένα.<br />
Ευτυχώς γιατι κουτουλάνε.<br />
<br />
<br />
<br />
<u>ο σεφ - ιντερλούδιο</u><br />
<br />
Ναί, το όλο σκηνικό ήταν όσο γελοίο ακούγεται.<br />
<br />
Έτσι πιστεύει ο σεφ που παρακολουθούσε με το τρίτο ματι τα τεκταινόμενα, κάθως διάλεγε με παχιά δάχτυλα τις ντομάτες για την σαλάτα. Αν δεν ήταν τόσο δυνατοί θα τους ξέσκιζε και τους δύο σε χίλια κομμάτια με τα δόντια του, ή ίσως να τους τεμάχιζε σε φέτες με τα (πραγματικά) νύχια του για να τους ενσωματώσει σε κάποιο νέο εξωτικό πιάτο. Πατέ ηλ-ιθίων. Τώρα ψιλοκόβει τις ντομάτες. Έχει μια φοβερή ιδέα να χρησιμοποιήσει κολίανδρο και κάρδαμο στη χωριάτικη. Θα δώσουν ένταση στη γεύση.<br />
<br />
<br />
<br />
<u>ο Μάρτιν και η παγίδα</u><br />
<br />
Μπορεί να την γλίτωσε απο την υγειονομική για τώρα, αλλά ο Μάρτιν είναι σίγουρος πως ο Τζέημς θα προσπαθήσει να του την φέρει ξανά, σύντομα. Πρέπει να περάσει στην αντεπίθεση πιο γρήγορα απ'ότι φανταζόταν. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, έχει και το πρόβλημα του σεφ του να σκεφτεί. Αυτό του έλειπε, ένας δαίμονας με φαντασιώσεις για τηλεοπτικά σόου μαγειρικής. Τουλάχιστον το μαγαζί πάει καλά. Μπορεί να είναι κάπως ...ιδιόρυθμος, αλλά είναι εξαιρετικός μαγειρας.<br />
<br />
Βγαίνει απο το σπίτι με το βιβλίο του. Ο ζητιάνος που φαίνεται να έχει εγκατασταθεί μόνιμα στη γωνιά των εστιατορίων τους όλο σκούζει – τώρα λέει κάτι για ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ, του κόσμου ΣΟΥ και το δάχτυλο του φαίνεται να ακολουθεί τον Μάρτιν. Μα που τον βρίσκουν όλοι οι τρελοί;<br />
<br />
Παρακολουθεί απο το παράθυρο τον Τζέημς καθώς φωνάζει στους σερβιτόρους, καθώς κατεβαίνει στο υπόγειο για να μπεί τελικά στον γιγαντιαίο ψύκτη ψάχνοντας “φρέσκα” φασολάκια. Το καθίκι, σκέφτεται θυμωμένος. Μα είναι δυνατόν να σερβίρει κατεψυγμένα λαχανικά και να λέει πως έχει το καλύτερο εστιατόριο; Εν βρασμώ μαγειρικής ψυχής αποφασίζει να τον εγκλωβίσει στο ψυγείο με το δυνατότερο ξόρκι που βρίσκει, ρίχνωντας παράλληλα και μια κατάρα επιλεκτικής κώφωσης στους εργαζομένους - κανείς δεν θα τον ακούσει πριν παγώσει σαν τα φασολάκια του.<br />
<br />
Επιστρέφει χαρούμενος στο εστιατόριο του. Ρίχνει και ενα χαμόγελο στον σεφ που του ανταποδίδει διστακτικά. Δοκιμάζει την χορτόσουπα με όρεξη, του θυμίζει αυτή της μητέρας του, αλλά κάτι λείπει... “Έχουμε καθόλου κατεψυγμέναααα”” και αυτά είναι όσα πρόλαβε να πει πριν ρουφηχτεί απο τη θέση του και ξεβραστεί σε δευτερόλεπτα με τα πόδια πάνω απο το κεφάλι στο ψυγείο του γείτονα.<br />
“Πώς ήταν το ταξίδι”; Ο Τζέημς κάθεται στο πάτωμα με μια τεράστια μελανιά στο μέτωπο.<br />
Ο Μάρτιν σουλουπώνεται και τον πλησιάζει, “η αίσθηση χιούμορ σου είναι όπως πάντα ανύπαρκτη”. Στέκεται απέναντι του σε μια λογική απόσταση, γιατί δεν έχει τα ξόρκια του μαζί.<br />
“Όταν η πόρτα δεν άνοιξε στην τρίτη προσπάθεια άρχισα να υποψιάζομαι τι συμβαίνει. Οι δυνάμεις μου δεν μπορούν να ανοίξουν την πόρτα, οι φωνές μου δεν ακούγονται. Τί είναι, ξόρκι απόκρυψης”;<br />
“Περίπου”. Ο Μάρτιν έχει πολλούς τέτοιους άσσους στο μανίκι του, δεν θα τους αποκαλύψει όλους. Αν και δεν περίμενε να την πατήσει έτσι, καλά να πάθει για να ξεχάσει να προστατεύσει τον εαυτό του απο την επίθεση. Αλλάζει θέμα, “τί έπαθε το κεφάλι σου”; Ο άλλος φαίνεται ντροπιασμένος. Του ομολογεί πως, μιας δεν έχει γνωρίσει το πλήρες εύρος των δυνάμεων του ακόμη, αναρωτήθηκε μήπως μπορεί να περάσει μέσα απο τον τοίχο. Μετά απο ένα γερό κουτούλημα αποφάσισε πως η απάντηση είναι όχι.<br />
<br />
Το χτύπημα στο κεφάλι δεν φαίνεται να τον επηρέασε αρκετά για να μην σηκωθεί και με αστραπιαία ταχύτητα δώσει το έναυσμα για μάχη χτυπώντας τον αντίπαλο του με μια πέτρα στο δόξα πατρί. 'Οχι δεν είναι πέτρα, είναι κατεψυγμένη ...τρούφα; Το καθίκι. Ο Μάρτιν ανταποδίδει τραβώντας τον απο τα μαλλιά (όχι μαλλιοτράβηγμα ακριβώς, αυτό θα ήταν κοριτσίστικο). Αν είχαν τσεκούρια ή μαχαίρια θα τα χρησιμοποιούσαν, αλλά για τώρα αρκούνται σε εφορμήσεις με αδέξιες γροθιές. Καταλήγουν ο ένας στρίβωντας το αυτι του άλλου, οι λοβοί τους κατακόκκινοι και πρησμένοι.<br />
<br />
“άου”<br />
“άουάουάου”<br />
<br />
Μένουν έτσι μέχρι να αρχίσουν να παγώνουν τα δάχτυλα τους. Και όταν η μαγική επίδραση στο προσωπικό του εστιατορίου τελειώσει, θα τους βρούν σφιχταγκαλιασμένους να τουρτουρίζουν, τα χνώτα τους παγωμένες δροσοσταλίδες τριγύρω. Θα χουχουλιάσουν τα μπλαβινισμένα τους χέρια και θα πάνε σπίτια τους, αφού συμφωνήσουν πρώτα σε κάτι. Δεν μπόρουν να συνεχίσουν έτσι για πάντα, αυτή η αντιπαράθεση πρέπει να τελειώνει.<br />
Τώρα.<br />
<br />
<br />
<br />
<u>ο σεφ και η ιδέα</u><br />
<br />
Ο σεφ τους εξηγεί την ιδέα καθώς τεμαχίζει τα αυγά. Υπάρχει ένας τρόπος να το διευθετήσουν, λέει. “Ποιός είναι ο δυνατότερος, ποιός θα μείνει στην περιοχή. Ποιός θα νικήσει”. Σκύβει μπροστά στον αναμμένο φούρνο και η φλόγα του δίνει μια όντως δαιμονική όψη καθώς τους εξηγεί. Ένα αρχέγονο κάλεσμα και “ο καθένας θα σέρνει, θα τον σέρνουν όλοι αυτοί που προηγήθηκαν, οι δυνάμεις δυο γενεών, οι αναμνήσεις σας, δύο ολόκληροι κόσμοι”. Δεν μοιάζει καθόλου με την μονομαχία των πατεράδων τους, είναι πολύ περισσότερο. Μια πανάρχαια τεχνική, ένα κάλεσμα όλων των προγόνων για να παλέψουν εκεί, αιώνες και αιώνες ιστορίας σε μια και μόνη τελική μάχη. “Μέχρι θανάτου”.<br />
<br />
Ακούγεται μεγαλειώδες.<br />
Και οι δύο χαμογελούν αβίαστα.<br />
<br />
<br />
<br />
<u>τελική μάχη</u><br />
<br />
Κάθονται αντικριστά, καθώς ο δαίμονας ξεκινά το τυπικό.<br />
<br />
Οι δυνάμεις είναι τεράστιες, χτυπούν και τους δυο ταυτόχρονα και αλύπητα, μια τεράστια λάμψη καλύπτει τη διαδικασία αλλά είναι φανερό πως κάτι τρομακτικό εκτυλίσσεται αναμέσα στους καπνούς και τα φώτα.<br />
<br />
Ο αχνός καταλαγιάζει και τώρα, στη θεση του Τζέημς και του Μάρτιν υπάρχουν δυο στρογγυλά πραγματάκια, σαν παραγεμισμένα ούμπα-λούμπα. Δυο μικρά μωβ μπαλονάκια, κάτι λένε και πάλι, χιλιάδες φωνούλες μαλλώνουν ακόμα και τώρα. Το ένα πάει να πιάσει το άλλο μα καταλήγουν μισοαιωρούμενα κάθε φορά που προσπαθούν να περπατήσουν, σαν διστακτικοί μετεωρίτες. Ένα γαμψό νύχι αγγίζει ελαφρά τα δύο μικρά, συμπυκνωμένα ανθρώπινα σύμπαντα που ξεφουσκώνουν με ένα φςςςςς μέχρι που εξαφανίζονται τελείως. Πουφ.<br />
<br />
Στο σπίτι υπάρχει σιωπή.<br />
<br />
“Επιτέλους”.<br />
<br />
Ο σεφ βγάζει την ποδιά του και παίρνει το καπέλλο του απο την κρεμάστρα της εισόδου. Ανοίγει την πόρτα, ρίχνει μια τελευταία ματιά στο αντικέ αποικιακό εσωτερικό του, τώρα λεκιασμένο με δυο ανεπαίσθητες μωβ κηλίδες κοντά στη σκάλα και φεύγει, σφυρίζοντας ένα χαρούμενο σκοπό. Θα δώσει το βιβλίο στο ζητιάνο που στέκεται, σιωπηλός πια, έξω και θα κατευθυνθεί στο σταθμό λεωφορείων με γρήγορο βήμα.<br />
<br />
</div>kallirroehttp://www.blogger.com/profile/04874707948955210794noreply@blogger.com0